LUNA LOOPT EEN SOORT VAN BLAUWTJE

"Wilt u misschien wat drinken?’, vraagt een meisje van een jaar of 20. “Nou”, begin ik, en m’n gedachten dwalen af naar een glaasje bubbelende prosecco, een lekker koud Chardonneetje en een biertje zou er nu eigenlijk ook wel ingaan, maar ik vraag heel braaf om: “een kopje thee alsjeblieft.” “Wilt u ook wat eten?”, vraagt het meisje en opent de menukaart in haar handen. “Ja, zometeen, ik wacht nog op iemand.” Ze doet de menukaart weer dicht. “Maar geef die kaart maar hoor”, zeg ik, “dan kan ik alvast iets lekkers uitkiezen.” En dat deed ik. Terwijl ik m’n thee dronk viel m’n keuze op een biologisch pompoenbrood met warme casselerib met honingmosterdsaus. Leek me lekker. Ondertussen wachtte ik op m’n date. Soort van date. Iemand die ik nog kende van vroeger. Van 12 jaar geleden. Van de grafische MTS. Op iemand wiens telefoonnummer ik was vergeten in m’n mobieltje te zetten. Iedere keer als ik wat zag bewegen in m’n linkerooghoek keek ik op van de NL20 die ik bij de ingang van het restaurant had meegenomen. En iedere keer was het de serveerster die iets voor andere gasten kwam brengen. Mijn date kwam niet. Niet na 5 minuten. Ook niet na 10. En ook niet na een kwartier. Het leek me een perfect moment voor een paniekaanval, maar ik stelde ‘m toch maar uit, want ik bedacht me dat ik m’n Bach-bloesemdruppels niet had meegenomen en een paniekaanval zonder enigszins verdovende middelen in de buurt, dat is natuurlijk helemaal vragen om problemen. Dus ik nam nog maar een slokje van m’n thee. En ik las de restaurantrecensies in de NL20 nog een keer. Hoe lang blijf je wachten? Iemand kan een kwartier te laat komen. Dat kan. Maar dan had hij mij toch wel even gebeld? Of gemaild? Laat hij me nou gewoon zitten hier? Ik voelde me toch een beetje ongemakkelijk zo in m’n eentje en na een half uur vond ik het mooi geweest. Ik overwoog nog om tegen de serveerster iets te zeggen als: “Ik denk dat m’n vriendin de afspraak is vergeten.” Want, ja, hallo! Iemand die mij laat zitten?! Hallo! Dacht het niet! Maar uiteindelijk vroeg ik gewoon om de rekening en betaalde ik 2 euro voor m’n kopje thee. Thuis nam ik een tosti.