LUNA KWAM VANZELF UIT DE CRISIS

Op zoek naar inspiratie zat ik wat te bladeren in wat mapjes op mijn desktop. Documenten met titels als ‘ikhebheteenbeetjemoeilijkmetmezelf.doc’, ‘quarterlifecrisis.doc’ en ‘alleskandetiefkrijgen.doc’ zijn meer schering dan inslag in mijn mapje van het jaar 2003. En ook begin 2004 staat vol met dit soort documentnamen. Het zijn brieven aan mezelf, stukken dagboek, of niet-affe teksten voor deze site. Ik schrok een beetje toen ik het teruglas. Wat een depressieve toestand! Wat een drama! Zo erg was het toch niet? Een gedeelte uit de teksten: ‘Een quarterlifecrisis. Ik heb het. Ik weet het zeker. Al maanden voel ik me onbestemd. Een soort is-dit-alles-gevoel heeft zich van mij meester gemaakt. Of misschien meer een soort hoe-moet-het-nu-verder-gevoel. Als je alles hebt; eten, drinken, huis, baan, relatie, vrienden, dan ga je je afvragen wie je bent, wat je wil in het leven en wat eigenlijk überhaupt de zin is van je bestaan. Geen kattenpis, dat soort vragen, en ze spoken al maanden door m’n hoofd. Om me heen krijgen vrienden en bekenden kinderen. Wil ik kinderen? Nu niet. Nooit niet? Moet ik niet eens gaan zorgen dat ik een pensioen opbouw? Zal ik weer gaan werken in de zorg? De thuiszorg? Verstandelijk gehandicapten? Demente bejaarden? Via het uitzendbureau of een parttime contract? Zal ik m’n studie psychologie niet eens gaan afmaken? Zal ik met een andere studie beginnen? Wil ik wel altijd in Amsterdam blijven wonen? Moet ik niet eens gaan sporten? Moet ik niet eens gezond gaan leven?’ Wat een zware kost. Soms dacht ik werkelijk dat ik professionele hulp nodig had. Maar wat blijkt. Ik ben er helemaal uit. Uit de crisis. Zonder dat ik er eigenlijk bij na heb gedacht. Of moeite voor heb gedaan. Soms moet je een crisis dus gewoon geen aandacht geven.