LUNA IS EEN HEUSE CELEBRITY

Een tijdje terug ben ik gaan stappen met een mooi journalistenmeisje in spé. Zij schreef voor de Blast en ze wilde mij graag interviewen. Nu is de Blast geen blaadje dat ik mijn moeder met trots zou durven laten zien (“Kijk mam, ik sta in de Blast!”). De Blast is namelijk een blad voor marihuanagebruikend Nederland. De Blast wordt gratis verspreid over coffeeshops, dus ik hoef niet bang te zijn dat m’n moeder het blaadje ergens tegen zou komen. Er staat een klein fotootje van mij op de cover. En ook bij het interview staan leuke foto’s van mij achter m’n computer, mij met het journalistenmeisje en mij met de jongens van m’n favoriete coffeeshop. Ook het interview is leuk. Maar helaas zal al deze publiciteit mij geen stap verder brengen. Ik zal waarschijnlijk ook niet herkend worden op straat. Coffeeshopbezoekers zullen met geen mogelijkheid m’n gezicht van de foto’s kunnen onthouden, laat staan dat z’n m’n internetadres in zich op zullen nemen. “Eh, dit is wel grappig, wat hier staat.” “Wat??” “Nou, dit?” “Ben je aan het lezen?” “Ja, dit blaadje lag hier.” “Ooh. Wil jij nog thee?” “Ja, doe maar, dan draai ik er nog eentje.” Ondanks het feit dat dit interview de mensheid niet zal bereiken, vind ik het toch wel egostrelend. Ik was alleen een beetje bang voor de reacties van de bezoekers van de coffeeshop waar ik boven woon. Maar aangezien het hele pand maar 1 brievenbus heeft, kon ik het gelukkig voorkomen dat de Blast daar op de tafeltjes kwam te liggen. Ik moet er niet aan denken dat ik tijdens de aanschaf van mijn jointje geconfronteerd word met teksten als: “He, jij woont hierboven toch, ik zag je foto in een blaadje hier. Je doet niet moeilijk over seks toch?” Straks gaan ze me nog stalken.