LUNA VOELDE ZICH EEN BEETJE OUT OF PLACE

Een paar maanden geleden hoorde ik op 3 FM dat Within Tempation 7 februari een concert zou gaan geven. In Ahoy. Mét het Metropole Orkest. Moest ik bij zijn! Maar wie uit mijn vriendengroep zou mee willen? Ik heb Elvis-lovers, Eric Morillo-adapten, José Feliciano-fans en Madrugada-meezingers. Maar iemand die de bombastische over-de-top gothic-rock van Within Temptation waardeert, die dus niet. Dacht ik. Ik belde vriendin N.: “Hé, jij hebt toch zo’n gothic-jurk of niet?” Had ze. “Heb jij misschien zin om mee te gaan naar Within Temptation?” Had ze ook! Vond ze helemaal geweldig zelfs! “Maar dan gaan we wel helemaal in stijl”, zei ik. “Ja, dan gaan we helemaal full blown gothic!”, had N. gezegd. Dus gisteren trok ik de tweedehands jaren-70-trouwjurk aan die al jaren in mijn kast hing. Ik kon nog jaren wachten op dat huwelijksaanzoek van P., dus waarom ondertussen niet alvast een beetje flaneren in m’n witte jurk met ruches en strikjes? Ik trok ‘m aan. Ik vond er wat van. Ik was de vleesgeworden Holly Hobbie! En ik was er helemaal klaar voor! “Ik heb helemaal geen gothic-jurk gezien op het station”, zei ik toen ik N. een paar uur later Rotterdam CS ontmoette. “Misschien komen er alleen maar huisvrouwen hoor”, zei N. serieus. “Wat?”, vroeg ik. “Dat kan hoor, heb ik vaker meegemaakt”, zei N. nog steeds bloedserieus. “Nee, dat kan niet”, zei ik. “Kan wel hoor”, zei ze. “Nee, ik wil depressieve koppen zien”, vertelde ik, “zwarte T-shirts met doodshoofden, meisjes met pikzwarte ogen, potentiële voor-de-trein-springers, meisjes met paars haar en piercings!” Maar een half uur later stonden we in Ahoy tussen de huisvrouwen en bouwvakkers. Allemaal met een spijkerbroek, stevige stappers en een gewatteerde jas. En ze hadden allemaal een papieren bekertje koffie in hun hand. Koffie! Bij een concert! Ik had me in m’n Holly Hobbie-jurk op het CS in Amsterdam meer op m’n gemak gevoeld dan tussen deze groep concertgangers. Ik had niet alleen het idéé dat iedereen naar me staarde. Iedereen staarde ook naar écht naar me. Ik had gedacht hier volledig te zullen blenden met andere gothic-meisjes; meisjes van 18 met nog mooiere wijde jurken dan ik. Nog zwartere ogen dan ik. Wat ik kreeg waren huisvrouwen. En bouwvakkers. Maar toen ik een uur later naast me keek zat zo’n huisvrouw met stevige stappers, net als ik, met tranen in haar ogen toen Sharon ‘Angels’ zong.