LUNA ONTMOET DON JUAN

Ik voelde een tikje op mijn schouder en draaide me om. “Hé, die bril is een beetje uit de, een beetje uit de, beetje uit de, uit de, eh, eh, jaren zestig! Staat je goed. Kun je er ook een beetje goed door zien?”, vroeg een man met een grote zwartgrijze baard. Hij zat in z’n eentje aan de bar en keek een beetje troebel. Hij was de 40 allang gepasseerd. Ik had net gewerkt en zat gisteren met collega L. aan de bar in een bruin buurtcafé en ik was in een vriendelijke bui. “Die bril zit goed hoor, en hij doet het ook goed, bedankt voor het compliment”, zei ik tegen de man en draaide me weer om. Het uur daarna bleef de man me om de 10 minuten complimentjes geven en vragen stellen. Tot ik het zat was en hem vroeg om me even alleen te laten met m’n vriendin. De man bleef daarna op z’n kruk zitten om me nog één keertje lastig te vallen. “Wil je m’n hond een ijsblokje geven?” De man had naast zich een prachtige dalmatiër liggen. “Hoe heet-ie”, vroeg ik. “Don Juan”, zei de man. Ik aaide de hond over z’n kop. Ik legde een ijsblokje op de bar en Don Juan ging met z’n pootjes op de bar staan en pakte het blokje met een hap weg. De hond bleef daarna met z’n kop op m’n been liggen. “Wat vind je van mijn hond?” vroeg de man. “Ik vind hem wel een leukerd”, vertelde ik. “En wat vind je van mij?” Ik bleef hem even aankijken. Ik wilde hem niet kwetsen. “Don Juan zou wel met je mee naar huis mogen hè? En ik niet”, zei de man. Ik knikte. “Zo gaat het altijd”, zei hij en hij nam nog een slok van zijn whisky.