LUNA STAAT PARAAT

Maandagochtend 7.01. M’n mobieltje trilt. “Hé J.”, mompelde ik slaperig. “Ja, normaal bel ik nooit zo vroeg”, zei vriend J. rustig, “maar D. heeft al vanaf 0.00 weeën. Dus als jij deze kant op kan komen?” “Nu? Het zou toch pas over 2 weken?”, vroeg ik. “Nee, het gaat nu echt gebeuren”, zei hij. “Ik kom eraan”, zei ik ineens klaarwakker. Een paar dagen eerder vroeg vriendin D. me of ik bij de bevalling wilde zijn. Want zij en J. wilden graag foto’s van alles. “Weet je dat wel zeker?”, vroeg ik. Dat wist ze zeker. “En weten jullie ook wel zeker dat jullie mij daarbij willen en niet iemand anders?”, vroeg ik. Dat wist ze ook zeker. “Ik ben alleen zo bang dat jij nooit meer kinderen wil als je bij mijn bevalling bent”, zei ze. “Nou, als er iemand vaak naar ‘De Bevalling’ op SBS6 heeft gekeken dan ben ik het wel”, grapte ik, “maar ik wil dat jullie er nog wel even goed over nadenken. Want ik vind het nogal wat. Een hele eer en een heel groot cadeau.” Even daarvoor hadden we samen nog naar het geïnstalleerde bevalbad in de woonkamer gekeken. “En hier ga je in bevallen?”, vroeg ik lachend. “Ja, dat is wel de bedoeling”, zei ze. “Wat een groot ding”, zei ik, “en dan komt het kindje zo gezellig naar boven drijven?” Dat was wel het plan. “Ik wil er erg graag bij zijn”, zei ik tegen vriendin D., “maar denk er nog maar even goed over na.” Maar J. en D. hadden niet eens tijd om nog even na te denken of om met mij te overleggen wat voor foto’s ze precies wilden. Want hun kindje kondigde zich 10 dagen te vroeg aan. Dus gisterochtend om 7.30 stond ik achter vriendin D. die in het bevalbad haar weeën lag op te vangen. Te wachten op een paar centimeter meer ontsluiting. Die niet kwam. Die zelfs na een half uur vol heel heftige weeën nog steeds niet kwam. Wat wel kwam was de beslissing van de verloskundige om naar het ziekenhuis te gaan. En de camera en ik gingen mee.