LUNA GEEFT TOE

Boys will be boys en de mijne is er eentje die maar door bleef zeuren over een televisie op de slaapkamer. Nu heb ik maanden en maanden voet bij stuk gehouden dat ik het niet wil, ik wil het niet, ik wil het niet, maar de verkering heeft ondertussen andere manieren gevonden om irritante mediakanalen onze slaapkamer te laten vervuilen. Zo tref ik hem regelmatig aan in bed met de iPhone in z’n handen, onderwijl een spelletje poker spelend. “Niet voor geld, gewoon voor de leuk”, zegt hij dan. Maar ik vind het helemaal niet leuk. En de laatste weken wordt de iPhone op een of andere cabaret-radio-zender gezet, zodat ik no shit, een keertje kon genieten van een gezellige befpartij terwijl ik op de achtergrond een stukje Oudjaarsconference van Youp van ’t Hek hoorde. Van Youp van ’t Hek! En nu zullen er vrouwen zijn die zeggen; “Goh, je mag blij zijn dat-ie je überhaupt beft, de mijne doet het nooit”, maar als er iets ontgeilend werkt, dan is het wel de stem van Youp van ’t Hek en als je iemand niet wil associëren met beffen, dan is hij het wel, gatverdamme, of je moet dus als vrouw nooit gebeft worden, dan maakt het op een gegeven moment niet meer uit wie er tussen je benen ligt! Maar van mij hoefde het niet meer! Ik had het helemaal gehad! Met alles! Met iedereen! En zo kwam het dat de verkering en ik vandaag in de KPN-winkel stonden om een extra digitenne-ding te halen voor de oude televisie die in de schuur stond. De televisie verhuisde van de schuur naar de slaapkamer en een uurtje later staarde ik vanaf het bed naar de teloorgang van ons seksleven. “Straks doen we het nooit meer”, piepte ik. “Ik denk dat je zelfs meer seks gaat krijgen”, glunderde de verkering terwijl hij bezig was met het aansluiten van de digitenne. “Ja, joh, natuurlijk”, zei ik. “Ja, echt, er zitten hier ook sekszenders op”, zei hij. “Het is eerst seksen”, begon ik, “dan pas de tv aan. En als het ooit andersom is, of je hebt meer aandacht voor de televisie dan voor mij, dan gooi ik er een goed gemikt naaldhakje in.” “Is goed hoor schatje”, loog hij. En ik had nog even door willen bitchen over het feit dat ik, ik, ik en ik en niemand anders de baas zou zijn en blijven over de afstandsbediening in bed en dat als ik ook maar 1 keer wakker zou worden midden in de nacht en de televisie zou nog aanstaan dat-ie dan morgen nog niet jarig was en dat-ie niet moest denken dat-ie nou alles maar kon maken en dat ik altijd zo toegeeflijk was en… en… en toen verscheen er ineens beeld op de tv. “Hé, hij doet het”, zei ik. “Ja, natuurlijk”, zei de verkering en ik zag iets van een overwinningsglans in z’n ogen. “Zet ‘m eens op 4, ‘Oprah’ begint zo”, vroeg ik, “en zou je misschien even een wijntje kunnen komen brengen?”