LUNA VERTELT EVEN HOE HET ZOU MOETEN

De telefoon gaat en het is een 0344-nummer.

“Met Luna”, zeg ik.
“Eh”, hoor ik.
“Met Van den Heuvel.”
“Ja, goedemorgen u spreekt met R. van afdeling M3, Ziekenhuis Rivierland”, zegt R. met een bloedserieuze stem.
“Spreek ik met de dochter van Riet van den Heuvel?”

Ik hou meteen m’n hart vast. Alle telefoontjes van 0344-nummers neem ik al 5 weken op met een soort van angst-en-beven en zowel m’n vaste telefoon als m’n iPhone liggen ’s nachts in bed, want je weet maar nooit wat er kan gebeuren. “Uw moeder is gestikt in een paasei.” “Uw moeder is er vannacht vandoor gegaan in haar duster.” “Uw moeder heeft een TIA gehad.” “Uw moeder wil graag naar het concert van Britney Spears.” “Uw moeder heeft een longontsteking.” “Uw moeder wil scheiden van uw vader en heeft een affaire met het hoofd oncologie.” Ik kijk nergens meer van op.

“Ja, dat ben ik, goedemorgen.”
“Ik bel u om u iets mede te delen”, zegt R. nog steeds serieus.
“Wat dan, wat dan?”, vraag ik.
“Ja, eh, er is hier iets misgegaan.”
“Wat?”
“En ik begrijp dat het een enorme teleurstelling is.”
“Wat?”
“Maar er is iets misgegaan met de transfer van uw moeder.”
“Wat dan?
“Ze zou vandaag naar het verpleeghuis gaan.”
“Ja.”
“Maar dat gaat niet lukken, want er is iets misgegaan met de transfer.”
“Wat dan?”
“Ze wordt vandaag niet overgeplaatst.”
“Maar met m’n moeder is alles in orde toch?”
“Ja, met haar gaat het goed, de transfer was niet goed ingeboekt.”
“Oh, is dat alles? Jesus, Christus.”
“Ik begrijp dat het een teleurstelling is.”
“Nou, dat valt wel mee hoor.”
“Ik kan nog niet vertellen wanneer de transfer wel plaatsvindt.”
“Nou, ik kan er geen nacht van wakker liggen.”
“Oh.”
“Ik heb de afgelopen weken van veel ergere dingen wakker gelegen.”
“Oh.”
“Dus, doei! Ik ga m’n vader bellen.”
“Dag.”

Een cursusje ‘communiceren met familie’ of misschien überhaupt een cursusje ‘communicatie’ zou volgens mij helemaal niet verkeerd zijn voor sommige verpleegkundigen. Fouten maken is menselijk. Snap ik. Begrijp ik. En ik ga ook zeker geen klacht indienen voor de hartstilstand die mamma een paar weken terug had, maar wat toch eigenlijk wel een soortement van medische-misser was. En ik ga ook niet zeuren over het feit dat m’n moeder maar 1 keer in de 2 weken heeft gedoucht, al wil ze dat dolgraag elke dag, en ik ga ook niet zeuren over die lekkende buikwond die maar blijft lekken, ook niet over het niet-smakende-ziekenhuis-eten, ook niet over het gezeik van die te hippe diëtiste die 1 keer per week een blik werpt op de niet-goed-bijgehouden-voedingslijst en daarna gewoon een A4-tje uitprint van het internet en dan zegt dat m’n moeder zich hieraan moet houden, en verder de groetjes! Ik ga ook niet zeuren over de fysiotherapie die m’n moeder moet krijgen, want ze kan niet lopen en moet dus opnieuw leren lopen, maar die krijgt ze dus niet in het weekend, want ja, jeetje, in het weekend, hebben we weekend!

Maar please, medische peoples! Kunnen jullie, als jullie mij bellen, misschien het gesprek beginnen met: “Hallo, met die en die van afdeling daar en daar van Ziekenhuis Rivierenland, met uw moeder is alles okay, ze leeft nog, maar ik bel voor het volgende.”