LUNA GAAT NOOIT MEER NAAR DE SUPPERCLUB
Zo’n 8 jaar geleden heb ik een keertje strak van de xtc-pillen in de Supperclub gestaan. Het was er vooral heel wit met wisselend licht van groen naar blauw naar geel naar rood en dat is alles dat ik me kan herinneren. Dus toen ex S. en vriend L. hadden gereserveerd voor een avondje eten en dansen in de Supperclub en vroegen of ik meeging, had ik eerst zoiets van; eh, de Supperclub, was dat niet iets hips van jaren terug? "Nee, het is echt helemaal hip en hot en happening en het eten is goed", had ex S. gezegd. En nu geloof ik ex S. eigenlijk nooit zo op z’n woord, zeker niet als het over hip en hot en happening gaat, en ik vond 70 euro voor een 5-gangen-diner best wel aan de belachelijk hoge kant, maar fuck it, ik zou gaan voor de volledige Supperclub-experience! En die experience zou gaan inhouden; lekker al loungend op zachte ligbedden genieten van gastronomische hoogstandjes, met een dj op de achtergrond en afsluitend de hele nacht verder dansen in de Supperclub-nachtclub. Right! Yeah right! Not dus. Helemaal not dus. Als een sardientje in een blik, als een haring in een ton, als een mak lam lag ik tussen de toeristen op een loungebank. Te bloody fucking wachten! Te wachten! En te wachten! Te wachten tot er na een uurtje eindelijk een mini-voorgerechtje voor m’n neus werd neergezet dat ik binnen 0.4 seconde had weggewerkt om daarna wéér een uur te wachten tot ik een espressokopje soep kreeg. En mijn enige conclusie na dat soepje was; dat kan ik zelf 10 keer beter en ook 10 keer goedkoper. Bitches! Bastards! En na nog langer wachten, en wachten, en wachten, vond ik het genoeg geweest. "Ik ga!", mompelde ik om 23.00 met alle tegenwoordigheid van geest die ik nog op kon brengen. Sinds 16.00 had ik niets meer gegeten behalve dat mini-voorgerecht en dat vingerhoedje soep. Gedronken had ik dan weer wel. En niet eens zo heel erg veel, voor mijn maatstaven dan. Maar ik was kapot. Moe. Heel dronken. Laveloos. Volledig laveloos. En ik had niet eens honger meer. Het was fucking 23.00 en ik had nog geen substantieel gerecht gezien! Bastards! Ooit-hippe bastards. Ik wilde gewoon naar huis. En dat deed ik. Om 23.30 kroop ik tegen P. aan en fluisterde met een enorme drankkegel; "Ik ben zo ontzettend niet hip en happening meer."
Haha! Rebels, heerlijk!
Zeg nou eerlijk, je hebt een onbetaalbare experience gehad en het heeft een verhaal opgeleverd. En je heb die club een mokerslag toegediend. Kortom: het geld meer dan waard.
Als ik Supperclub Amsterdam google kom ik inderdaad veel niet blije-berichten tegen ja :-)
En kreeg je op de terugweg ook een kaartje in je handen gedrukt met ´jezus leeft´? Ik wel – voel je je dan super niet hip en happening meer zeg! Het wordt ´snachts steeds enger op straat! Of is dat het nieuwste hip….
haha, gappig, i heb net dezelfde eaing, wij zijn gewoon gaan lopen. Mijn holle ies was nog niet eens geuld!!!
Dat zal ze leren, een vernietigend stukje op Maanisch.com! JIJ bent wel hip en happening, zij zijn gewoon vette wannabe’s! Zo!
Net gelezen:”Hier zijn we niet hip genoeg voor.” Zie http://www.macfan.nl/columnarchief.lasso?id=MzcxMzk=
Maar de Supperclub is toch al jaren niet hip meer? Ze mogen blij zijn met zo’n hippe gast als jij; ze hadden je op je wenken moeten bedienen! :)
De supperclub, dat is toch al lang geweest en not happening?
Voor 00.00 thuis zijn, dat is pas hip!! :-)
70 euro. Daar heb je 2 ploesies voor…Als je afdingt. hahahahaha
Ach ja. Een EX heet niet voor niets zo, zullen we maar zeggen. Ik krijg nog 300 euro, een camera en een diner van haar.
En ik zeg: “Hou het…”
Zou je ook moeten doen.
HEEEeeeL HERKENBAAR! kom je anders een keer bij mij eten.gewoon lekker in de keuken aan een houten tafeltje kneuterig maar erg goed te doen
Inderdaad héél erg herkenbaar!! Heb ooit een dito ervaring gehad, kuddes toeristen links en rechts op ‘mijn’ kussens en zooooooooo lang wachten voor zooooooooooo enorm karig voedsel. Treurig!
onbegrijpelijk, dat zo’n ruktent nog bestaansrecht heeft in deze barre tijden der credietcrisis!