LUNA GAAT OP ZOEK NAAR HAAR FUCK-IT-MENTALITEIT

Ik ben m’n fuck-it-mentaliteit in de loop der schrijvende jaren een beetje kwijtgeraakt. En ik wil het terug. Ik wil weer schrijven zonder dat het me een ene reet kan schelen wat wie dan ook ervan vindt. Ik was altijd van de volledige, schaamteloze openheid en iedereen-mag-alles-van-me-lezen-en-weten, maar ik merk dat ik de afgelopen maanden schrijf-technisch tegen enorme bergen aanloop. Wil ik eigenlijk nog wel alles delen?

Want wat als die ene gozer van Tinder me gaat Google’en en dat ene stukje over die kale plek op m’n hoofd tegenkomt en me dan ineens niet meer aantrekkelijk vindt? Of wat als die andere man van Tinder wat stukjes van Climaximaal.nl gaat lezen en denkt dat ik in bed een supergeile slettebak ben en ineens allerlei verwachtingen heeft die ik niet waar kan maken? Wat als mensen bij deze 2 zinnetjes hierboven denken; zit ze op Tinder? Nu al? Wat als mensen vinden dat ik eerst maar eens even tijd voor mezelf moet nemen, of nog erger; eerst maar eens even van mezelf moet gaan leren houden? Maar fuck it, ik wil schrijven over hoe lekker m’n handen ruiken als ik voor het eerst met een nieuwe man heb gevreeën.

Wat als ik een stukje schrijf over die ene ex waarmee ik getrouwd ben geweest en dat het zo’n Godvergeten-takketyfus-klootzak is en dat ik door hem nog steeds issues heb met het vertrouwen van mannen? Wat als mensen daar wat van vinden? Wat als mensen dan gaan reageren dat ik eerst dat stukje van mezelf maar eens moet gaan ‘healen’ voordat ik überhaupt op Tinder ga, want vergeven doe je uiteindelijk voor jezelf toch? Nee, fuck it, ik wil schrijven over hoe ik helemaal niemand in m’n leven ook maar iets hoef te vergeven. Ik wil schrijven over hoe haat en boosheid ook gewoon prima naast al mijn geluk kunnen bestaan.

Wat als ik ga schrijven over m’n eenzaamheid? Over hoe kut ik het af en toe vind om ’s avonds alleen thuis te komen? Hoe confronterend ik het vind dat ik geen kinderen heb? Geen broers en zussen? Hoe moeilijk ik het vind om in m’n eentje een ritme te vinden? Als ZZP-ende ADHD-er? Vinden mensen me dan zwak? Ben ik zwak? Maakt het uit dat ik af en toe eenzaam en onzeker ben? Nee. Fuck it. Een fantastische dag kan worden afgewisseld door een enorme kutdag. En een heerlijk gevoel kan zomaar weer weg zijn. Binnen een uur. Binnen een minuut. Fuck it! Zo is het leven.

Wat als ik nooit meer monogaam wil zijn? Wat als ik van 5 mannen naast elkaar kan houden? Wil houden! Wat als ik het zelf ook allemaal niet weet? En wat als ik überhaupt ga schrijven over m’n Tinder-dates? Of m’n Tinder-gesprekken? Gaan mensen daar wat van vinden? Fuck it! Ik heb hilarische, leuke en minder leuke Tinder-verhalen te delen!

Wat ik wel weet is dat ik moet schrijven. En het delen van wat ik schrijf is zo ontzettend vergroeid met wie ik ben. Ik wil delen. Ik ben het zat dat ik mezelf beperkingen opleg in mijn eigen creativiteit door het eventuele oordeel van anderen. Schrijven is schaven. Niet alleen schaven aan de woorden en de zinnen, maar vooral schaven aan m’n eigen gedachten. Wat voel ik? Wat vind ik? Wat vind ik ergens nu écht van? Wat raakt me? Welke zinnen wil ik voor mezelf bewaren voor later? Welke woorden brengen mij dichter bij mij?

Ik kan het leven in m’n eentje af en toe niet aan.
Maar meestal wel.

En fuck it.
Fuck. It.