Ik doe oppaskind M. geen groter plezier dan met hem te gaan wandelen. Hij wil naar buiten. De natuur in. Dingen zien die hij nog nooit gezien heeft en vooral; verder wandelen dan hij ooit geweest is. Als dit alles dan ook nog eens gecombineerd wordt met allerlei drankjes en hapjes in de tas van Luna, dan is zijn dag geslaagd. Dus als hij wil wandelen, dan gaan we wandelen. Zo zie ik ook nog eens wat anders dan Amsterdamse paaltjes. En vandaag zag ik een kikker. Ik zag een pissebed. Een heleboel eksters. Meerdere citroenvlinders. Ik zag knoppen in rozenstruiken. Beginnende blaadjes aan de bomen. Ik zag 2 witte zwanen. Een paar eenden. Een tortelduif. Een dode bij. Een heleboel Klein Hoefblad. En madeliefjes. En ik zag de zon. De wereld lag er mooi bij vandaag. Tijdens een picknick hadden oppaskind M. en ik diepe gesprekken over de smaak van onze vruchtendrankjes. We vonden onze boterham met kaas heerlijk. We kraakten een pistachenootje. En ik deed een poging om oppaskind M. de verkeersregels uit te leggen. “We hebben afgesproken dat iedereen rechts fietst, rijdt en loopt. Zo wordt je niet ondersteboven gereden”, vertelde ik. “Oh”, zei M., “maar hij fietst toch ook niet rechts?” Hij wees naar een fietser aan de overkant van de weg. “Jawel, hij fietst ook rechts, maar vanaf zijn kant gezien”, zei ik. Hij snapte het niet, maar dat maakte niet uit. Je weet pas dat je de zon gemist hebt als ze er weer is en we hadden onze jassen om ons middel geknoopt. “Lekker hè?”, zei ik. “Ja”, zei hij. We genoten. Na onze 4 uur durende wandeling kreeg ik op het terras van de ouders van M. een glaasje rosé. De zon scheen. Het was goed. Van mij mogen alle dagen zo licht zijn als vandaag.