LUNA IS LOST IN CONVERSATION

“Tot zo”, zegt P. terwijl hij al richting de buitendeur loopt. “Waar ga je naartoe?”, vraag ik. “Boodschappen doen”, zegt hij. “Waarom?”, vraag ik. “Nou, we zullen toch moeten eten hè?”, zegt hij. “Eh, ja, maar jij weet toch niet wat ik wil gaan koken vanavond?”, vraag ik. “Nee, maar ík ga ook koken vanavond”, zegt P. vrolijk. Oh! Mijn! God! Wat nu te doen? Wat nu te doen? “Ga jij koken vanavond?”, vraag ik ietwat bezorgd. “Ja, dat wil je toch al jaren? Dat ik verander in een kokende man? Nou, hier heb je ‘m! Hier staat-ie!”, zegt P. en daarna volgt een overenthousiaste ‘tadaaaa’. Hij gaat er ook helemaal op z’n ‘tadaaaa’s’ bij staan. Ik vertrouw het zaakje niet. “Wat ga je koken dan?”, vraag ik. “Dat gaat je niks aan, spaghetti, aardappelpuree, een biefstukje in gorgonzola-saus, ik laat me inspireren door de producten die ik tegenkom”, zegt hij. “Maar jij kan niet koken”, zeg ik. “Ik heb 10 jaar voor mezelf kunnen zorgen voordat ik jou tegenkwam en het was allemaal niet te vreten, maar ik ben er niet aan doodgegaan”, zegt hij. “Maar als je wil dat ik kies, dan wordt het vanavond spaghetti.” “Oh, nee, uit zo’n zakje zeker”, zeg ik. “Okay, dan maak ik gebakken aardappeltjes”, zegt hij. “Eh, is goed”, zeg ik argwanend. “Met een blikje doperwtjes en worteltjes”, zegt hij. “Nee! Geen blikje of potje, dat vind ik vies”, zeg ik. “Wat dan? Wat dan?”, vraagt P. terwijl hij een beetje geïrriteerd, maar ook triomfantelijk begint te kijken. “Ik wil gewoon vérse groenten”, zeg ik. “Nou, dan heb je pech”, zegt P., “want dat kan ik niet. Of je eet wat ik voor je maak, of je maakt het maar zelf.” “Ja, maar, ja, maar, als ik kook, dan houd ik altijd rekening met jou, altijd”, zeg ik. “Ja, maar jij geeft me mixed messages”, begint P., “je wil dat ik initiatief neem in het huishouden, je wil dat ik voor je kook, maar eigenlijk wil je niet dat ik voor je kook, je wil dat ik kook wat jij wil dat ik kook, je wil dat ik dit, je wil dat ik dat, en een paar uur later wil je weer wat anders, nou, wat wil je nou van me?”, roept hij met een wapperende boodschappentas in z’n hand. Hij doet er ook nog een huppelend dansje bij. “Ik wil gewoon dat je precies doet wat ik zeg”, zeg ik pruilend. “Dus?”, vraagt hij. “Dus ga maar een flesje Prosecco halen”, zeg ik.