LUNA EN VERHUISWEEK 1

De afgelopen 2 weken zweef ik tussen een ik-heb-het-allemaal-onder-controle-gevoel en ik-zie-het-helemaal-niet-meer-zitten-gevoel. Ik heb al tientallen bakken, dozen, vuilniszakken weggegooid of richting de milieustraat laten brengen door J. of m’n vader. Weg is weg. Alles wat nog bruikbaar was, heb ik gedoneerd aan de Stichting Dierenambulance Tiel, die binnenkort weer een grote rommelmarkt organiseren, zodat mijn trash ook nog iemands treasure kan zijn en ik zo en passant ook nog wat zielige poesjes help. En ik had veel spullen best via Marktplaats kunnen verkopen en zo ook zelf nog wat geld kunnen verdienen, maar dat was me allemaal veel te veel gedoe met spullen fotograferen, online zetten, gebeld worden, vreemde mensen in m’n huis, dingen opsturen, ik krijg al zin om een hele strip oxazepam, diazepam, temazepam, lorazepam, you name it, achterover te gooien als ik er aan denk! En uiteindelijk zit je na een paar weken nog met heel veel spullen die over zijn, want niet verkocht, en die spullen moet je dan alsnog meeverhuizen of alsnog naar de milieustraat brengen en dan ben je eigenlijk gewoon terug bij af. En terug bij af is dus niet de bedoeling als je gaat verhuizen! Maar waar zijn we aan begonnen? Verhuizen staat op nummer 1 van stressvolle momenten, tel daarbij het ietwat ADHD-achtige karakter van mijn lieve J. op, en de ADHD, ADD, dwangneuroses, autistische trekjes, you name it, van mij, en je hebt een cocktail voor succes! De verkering ligt van een afstandje te kijken naar hoe ik spullen van de ene kant naar de andere kant sleep en af en toe iets in een doosje stop en roept om de 10 minuten: “Als ik iets kan doen, dan moet je het zeggen hè?” Nee, blijf jij maar liggen, dan loop je me ook niet in de weg! Ook regelmatig gehoord de afgelopen weken: “Ja, ik heb alleen maar een bank en een tv en m’n kleren, meer heb ik niet.” Oh nee? Oh nee? Je hebt godverdomme ook een vrouw met een shitload aan stuff! “Laat mij maar even met wat vrienden verhuizen hoor, dan kan jij lekker 2 weken bij je moeder gaan zitten borduren.” Ja, en dan alles weggooien zeker, ja, zo kan ik het ook! “Het komt allemaal goed, schatje.” Ja, als jij doet wat ik zeg en ook meteen op het moment dat ik het zeg, ja!” Ik zweef tussen een ik-heb-het-allemaal-onder-controle-gevoel en ik-zie-het-helemaal-niet-meer-zitten-gevoel. Vooral even dat laatste. En van dat gevoel zou ik het liefst in een hoekje gaan zitten janken, ware het niet dat er geen enkel hoekje in m’n huis meer te vinden is, omdat alles vol staat met dozen.