LUNA EN HAAR GROTE VOORBEELD

Sommige stukjes die ik ooit schreef hebben nooit een vervolg gekregen, maar hebben wel een vervolg verdiend. Zo schreef ik in september 2005 dat mijn vader zijn baan als stoffeerder verloor, na bijna 20 jaar in vaste dienst te zijn geweest bij dat bedrijf. Mijn vader heeft gewerkt vanaf het moment dat hij kon werken en nooit ‘een school afgemaakt’, zoals dat dan heet. Mijn vader ‘heeft niet eens een strikdiploma’ grapt mijn moeder wel eens. Maar mijn vader heeft wél een arbeidsethos waar menig 20-jarige, 30-jarige, 40-jarige én 50-jarige en eigenlijk ieder mens in Nederland jaloers op mag zijn. Waar huppelkutjes en klootzakjes tegen hun UWV-mannetje zeggen; “Ja, maar ik ga dus echt niet aan een baan beginnen waar ik om 7 uur op moet staan, doei”, staat mijn vader elke dag om 6.00 op. Mijn bijna 70-jarige moeder smeert zijn brood terwijl hij zich aankleedt. En waar hele slimme mensen met een afgeronde studie waar geen droog brood in te verdienen valt hun neus ophalen voor een baan die ook maar iets onder hun niveau is; “Ja, maar ik heb 8 jaar gestudeerd om uit te zoeken hoe de migratie van de zwartgelokte tuingans precies loopt en daar heb ik ook een hele mooie scriptie over geschreven, ik ga dus echt niet de telefoon opnemen bij een makelaarskantoor, doei”, staat mijn vader nu al 6 jaar containers te laden en lossen. Kilo’s en kilo’s en dozen en nog meer dozen en pakketten gaan er dagelijks door zijn handen. Weet ik veel hoeveel losers krijgen een uitkering, een WAO, een weet ik veel hoeveel geld van de Nederlandse regering, omdat ze het Godverdomme vertikken om te werken, en ja, er zijn heel veel mensen die er ontzettend veel recht op hebben, maar voor ieder mens dat er écht recht op heeft staat waarschijnlijk 1 mens die er misbruik van maakt. En naast die mensen staat mijn vader, elke dag, op z’n 60ste, containers te lossen, voor niet eens zo heel veel meer geld dan een gemiddelde uitkering. Van 7.00 tot 16.00. En hij helpt elke dag z’n rug nog een stukje meer naar de klote en dat terwijl hij een bloody fucking briljante stoffeerder is. En na zo’n dag staat mijn moeder met de tijgerbalsem in haar hand zijn rug of nek te masseren. En de volgende ochtend zwaait zij hem weer uit naar z’n werk: “Alles geven hè.” Alles geven. Mijn ouders hebben mij geleerd dat je alles moet geven in het leven. Dat je moet werken voor je geld. Dat je jezelf nooit zielig moet vinden. Dat je de tering naar de nering moet zetten en dat je nooit je hand op moet houden, behalve als het écht niet meer kan. Had ik al wel eens geschreven dat ik megatrots ben op mijn ouders?