LUNA MAAKT SCHOON SCHIP

“Je moeder wil een computer”, zei m’n vader. “Ja, maar ik moet eerst weten waar we hem neer gaan zetten”, zei m’n moeder. “Ja, want je moeder wil op internet”, vervolgde m’n vader. Oh God, dacht ik. Oh God. Dat wat ik al 3,5 jaar angstvallig probeer te vermijden gaat werkelijkheid worden. Kon ook niet anders. Een complete computer kost tegenwoordig 499 euro bij de ALDI. Ik bedacht mij welke stukjes ik in het verleden allemaal op deze site heb gepubliceerd en welke daarvan niet echt voor de ogen van mijn ouders geschikt zouden zijn. Oh God, dacht ik. Ik kan altijd nog zeggen dat dat van die drugs, dat dat toen was. Dat ik daar nu niet meer aan doe. En dat ik dan wel schrijf dat ik heel veel drink, maar dat ik natuurlijk enorm chargeer als ik daarover schrijf. Dat ik van 5 wijntjes al snel 5 flessen maak. En als ik schrijf dat ik mezelf ’s middags om 12.00 trakteer op een glaasje Baileys, dat dan uiteraard gewoon een kopje koffie is. Kortom, dat Luna hélemáál niet lijkt op hun dochter. “Eh, ik weet niet of het zo handig is dat jullie mijn site gaan lezen”, zei ik. “Voor jullie eigen bestwil natuurlijk.” “Ik weet alles al”, zei m’n moeder, “en je weet hoe ik erover denk.” “Nou, alles, alles, alles”, zei ik en dacht ondertussen aan mijn tatoeages en het feit dat ik af en toe weer een sigaret rook als ik er zin in heb. Het werd tijd dat ik een aantal zaken eens subtiel aan de orde bracht en om m’n ouders enigszins voor te bereiden op dat wat gaat komen printte ik zo’n 50 stukjes uit van het afgelopen jaar. Compleet willekeurig. Op hoop van zegen gaf ik de stukjes zaterdag mee aan m’n ouders. Gisteren belde m’n moeder: “We zitten ons hier te bescheuren.” “Wat dan?”, vroeg ik. “Om die stukjes van jou. Ik ben ze je vader aan het voorlezen en we komen niet meer bij. We vinden het helemaal geweldig.”