LUNA EN P.: AL 10 JAAR SAMEN

Afgelopen zaterdag, 21 februari, waren P. en ik precies 10 jaar samen. Die datum leek mij de uitgelezen datum om te gaan trouwen. Maar P. vind geen enkele datum een uitgelezen datum om te gaan trouwen, want hij wil niet trouwen. Nu niet, nooit niet. Hij houdt er niet van om in het middelpunt van de belangstelling te staan en mijn argument dat het die dag dus echt niet om hem zal draaien, doei, maar alleen om mij, mij, mij en mijn 10 verschillende trouwjurken, sterkte hem juist in zijn mening. Ik heb hem ook het woordje ‘bridezilla’ horen gebruiken. “Dan niet”, sis ik al jaren, maar stiekem hoop ik elke dag dat hij me toch vraagt. Ooit. Ik wacht. Dus wij trouwden niet afgelopen zaterdag. Wie die dag wél trouwden waren mijn lieve vriendinnetje H. en haar alderliefste G.! En pas toen P. en ik die middag richting de Odeon liepen kwamen we erachter dat wij elkaar precies 10 jaar geleden ook voor het eerst zagen in de Odeon. “Het is toch wel heel toevallig dat ze hun bruiloft in de Odeon vieren, toch, in ieder geval een beetje raar, of toevallig, of het lot, of niet liefje?”, vroeg ik aan P., maar P. vond helemaal niks raar. “Liefje, we doen gewoon net alsof dit onze bruiloft is”, zei P., “scheelt ons een hoop gedoe.” Maar dat wilde ik niet. Ik wil het echt. Helemaal echt. Alleen van ons. In Las Vegas met z’n tweetjes mag ook. Als we op onze bruiloft maar net zulke lieve dingen tegen elkaar zeggen als H. en G. deden zaterdag, want wat een cadeau was het om daarbij te mogen zijn. Ik heb zelden zo veel gehuild op een bruiloft. Vriendinnetje H. had al haar moed, inclusief vlekken in haar nek, verzameld om in heel veel mooie woorden aan G. te vertellen waarom ze met hem wilde trouwen. En G., als zanger, die kwam er natuurlijk niet onderuit om een zelfgeschreven lied voor haar te zingen. “Liefje”, snikte ik, “ik wil ook dat je zulke lieve dingen tegen mij zegt tijdens onze bruiloft.” “Maar we kunnen toch elke dag lieve dingen tegen elkaar zeggen?”, vond hij. Nee! Vond ik niet. Dit was iets héél anders allemaal. “Ik wil gewoon óók een keertje trouwen”, piepte ik zielig, maar een paar uur later liet P. mij alleen op het feestje om nog even bij zijn pa in het ziekenhuis te checken of alles goed ging. Toen ik die nacht thuis kwam vond ik op de tafel een briefje met hele lieve woorden.