LUNA HEEFT HET NIET OP VAKANTIE

“Gaan jullie nog op vakantie dit jaar?” Een vraag die regelmatig wordt gesteld de afgelopen weken. En hoewel ik weet dat P. en ik er meer dan geestelijk en ook meer dan lichamelijk aan toe zijn gaan we niet. Enerzijds omdat we momenteel al ons geld in het huis stoppen dat nog steeds nog lang niet klaar is. Anderzijds omdat ik er gewoon helemaal geen zin in heb. Ik zit liever thuis wat te fröbelen. Beetje knippen, beetje plakken, kaartjes sturen, zelf boekjes binden, beetje schrijven, beetje stempelen, beetje werken, beetje tekenen. En ik wil m’n katten sowieso niet alleen laten. Ik ben van huis uit ook helemaal niet gewend om op vakantie te gaan. Eerst gingen we niet omdat we er geen geld voor hadden; m’n vader zat in de WW. Later gingen we niet, omdat m’n moeder voor m’n oma moest zorgen. En toen oma dood was, toen gingen we ook niet, omdat we gewoon niet gingen. M’n ouders vinden vakantie onzin. “Ik zit liever in de tuin met een boekje”, zegt m’n moeder. “Ik ga liever hier vissen in het Amsterdam Rijnkanaal”, zegt m’n vader. “En dit jaar komen we lekker een paar daagjes naar jullie toe. Dat vinden we veel leuker en dan kunnen we jullie meteen helpen met het huis.” Ik blijk een product van m’n opvoeding, want ik ben net zo aan huis gehecht als m’n ouders. Thuis is fijn. Thuis zitten is het mooiste dat er is. Daarnaast heb ik last van heimwee. Ben ik eenmaal weg, al is het maar voor een dag of een weekend, dan wil ik weer naar huis. Naar m’n eigen dingetjes. Niet te ingewikkeld gewoon een beetje drukdrukdruk bezig zijn met niks. Of misschien wel met alles. Gewoon lekker met een toastje op de bank naar ‘When Harry Met Sally’ kijken. “Na mij de zondvloed”, zou m’n moeder zeggen.