LUNA IS ERGENS WAT VERGETEN

“Dus ik zit straks tussen 3 homo’s en 2 vrouwen?”, vroeg de verkering. “Ja, leuk toch?”, zei ik. “En je kent ze helemaal niet?”, vroeg hij. “Nee, maar ze zijn toch heel leuk op Twitter? En ze lezen m’n weblog al jaren en mensen die het psychisch en geestelijk trekken om m’n weblog al zo lang bij te houden zijn bij voorbaat goedgekeurd.” Dus de verkering en ik stonden gisteren voor een Amsterdamse deur om een bestelde PloesiePoesie aan huis te bezorgen. Wat een service! “Wil je wat drinken?”, vroeg de dame die de PloesiePoesie had besteld. En in je achterhoofd hoor je dan toch altijd eventjes je moeder; “Niet teveel drinken en opletten dat ze niks in je drankje stoppen!” Regels waar ik nog nooit wat mee heb gedaan overigens. Vergeten. Opletten dat ze niks in je drankje stoppen? Stopten ze maar wat in m’n drankje! Even schudden en gaan!!!!! En niet teveel drinken? Ik moet er alleen voor zorgen dat ik niet teveel door elkaar drink en dat is dan ook precies waar het mis ging gisteren, of eigenlijk heel goed ging. Want na een flesje wit, flesje prosecco en daarna afwisselend glazen witte en rode wijn was mijn gevoel voor schaamte volledig verdwenen. Er werd een karaoke-set uit de kast gehaald en tussen 2 vals krijsende nichten viel het met mijn eigen zangtalent ook reuze mee eigenlijk! Want als je met zo’n microfoon in je handen staat, dan vergeet je gewoon even alles om je heen! Dan ben je een ster! Ik begreep al die losers die auditie doen bij al die tv-talentenjachten ook ineens. En ik kon trouwens best nog wel meedoen bij X-factor in de 26+-categorie! Ik moet ervoor gaan! Gaan! En na 13 flessen wijn werden er dvd’tjes opgezet met live concerten van Madonna en die gingen we allemaal, behalve de verkering dan, meezingen en toen was ik verkocht! Ik wil ook een paar homo’s thuis. Gewoon voor mezelf. Op de bank. En dan alleen maar prosecco drinken en karaoke doen met liedjes van Madonna en elkaar make-uppen en discodansen en shoppen en nagels lakken en Oprah kijken en… “Liefie…”, begon ik toen de verkering me in de auto naar huis had getakeld, “liefie… je bent een liefie… en je bent ook een hele liefie… geweest vandaag… je… en je hebt goed achter… me aan gelopen… met shoppen… en lief ook dat je mee bent gegaan… naar het kattenmuseum… je hebt goed geluisterd… naar me… liefie…” “Ga je straks dan even naar mij luisteren?”, vroeg hij broodnuchter. “Tuurlijk”, wauwelde ik terwijl ik langzaam wegdommelde. “Want het wordt straks wel een potje pijpen als we thuis zijn”, zei hij. “Tuurlijk liefie”, zuchtte ik, “dat heb je verdiend.” Maar ik geloof dat ik vannacht wat ben vergeten.