LUNA IS NOU EENMAAL WIE ZE IS

Als je 34 bent dan weet je zo ongeveer wel waar je grens ligt qua alcoholinname. Die grens bereikte ik gisteren om een uurtje of 23.15 en daarom melde ik ook keurig aan de verkering dat we maar eens een paar deurtjes verder moesten gaan. De buurman had voor de verjaardag van de buurvrouw een PloesiePoesie besteld en tijdens het ophalen van het pakketje had hij gezegd dat we dan ook maar even een borreltje moesten komen halen. En ja, natuurlijk, gezellig, een borreltje, doen we! En alles verliep keurig volgens plan en ik gedroeg me ook de hele avond keurig en ik glimlachte ook zo keurig en m’n haar zat keurig en ik voerde ook keurige gesprekken over poezen en kinderen en zelfs over honden en het ging allemaal zo goed, ik was helemaal Doorzon voor m’n gevoel. Ik fitte helemaal keurig tussen de buren en hun vrienden. Tot dus een uurtje of 23.15. Toen zei de verkering, die zelf niet drinkt, de nu al legendarische woorden: "Ah, nee, joh, het is gezellig, neem nog een wijntje!" En het was ook heel gezellig en ja, natuurlijk nog een wijntje en daarna nog eentje en heel misschien nog eentje en toen durfde de buurvrouw ook wel te vertellen dat ze me gegooglet had en dat ze op m’n site terecht was gekomen en dat ze wel heel nieuwsgierig was naar die SaSi. "Jaaaaa, de SaSi", gonsde het ineens om me heen, "zij is dat van die SaSi." Had ik nou al de hele avond doorgebracht tussen vrouwen die allemaal m’n site al hadden gelezen? Dacht ik nou werkelijk redelijk anoniem als het vrouwtje dat die leuke PloesiePoesie gemaakt heeft op een feestje te kunnen vertoeven? Niet dus. Ik voelde ineens een enorme verantwoordelijkheid op m’n schouders drukken. Deze vrouwen moesten niet alleen op de hoogte gebracht worden van het bestaan van de SaSi, ze moesten ‘m ook voelen! In levende lijve! "Wil je ‘m zien?", vroeg ik aan de buurvrouw. Ja, dat wilde ze wel en terwijl ik het apparaat ging halen zorgde zij ervoor dat alle aanwezige vrouwen in de woonkamer kwamen zitten. Allemaal keurig op een rijtje op de bank. Even later hingen alle vrouwen muisstil aan mijn lippen te luisteren naar mijn promotie-praatje en demonstratie van de SaSi: "Nou, en ik vind dit na de Tarzan dus écht het beste seksspeeltje ever!" En op dat moment wist ik zeker dat zowel mijn moeder, de hoofdredacteur van FOXY, God himself én de makers van de SaSi trots zouden zijn op mijn lovende betoog! Vanmorgen was ik daar echter niet meer zo heel zeker van. "Liefie", zei ik, "ik kan toch nog wel over straat hè?" Maar volgens hem had ik me de hele avond keurig gedragen.