LUNA LIJKT KLAAR VOOR DE START

Vorige week kwamen m’n ouders voor het eerst kijken en een paar dagen logeren in m’n tijdelijke pannenkoekenhuisje. En omdat het pannenkoekenhuisje een eigen oprit heeft konden ze ook voor het eerst met de auto naar Amsterdam komen. En ja, met de auto komen biedt natuurlijk meteen meer meeneem-mogelijkheden. Voorheen namen m’n ouders als ze kwamen logeren altijd wat superlekkere blikjes mee om de poezen te verwennen. Nu hadden ze plastic tassen vol met boodschappen voor mij meegenomen. Want dat kon ik vast allemaal goed gebruiken, hadden ze bedacht. Afbakbroodjes, zakken met senseo-pads, een kilo kaas, 6-packs witbier, shampoo, haarverf, schuursponsjes, een tosti-ijzer, zakken spaghetti en macaroni, 5 kilo aardappelen, en nog veel en veel meer verscheen er uit de tassen. En zoveel liefs en zoveel cadeautjes zorgden voor een breekmoment. Dikke tranen terwijl ik alles in m’n keukenkastjes aan het opbergen was. "En ik heb ook al een wasmachine en een oventje en een magnetron en een stofzuiger en een bank van jullie gekregen", snikte ik, "en ik had eerst alles en nu moet ik weer helemaal opnieuw beginnen." "Daar ga je toch niet om janken?", zei m’n moeder. "Ik ben godverdomme 33", zei ik. "Nou en?", zei m’n vader. En dat was dat, vonden ze. Al stort ik helemaal van boven naar beneden, m’n ouders zijn er altijd voor me om me weer op te rapen en me een zetje in de goede richting te geven. En een extra zetje gaven ze me afgelopen vrijdag, na hun logeerpartij in Amsterdam, door me af te zetten bij het nieuwe huis van m’n nieuwe verkering. Toen ik hem ontmoette was ik net weg bij P. en woonde hij nog samen met een andere vrouw. Niet echt de allerbeste start om er eens lekker tegenaan te gaan samen. Om eens lekker helemaal optimaal van elkaar te gaan genieten en allemaal leuke dingen te gaan doen. Want op de achtergrond speelden er altijd dingen mee die soms veel groter en ingewikkelder waren dan onze verliefdheid. Zo groot en ingewikkeld dat ik af en toe dacht; ik kan m’n eigen shit niet eens dragen, dus die van jou kan ik er zeker niet bij hebben, waar ben ik mee bezig? Maar toch altijd en meteen daarna; ik wil hiervoor gaan, ik weet het zeker. En hij wilde dat ook, en hij wist het ook zeker. Vandaag stond ik in zijn nieuwe huisje het plafond van z’n badkamer te verven. In zijn nieuwe huisje in Tiel. In de plaats waar mijn ouders wonen. In de plaats waar ik geboren ben. De plaats waar mijn verleden ligt. En sinds kort ook weer een stukje van mijn toekomst.