LUNA IS EEN POESJE ZONDER HANDSCHOENEN

De regisseur staat met zijn rug naar me toe en fluistert iets naar de presentator. Het enige wat ik kan verstaan zijn de woorden ‘vergeet je niet’. Daarna wijst de regisseur naar het borstzakje van de presentator en de presentator knikt bevestigend. Hij zal het niet vergeten.

Ik word geïnterviewd voor een tv-programma en ik heb van tevoren met de redactie afgesproken dat het allemaal wel een beetje serieus en integer wordt, want als het over seksspeeltjes gaat en zeker over het testen van seksspeeltjes, dan is het nogal snel ‘hihihi, hahaha’ en dat snap ik, want het is ook best lachen allemaal, maar het is wel een onderwerp waar ik ontzettend veel verstand van heb en het is vooral ook een onderwerp waar vrouwen én mannen wat meer verstand van zouden mogen krijgen.

Het lijkt de regisseur wel leuk als ik een paar bakken met seksspeeltjes op tafel zet en dat de presentator en ik dan diverse speeltjes bespreken. Prima. Ik heb zelf gisteren een selectie gemaakt met seksspeeltjes die ik eigenlijk graag zou willen laten zien en bespreken, maar als de regisseur eerst een shot wil maken van een tafel vol vibrators, ach, waarom ook niet? Ik heb er immers een heleboel in huis en er ook een heleboel getest en ik snap dat zo’n tafel vol seksspeeltjes er behoorlijk indrukwekkend uitziet. En dat dat een shot is dat je als regisseur gewoon wil hebben. Dus ik til 4 lades uit de ladekasten uit m’n kantoor en zet de bakken op de eettafel. “Is dat alles?”, vraagt de presentator droog. “Nee joh, ik heb er nog véél meer”, zeg ik lachend. Dan haalt de presentator een setje plastic handschoenen uit z’n jasje en begint ze aan te trekken.

Oh.
Okay.
Dat heeft de regisseur dus net tegen de presentator gesmiespeld.

Plastic handschoentjes? Really? Wat flauw! Maar wat moet ik nu? De camera draait, ik moet snel een gevat antwoord bedenken. Ik moet iets zeggen! Maar wat? Nu! Zeggen dat ik alle speeltjes na gebruik schoonmaak met toycleaner? Wat denkt hij wel niet?! Of dat de speeltjes die hier op tafel liggen al maanden in een la hebben gezeten en vaak al jaren niet zijn gebruikt? Dat ik niet meer mee wil werken met het programma als ze zulke stomme grapjes gaan maken? Ik moet wat zeggen! Nu! Nu! De camera draait! Die handschoentjes zorgen precies voor het ‘hihihi, hahaha’-gehalte dat ik niet wil! Oh! Ik weet het allemaal niet meer! Het wordt het tegenovergestelde van blanco in m’n hoofd. Moet ik zeggen dat ik dit niet heb afgesproken met de redactie? Is dit wel iets wat je kan afspreken met een redactie? Het moet nu! Nu! De camera draait! Overdrijf ik misschien? Is dit een grapje wat moet kunnen? Is het eigenlijk wel een grapje? Of wil de presentator serieus mijn seksspeeltjes niet aanraken zonder plastic handschoenen? Moet ik zeggen dat er waarschijnlijk meer bacteriën op m’n deurknoppen zitten? De camera draait! Ik wil hierop reageren! Nu! Nu! Nu!

“Ja, je weet maar nooit waar die speeltjes allemaal geweest zijn hè?”, zeg ik met een glimlach.

Als na 4 uur de tv-opnames eindelijk klaar zijn is het de hoogste tijd voor de regisseur, de geluidstechnicus, de cameraman én de presentator om wat selfies te maken tussen en met mijn seksspeeltjes. Hihihi. Hahaha. De regisseur pakt een grote, zwarte dildo in z’n hand en de presentator een paarse duo-vibrator met ronddraaiende ballen. Met mijn boekenkast op de achtergrond gaan de mannen in een ‘en garde’-houding staan. Of ik misschien even een foto van ze kan maken?

Even later staar ik naar een smartphone-scherm met daarop een foto waarop zowel de regisseur als de presentator een superslecht seksspeeltje in hun handen hebben.

En ze hebben allebei geen plastic handschoenen aan.