LUNA IS EINDEJAARS-ZIEK

Het mag een wonder heten dat ik nog leef. Deze nacht heb ik geademd door een piepklein gaatje in m’n keel. Mijn neusgaten, toch al niet de kleinste, zaten potdicht, al liep er ondanks die dichtheid toch regelmatig een klodder snot richting mijn kussen. Mijn amandelen zijn opgezet, wat het ademen door mijn keel ook niet echt tot een feestje maakte. Ik kreeg het daardoor niet voor elkaar om te slapen. Al piepend en zuchtend bedacht ik me dat ik misschien gewoon een valiumpje moest nemen. Gewoon een valiumpje, dan was er niets meer aan de hand. Dan zou ik binnen enkele minuten vertrokken zijn richting een droomloos dromenland. Maar ik durfde niet. Ik durfde geen valiumpje te nemen, omdat ik bang was dat m’n lichaam er dan helemaal mee op zou houden. Dat m’n lijf zou denken; als er toch alleen maar door dat piepkleine gaatje geademd hoeft te worden, dan kunnen we er net zo goed helemaal mee op houden! Meteen daarna dacht ik dat ik de ochtend sowieso niet zou halen, dus dat ik net zo goed die hele strip valium achterover kon slaan. Ik had koorts en daardoor een spontane aanval van hypochondrie, maar ik heb het weer overleefd. En niet alleen overleefde ik deze nacht, maar eigenlijk de afgelopen 3 dagen en nachten, want ik ben al sinds maandag ziek. En echt verbazen doet dat me niet, want ik lijk altijd ziek tussen de kerstdagen en oudejaarsavond. Misselijkheid, diarree, hoofdpijn, keelpijn, rugpijn, buikpijn en een loopneus, niets is mij onthouden de afgelopen dagen. Gelukkig heeft mijn partner P. mij net voorzien van de nodige medische goedjes. En gelukkig gaat er van zijn meegenomen flesje Otrivin neusspray een zeer helende, maar volgens mij ook zeer verslavende, werking uit. Ik adem weer, maar waarschijnlijk gaat het oud-en-nieuw-feestje morgen niet door voor mij. En die gedachte maakt me eigenlijk nog veel zieker.