LUNA EN P. IN ANTWERPEN, DEEL 2

“Zullen we even een boekje kopen met leuke adresjes in Antwerpen?”, vroeg P. toen we uit de trein stapten. Leek me een goed plan. Al maanden hadden we tegen elkaar geroepen dat we ‘iets voor het huis’ gingen kopen in Antwerpen. Een boekje met leuke interieuradresjes en een plattegrondje zou het zoeken een stuk makkelijker maken. Ons oog viel op het boekje ‘Undercover, Antwerpen’. Zag er goed uit. Ook de inleiding sprak tot de verbeelding: ‘De Brabo-fontein, de vogeltjesmarkt en het Museum van Schone Kunsten waren leuk om een keer gezien te hebben, maar nu wil je eindelijk wel eens weten wat die Antwerpenaren zelf doen in hun vrije tijd.’ “We nemen deze”, zei P., “die staat ook nog leuk in de boekenkast.” Dus wij namen die en wij betaalden voor dit boekje van 224 pagina’s € 23,- (!). Als ware toeristen liepen we vrijdag in de stromende regen met het boekje in onze hand door de stad te stuntelen. “Wat ben je ook een standaardwijf”, riep P. toen we ergens terechtkwamen waar we helemaal niet terecht moesten komen volgens de kaart. “Doe jij het dan lekker zelf”, zei ik. Volgens de theorieën hebben vrouwen geen ruimtelijk inzicht en kunnen ze daarom niet kaartlezen. “Ik kan prima kaartlezen”, snauwde ik naar P., “en ik heb een absoluut geheugen voor gepasseerde winkeltjes.” Hij geloofde me niet, maar na een aantal van dit soort typische man-vrouw-gesprekjes kwamen we erachter dat het plattegrondje in het boekje helemaal niet klopte. Gans niet. “Hier staat dat dit winkeltje hier moet zitten, maar daar zijn we een kwartier geleden langs gelopen. Echt waar”, zei ik. We keken elkaar aan. We waren drijfnat. M’n bril zat vol druppels en m’n haar plakte langs m’n gezicht. “Zo is het helemaal niet leuk in Antwerpen”, zei P. en ik was het met hem eens. “Zullen we lekker naar het hotel gaan?”, vroeg ik. “Dan doen we daar net alsof we thuis zijn.”