LUNA EN HET KOTSENDE KATERTJE

Terwijl vriend F. bij me aan de koffie zit kotst Bruce een plasje slijm uit over de tafel. Ik vertel dat-ie dat de hele nacht al deed en dat het Bruce’s eigen schuld is; had-ie maar van de anjers af moeten blijven. “Hij heeft net ook al z’n hele ochtendblikkie uitgekotst.” “Die bloemen kunnen nog wel eens giftig zijn”, zegt F. relaxt. “Wat?”, zeg ik. En vriend F., altijd in staat tot het geven van een opbeurende tekst, concludeert; “Als het in z’n darmen komt is-ie er geweest. Hij heeft nog 2 uur.” “Ach, welnee”, zeg ik, maar wanneer F. en ik 4 uur later terugkomen van een bezoekje aan het Stedelijk Museum ben ik er toch niet gerust op. Ik roep alle katten, maar er komen er maar 3 aanlopen. “Blikkie! Blikkie”, roep ik. Maar Bruce komt niet. Terwijl Bruce altijd komt als er eten is. Altijd. Maar gisteren niet dus. “Blikkie! Blikkie! Blikkie!”, blijf ik door het huis roepen terwijl ik met een lepel tegen het blikje tik. “Broeeeeeesieeeee!”, probeer ik, “Broeeeeeesieeeee! Kom maar, lekker blikkie blikkie!” Hij komt nog steeds niet, dus hij is echt wel ziek. En na 10 minuten ‘blikkie blikkie’ roepen raak ik in paniek. Oh God, denk ik, hij heeft een plekje gezocht om te sterven. Katten zoeken altijd een afgelegen plekje om in hun eentje te sterven. Bruce is dood. M’n muze! M’n mannetje! Zowel vriend F., vriendin I., als ik zoeken het hele huis door. Alles wordt van z’n plek gehaald en met een zaklamp checken we achter alle banken en achter alle kasten. Ik rammel aan alle kledingkasten, ik doe alle keukenkastjes open, maar na een half uur zoeken hebben we nog steeds geen Bruce gevonden. Voordat ik het echt op een huilen ga zetten bel ik naar P. om te zeggen wat er aan de hand is. “Zit-ie écht niet in de kledingkast?”, vraagt hij. “Nee, die heb ik helemaal gecheckt en ik heb er keihard aan staan schudden”, zeg ik, maar in een laatste wanhoopspoging sta ik even later alle kleding van de planken te rukken en op de grond te gooien. Wanneer ik op de derde plank ben aangekomen zie ik een zwart oortje bewegen. “Klootzak!”, zeg ik opgelucht, “je ligt hier toch niet een beetje dood te gaan hè?” En aan z’n reactie te zien, was-ie dat nog niet van plan. “Stomme klootzak”, zeg ik nog een keer. Maar ik ben nog nooit zo blij geweest om ‘m te zien.