LUNA GAAT VAN NIVEA NAAR LUSH IN 0.1 SECONDE

“Wat heb je bij de Lush gekocht dan? Dat is toch veel te duur? Zonde van je geld hoor!”, zeg ik tegen dochter S. als ik haar, met een Lush-tasje in haar hand, weer tref op Amsterdam Centraal na een dagje shoppen. Zij is met een vriendin op pad geweest in de Kalverstraat en ik ben met vriendin Y. naar de Ij-hallen geweest. Aan het einde van de dag zou ik dochter S. en haar vriendinnetje mee uit eten nemen bij een sushirestaurant. “Maar wat heb je nou gekocht?’, vraag ik nog een keer als we richting het restaurant wandelen en ik word bijna een beetje boos dat ze zo dom is geweest om haar geld uit te geven bij zo’n dure winkel als de Lush. Dan kan ze toch beter naar de Kruidvat! Of de Etos! Ze is 15! Hallo! “Ik laat het zo wel zien in het restaurant”, zegt ze.

Ik ben geen make-up-meisje. Nooit geweest ook. Al zou je dat op het eerste gezicht misschien niet zo zeggen, want je zult mij nooit zonder zwarte oogschaduw, zwarte eyeliner en zwarte mascara zien. Ook ’s nachts niet. Dan laat ik het gewoon zitten en ik staar de volgende ochtend zoals iedere ochtend naar mijn zwart-opgemaakte ogen in de spiegel. Blijft gewoon keurig zitten tijdens een nachtje slapen. En ik weet dat het slecht is om je make-up ’s nachts te laten zitten, maar ik ben dus geen make-up meisje en ik vind het teveel gedoe om het er ’s avonds af te halen als je het er ’s ochtends toch weer gewoon precies hetzelfde op doet. Het is vergelijkbaar als het wel of niet opmaken van je bed. Waarom je bed opmaken als je er een paar uur later toch weer in moet? Ik zie het nut er niet van in.

Het beste en waarschijnlijk ook enige beauty-gerelateerde advies dat mijn moeder me ooit gegeven heeft; ‘Het maakt niet uit wat je smeert, als je maar smeert.’ En dit advies heb ik jarenlang opgevolgd. Zowel je gezicht als je lijf smeer je in met Nivea en dat is dan dat. Zijn de flessen Sanex in de aanbieding in het krantje van de Kruidvat, dan haal je daar meteen 3 flessen van en met welke shampoo ik m’n haar was is afhankelijk van de aanbiedingen in datzelfde krantje. Natuurlijk heb ik ook wel eens doucheschuim gekocht van de Rituals of dure gezichtcrèmes. Maar iets in mij zei altijd; onzin. Veel te duur. Zonde van je geld.

Als we in het sushirestaurant een drankje hebben besteld schuift dochter S. het Lush-tasje naar mij toe. “Heb je iets voor mij gekocht?”, vraag ik. Uit het tasje haal ik een zwart potje met daarop geschreven ‘Handy Gurugu’. Een potje handcrème. Voor mij! “Je had toen toch een keer gezegd dat je die handcrème met vanille zo lekker vond en dat je die nergens meer kon vinden”, zegt dochter S., “hier zit ook vanille in.”

Dat ze van het geld dat ik haar heb meegegeven geen T-shirtje bij de H&M heeft gekocht, of een flesje bodymist van de Victoria Secret, of 5 hamburgers bij de McDonalds, of een ijskoffie bij de Starbucks, maar een cadeautje voor mij! Bij de Lush! Ja, dat ontroert wel een beetje.

En ik had willen zeggen: “Dat had je niet moeten doen, dat is toch zonde van je geld, een blikje Nivea is net zo goed hoor.” Maar dat deed ik niet. Want toen ik het zwarte Lush-potje opendraaide, met een klein likje crème m’n handen insmeerde en de geur van de Handy Gurugu opsnoof was mijn Lush-verslaving geboren.