LUNA EN LOVE AT FIRST SIGHT

“Oh, ik ben er helemaal zenuwachtig van”, zei ik tegen de verkering.
“Wat dan?”, vroeg hij.
“Oh, straks vinden we haar niet leuk en wat dan?”
“Dan nemen we haar niet mee.”
“Ja, maar straks ben ik wel meteen helemaal verliefd.”
“Dan nemen we haar mee.”
“Ja, ja, ja, ja, jij hebt makkelijk praten.”

Na het lezen van mijn stukje over de Cornish Rex-aanlooppoes had iemand de volgende reactie achtergelaten: ‘Een Cornish Rex heb ik niet voor je, maar wel een hele lieve dames-Sphynx die bij ons na de verhuizing niet goed kan aarden. Ze is heel lekker zacht en haar karakter is vergelijkbaar met een Cornish Rex.’

En ja, daar ga je. Want eigenlijk hadden J. en ik afgesproken dat 3 katten genoeg was. En dat we alleen bij een héél hoge uitzondering, als er bijvoorbeeld een zielig poesje ineens in ons bed zou liggen, dat we ‘m dan zouden houden. En dat we héél misschien, als er bijvoorbeeld ineens een leuk teckeltje op de stoep zou staan, dat we dan een hondje zouden nemen. Maar als we dan, bij hoge uitzondering dus hè, een kat erbij zouden nemen, dan zou het definitely een kale of halfkale poes worden, want dan mocht de verkering een keertje kiezen en hij heeft wel a thing for kale poesjes.

“Zullen we gaan kijken dan?”, vroeg ik.
“Maak maar een afspraak”, zei J.

Dus zo reden J. en ik afgelopen maandag ineens met een mandje met een zwarte Sphynx erin naar huis. “Hebben wij zomaar ineens een echte, leuke en knappe Sphynx?”, zei ik tegen het poesje, “En gaan wij het helemaal gezellig maken samen? En heel veel knuffelen en kusjes geven? En wat ben jij zacht hè? Wat heb jij een lekker velletje! En je bent ook zo mooi! En met je neusje en je staartje en alles zit erop en eraan en je bent helemaal lief!”

Het zwarte Sphynx-poesje zat na de verhuizing niet helemaal goed meer in haar gerimpelde velletje. Ze verbleef alleen nog maar op de slaapkamer en durfde niet meer beneden te komen, waardoor ze een hoop aandacht miste. En aandacht is juist wat Sphynxen nodig hebben. Want het zwarte Sphynxje heeft nu al 2 dagen bovenop J. en bovenop mij gelegen. Luid spinnend en ronkend. Als een klein schaduwtje volgt ze me door het hele huis en ze blijft ondertussen miauwen, en uiteraard praat ik terug, waardoor zij ook weer terug miauwt. Té gezellig.

En omdat Oprah onlangs gestopt is met haar shows en er nu dus allemaal herhalingen worden uitgezonden en de autistische kant in mij volledig is aangewakkerd omdat ik dus niet tegen veranderingen kan en vooral geen veranderingen die met volledig stoppen te maken hebben, leek ‘Oprah’ mij de beste naam voor dit zwarte Sphynx-poesje. Kan ik dus in de toekomst gewoon nog steeds met Oprah en een wijntje op de bank om 16.00.