LUNA IN HET OPENLUCHTMUSEUM

Braaf lees ik oppaskind M. alle plastic bordjes voor die op de boerderijtjes en huisjes in Het Openluchtmuseum zitten geschroefd. Af toe schiet me ook een wetenswaardigheid te binnen waarvan ik niet eens meer wist dat die nog aanwezig was onder bereikbare hersenscellen: “Vroeger schilderden de boeren de muren blauw zodat er geen vliegen op gingen zitten. Want vliegen houden niet van blauw.” Nadat we een uur door de bossen van het museum hebben gebanjerd vraag ik of oppaskind M. het wel naar z’n zin heeft. Hij vind het leuk, maar het wordt tijd om iets te gaan eten, dat vooral. En dan het liefst iets lekkers. Als kind beleef je de dingen heel anders. Kan ik hier ergens op knopjes drukken? Waar is de speeltuin? Krijg ik straks een ijsje? Hé, daar staat een poffertjeskraam! Ik liep gisteren met oppaskind M. door Het Openluchtmuseum en hoewel ik daar vroeger een paar keer met m’n ouders ben geweest, herinnerde ik me weinig van de oude boerderijtjes. Wél wist ik, toen M. honger kreeg, feilloos het pannenkoekenhuis te vinden. Vlakbij het pannenkoekhuis zat de speeltuin en ik wist ook nog dat er ergens in het museum een ouderwets bakkertje zat waar m’n ouders 20 jaar geleden een heerlijke krentenbol voor me kochten. En toen kwam ineens het besef. Het is 20 jaar geleden dat ik hier voor het laatst was! 20 jaar! M’n ouders hadden geen auto, m’n vader zat in de WW en daarom gingen we iedere zomervakantie met z’n drieën 3 dagen met de NS op dagtocht. Andere dagen pakten we de fiets om door de Betuwe te fietsen. Bloesem, De Waal, lammetjes. En bolletjes met kaas in de fietstassen van m’n moeder. Wij hoefden de wereld niet te ontdekken, wij hadden genoeg aan Nederland. En dat is allemaal al 20 jaar geleden. Weemoed. Ik word er soms niet goed van.