LUNA EN EEN TWIJFELGEVALLETJE
“Ja, maar wil je dan geen kinderen van jezelf?”, is een vraag die ik de laatste tijd steeds vaker hoor. Ik ben nu 35, word dit jaar nog 36 en, mocht ik ooit nog zelf kinderen willen, dan lijkt het me handig om daar zo ongeveer nú mee te beginnen. De lichamelijke aftakeling is al jaren geleden begonnen en als ik mezelf in de spiegel bekijk dan lijkt het sowieso al of ik 4 maanden zwanger ben of dat ik net moeder ben geworden. Helemaal niks mis mee, want ik ben nog steeds een geil wijf, maar toch. Je kan maar beter dit lichaam hebben en écht moeder zijn, dan dit lichaam hebben wat de oorzaak is van te weinig lichaamsbeweging, teveel dranken en teveel koken met roomboter. En al zal ik altijd een geil wijf blijven, zelfs in maatje 54; ik ben geen moeder. Dus eigen schuld. Sommige vrouwen antwoorden als kleuter al op de vraag wat ze later willen worden: “Moeder.” Ik heb nog nooit een constant antwoord gehad. Het ging van archeoloog naar ornitholoog, van apothekersassistente naar etaleur en van dierenarts naar redacteur en van schrijver naar vormgever naar kunstenaar. Moeder zat er nooit tussen. Maar toch steekt het ergens wel. Al is ‘steken’ ook weer niet het goede woord. Vriendinnen van vroeger, die nooit kinderen wilden, hebben er nu na hun 35ste, toch eentje gekregen. Sommige vriendinnen van die leeftijd zijn nu zwanger, of proberen het heel hard via verschillende ingewikkelde ziekenhuismethoden. En zelfs ex-partner P. wordt binnenkort vader! Iedereen om mij heen lijkt al vader of moeder te zijn of te worden en ik ben alleen maar deeltijd-moeder van S., oppasmoeder van M. en een poezenmoeder van 4! En ik besef meteen dat ‘alleen maar’ tussen aanhalingstekens moet, want zo ‘alleen maar’ is het niet. Ik weet dat ik een hele goede deeltijd-moeder voor S. ben, ik weet dat oppasmeisje M. het geweldig heeft bij mij en ik weet ook dat de 3 kantoorkaters en de poezenprinses het heerlijk hebben hier. Maar toch. Maar toch. Juist omdat ik dochter S. in mijn leven heb… juist omdat ik merk dat ik het zo leuk vind om koekjes te bakken met oppasmeisje M…. juist omdat op de een of andere manier het zorgen en het verzorgen zo ingebakken zit in mijn hele lichaam… juist omdat ik in een vorig leven een Surinaamse moeke was met 20 kinderen… juist omdat… zou ik toch wel ergens een baarmoeder moeten horen rinkelen? Toch? Maar… Ik voel het niet. Echt niet. Maar ik twijfel wel. Ik schreef in 2001; ‘Ik ben een goede moeder, maar bewust kinderloos. En dat wou ik graag nog even zo houden.’ Even is nu 10 jaar geleden. En later is dus echt allang begonnen. Ik kan niet nog even wachten. Als ik het wil, dan moet ik nu de verkering richting het ziekenhuis sturen om z’n sterilisatie ongedaan te maken. En hij zou het meteen doen als ik het vroeg. Maar ik twijfel.
Herkenbaar. Mijn (echte) dochter word in december 4,(en ik 42) en ik weet nog steeds niet of ik kinderen wil… ;-)
Het feit dat je twijfelt zegt voor mij al genoeg. Want eerst twijfelde je niet aan het feit dat je geen kinderen wilde ;-)
Je leven is veranderd, jij bent veranderd en ik denk dat er ruimte is gekomen in jezelf om moedergevoelens te ontwikkelen. Je lijkt mij een geweldige moeder met een open mind. Ik had zelf ook nooit gedacht nog een keer moeder te worden. Ben moeder van 2 en vond dat zwaar zat en was er klaar mee. En zie nu…een nieuwe vriend, een ander leven, gelukkig…en we gaan er toch echt voor..een kindje samen..
Ik vind het doodeng maar weet zeker dat ik er spijt van ga krijgen als we er niet voor gaan.
Dus meid..knoop eruit en gaan!
Ik voel ze ook niet rinkelen, ik heb besloten niet te gokken. Niet uit egoïsme, maar omdat het niet gezegt is dat als het kindje er eenmaal zou zijn ik oppeens veranderd zal zijn. Ik ben een gelukkige poezenmoeder en ik geniet van de kinderen van vrienden. Voor mij is het goed zo. Maar dat wil niet zeggen dat het een gemakkelijke keuze was. Kinderen krijgen lijkt wel een vanzelfsprekendheid. En je wil niet weten wat voor reacties ik heb ontvangen toen ik aangaf dat ik toch niet voor kinderen wou gaan. Het is een moeilijk onderwerp. Sterkte met je keuze!
Goed stukje met een paar zinnen die ik zo bij een aantal mensen onder hun neus wil duwen.
Ben 38. Bewust kinderloos. Ben ook geen moeder. Ik heb er gewoonweg geen zin in.
Lastige keuze voor je. Het is ook zo definitief he? For life! Zonder garantie en/of gebruiksaanwijzingen.
Succes!
Ik ben zwanger van mijn eerste kind en vind het doodeng. Ik heb af en toe paniekaanvallen waarin ik bedenk dat mijn leven voorbij is. Tegelijkertijd weet ik dat het alleen maar angsten zijn. Waarom zou ik geen goede moeder zijn? Misschien is dit wel dé kans om volledig in het ‘nu’ te leven. Ik denk nog te vaak dat het leven om mij draait. Straks is dat niet meer zo en dat lijkt me eigenlijk ook wel fijn. Bedenk gewoon waarom je geen kinderen wilt. Als het is omdat je niet wilt dat je leven verandert, doe het dan niet. Maar als je het niet wilt omdat je bang bent, denk er dan nog eens over na. Voel je in ieder geval niet slecht over het niet willen van kinderen. Ik begrijp het heel goed.
Meisje, als je twijfelt, niet doen. Je zou een goede moeder zijn, dat denk ik ook. Maar je moet er zo veel voor inleveren.
Ik heb 1 zoon, ben ik heel trots op maar het opvoeden van hem is de moeilijkste klus geweest ever. Ik was mijn vrijheid kwijt en die zal ik ook nooit meer hebben. Ik begrijp niet zo goed wat er leuk is aan kinderen, je moet er zo veel van jezelf voor inleveren. Zo voel ik het. Nogmaals, ’t is een lullig cliché geworden ondertussen “bij twijfel, niet doen”. Geniet van wat je hebt. Je leven lijkt me prettig “vol”:)
Luna ik herken het! De afgelopen 6 jaar heb ik deze vraag eens per jaar aan mezelf gevraagd. Ik herken de twijfel, wel niet wel niet….
Toch was bij mij het gevoel van JA er niet altijd. Zo’n kindje is er wel altijd en dat was voor mij een reden het niet te doen!!
Doen! Je krijgt eeuwig spijt als je het niet doet. Lang kun je niet meer wachten…
J. (drie dochters)
Dingen die je niet wil, weet je altijd heel zeker.
Als je twijfelt, wil je wel.
Ik zit in dezelfde situatie en vind het ook doodeng. Maar dat is normaal, heb ik me laten vertellen:-)
@Leila; Respect voor je eerlijkheid!! Dat hoor je niet vaak!
Dit is zo wijvengezeik haha. Dit twijfelgebeuren had ik op mijn 29e en nu heb ik dus een zoon. En ik zeg je eerlijk. HET VALT MEE! Tís best leuk en met name heel erg gezellig. De sex wordt wel een stuk minder..das wel sneu.(godverkut). Maar ach. Je plant jezelf voort. Ze zet een lijntje door, dat idee vind ik fijn.
Oh en ik vergeet een hele belangrijke:”Je krijgt er zoveel voor terug”.
BAH!
Trouwens je krijg waarschijnlijk dus wel meer inspiratie om stukjes te schrijven, dus al doe je het alleen daarvoor ;)
Sja…da’s een lastige keuze. En ik zal het nog even moeilijker voor je maken… Want kinderen hebben is mooi, prachtig, liefdevol, warm, leerzaam, een spiegel en nog veel meer moois. Maar het is ook 100% wegcijferen, zorgen, sloven, 7 dagen per week 24 uur per dag klaarstaan, op zijn minst een dikke deuk in je seksleven, op schoolpleinen tussen moekes staan waar je NIETS mee hebt, maar toch prettig mee om moet zien te gaan omdat de kinderen zo fijn samen spelen, als je doodmoe bent de kots van je kind opruimen en als je zelf kotsziek bent doorbuffelen omdat je nu eenmaal moeder bent. Oh, enne vergeet de aanslag op je budget niet! Geen kinderen hebben lijkt op de één of andere manier “kaler” omdat moeder zijn toch echt wel iets heel bijzonders is. Een hechtere en onvoorwaardelijkere relatie bestaat niet. Maar aan de andere kant, een kinderloos en poezenrijk bestaan is toch ook iets prachtigs? Alle tijd om zélf keuzes te maken wat je met wie gaat doen en genieten van je oppaskindje en je deeltijd-dochter, je seksleven, met teveel boter koken…op vakantie waarheen je maar wil voor zover het budget je toelaat en überhaupt budget hébben om aan jezelf te besteden, of aan elkaar.
Zo.Wat ik bedoel te zeggen, is dat erover nadenken gewoon geen antwoord gaat brengen. Zelfs met alle deeltijd-moeder-ervaringen, poezenmoederervaringen en zorgervaringen is het niet voor te stellen wat het écht is om een eigen kind te dragen en te hebben. Laat staan bevallen (hehe…sorry, kan het niet laten!) Moeder worden is iets heel bijzonders. En ook zo banaal omdat haast achterlijke idioot het kan (en vooral díe het ook dóen), dat dan ook weer. Maar goed, het heeft net zoveel en zwaarwegende voor- als nadelen. Het gaat omdat ene gevoel…je “eigen” kindje willen. Om welke reden dan ook…daar hoef je niet eens een reden voor te hebben. Maar ik denk dat het daar mee begint. Then nothing else matters.
Ik werd moeder omdat mijn hormonen zich ineens volslagen debiel gingen gedragen en mijn eierstokken van de één op de andere dag afgingen (zie Jochem Myjer). En ik ben blij met mijn dochters. Maar als ik mijn niet-moeder vrienden van dichtbij bekijk, ben ik soms stinkend jaloers op hun ongecompliceerde leven…..die rozen wolk is totale onzin…die heftige liefde niet, die’s prachtig. Maar het heeft allebei wel wat en je moet goed luisteren naar je gevoel. Niet teveel over nadenken.
oeps, sorry voor die mega-lange reply…bijna een blogpost op zich…*bloos*
Ik moet aan mijn oma denken. Ze kreeg 8 kinderen. Ik denk dat als zij destijds de keuze had gehad kinderloos te blijven, ze dat veel liever gedaan had. Ze vertrok dan ook toen de jongste 12 was, holladijee, voorgoed naar een Amerikaanse minnaar in Spanje, DAT was het leven dat bij haar paste. Cruises, champagne, villa’s!
Het is fijn, dat je er nu ook voor kunt kiezen kinderloos te blijven, het leven te leiden zoals dat bij jou past. En ik zelf? Ik ben heel gelukkig met mijn 2 jongens en mijn meisje en de man met wie ik ze maakte. Nooit zijn ze voor ons gevoel een belemmering geweest voor onze vrijheid, ons sexleven, ze zorgen alleen voor veel lol, hectiek, verwondering, trots, levendigheid, rotzooi, was en altijd het gevoel dat ik omringd ben door liefde. Ieder zijn meug, laat je in elk geval niet leiden door de keus die een ander maakt.
Ik twijfel nog steeds! Oh en ik heb toch een kind haha..
Ik vind het wel leuk om te lezen Luun want het feit dat je twijfelt wil zeggen dat je er wel mee bezig bent. Bij mij kwam dat pas rond mijn 35e. Het idee dat ik later geen oma zou worden speelde ook wel mee. En weet je wat? Mama zijn is leuk. Ik dacht altijd dat het zwaar zou zijn en moeilijk en lastig. Maar weet je, het valt best mee. Vind de babytijd niet heel super, maar nu ze bijna 1 is, groei ik ook meer in mijn moederrol.
Anyway doe wat je doen moet, of niet doen moet. Succes met je beslissing Luun!
Ik was dus een half uur aan het typen op een vergelijkbare post (qua lengte en inhoud) als die van Mandy. Toen klikte ik op preview..en toen en toen en toen weggggg reactie :( Ik zoek ook nog een heeeeeeeeeeeeeeeeeeele leuke oppas voor dat mensje van mij???
Doen. En wel nu. Spijt van een kind krijg je nooit.
Al die mensen die zeggen dat je er zoveel voor terug krijgt. Zouden niets liever willen dan wisselen. Kinderen kan leuk zijn als je ervoor kiest. Je vrijheid bent je kwijt. Verder moet je niet verwachten dat ze je verzorgen later, naar een bejaardenhuis ga je toch!
Het is zoals Mandy zegt: er over nadenken geeft geen antwoord. Uit de reacties blijkt wel dat voor ieder argument vóór er een argument tegen bestaat. Ik kan er voor beide kampen wel een paar meer verzinnen. Als ik naar mijzelf kijk is de conclusie dat ik niet wist waar ik aan begon (en er zijn momenten geweest dat dat maat goed was ook) maar overall gesproken ben ik er rijker (figuurlijk dan)en beter van geworden al was dat niet ons doel van het krijgen van kinderen: wij vonden het destijds (de oudste is alweer 20) gewoon geweldig en voor de rest zouden wij het wel zien! Zie het als een avontuur waar je met z’n tweeën aan begint….
Bedenkt ook nog dat een sterilisatie niet altijd succesvol ongedaan gemaakt kan worden. Hoe langer geleden dat …. des te kleiner de kans (dat is wat ze mij vertelden voordat de leidinkjes doorgesneden werden). Houd daar rekening mee als je besluit ervoor te gaan. Wij horen (zien) wel hoe het verder gaat?
Lieve allemaal! Dankjewel voor alle eerlijke antwoorden! Ik weet het natuurlijk nog steeds niet (duh)… Maar wil wel graag een nieuw poesje! Maar die wil ik altijd :-)
Heel herkenbaar.
Ik heb nooit kinderen gewild, maar na een vriendje met twee kleine kinderen ging ik toch ook wel twijfelen, we zijn zelfs langer dan goed was met die relatie doorgegaan omdat de kinderen en ik zo gek op elkaar waren…
En toen ging ik tegen de veertig lopen…oeps…dan komt het definitieve…het idee dat je geen jaren meer hebt om er ooit klaar voor te zijn, maar je bent er gewoon niet klaar voor, je leven bevalt je zo gewoon veel te goed…maar dan wordt het dus nooit…oeps…
Zelfs een vriendin van mij die echt echt echt zeker weet dat ze nooit never kinderen wil had het toen ze veertig werd hier moeilijk mee.
Het is gewoon het definitieve denk ik, dat je dat nooit zal ervaren en niet meer terug kan komen op die beslissing als je op je vijfitgste er eindelijk wèl aan toe bent (en goed, wil je dan zo’n oude ouder zijn?).
Ik ben nu 44 en kinderloos en heb het op mijn 40e afgesloten. Ben heel gelukkig met mijn leven zo en blij met mijn vrijheid.
Best fijn hoor een leven zonder kinderen maar daarnaast wel oppassen en verwennen van neefjes en nichtjes. Ik raad het iedereen aan.
@Monique: Ik denk dat dat het ook voornamelijk voor mij is; het definitieve ervan… Dat dat hoofdstuk dus ECHT is afgesloten… Dat maakt je meteen zo… ehm… oud… dingen niet meer kunnen maakt oud… (zoiets dan ongeveer)… :-)
Dat van Theo. Dat is hier ook. En hoe mijn leven was gelopen zonder kinderen? Geen idee. Ik heb ze, dus ik kan niet vergelijken.
Een nieuw poesje, daar mag je mij wél voor wakker maken. Alhoewel erg eigenwijs, zijn ze toch een stuk makkelijker te “handelen”…lol
Enne, dingen niet meer kunnen Luna, kan ook heel bevrijdend werken:)
Ik ken het gevoel. Hoor ook geen bellen rinkelen. Maar omdat het een soort taboe is om geen kinderen te hebben, laten mensen mij denken dat het toch MOET. Ik weet het ook niet IT SUCKS!
Ik heb twee kinderen en voel in elke vezel dat er niet nog eentje bijkomt. En dat heeft me een midlifecrisis ingeduwd. Met 36 ;-) Het gevoel van dat definitieve, het afsluiten van een levensperiode….. Daar hoef je dus niet kinderloos voor te zijn.
En oh je al die opmerkingen van “Je bent er WEL mee bezig, dat zegt toch ook wel wat” komt door anderen!!! Als zij weer eens naar je buik kijken omdat je een beetje te veel gegeten hebt of gewoon weg vragen OF HET NIET WIL LUKKEN??? Ik denk er eigenlijk nooit over na, behalve als mensen erover beginnen of ik dit soort stukjes lees ;-)
Zelf geheel vrijwillig kinderloos geniet ik nog elke dag van mijn/onze keuze. Ben inmiddels 45 dus ben gelukkig ook van de vraag: ‘en jullie??” af…maar soms vraag ik me ook wel eens af hoe ons kind zou zijn. Vast enig maar samen zijn we nu ook heel erg leuk!!
Als ik zelf voor een keuze sta en één kant voelt als fijn, vertrouwd, bijna “fijn-thuis” gevoel, dan ga ik voor die keuze. Voor wat het waard is: ik denk wel dat je een hele leuke moeder zou zijn. En heus ook best een geile :-)
Hierbij nog wat voedsel voor je twijfel:
Ik ben ook lang met de vraag bezig geweest, maar heb nooit voor een eigen kind gekozen. Ten eerste wist ik zeker dat ik geen moeder zou willen worden zonder héél gemotiveerde vader erbij.
Verder (en dit zal de rechtgeaarde hardcore moeke met extreme nesteldrang natuurlijk een worst zijn, maar voor mij is het wel degelijk een Argument:) vind ik de wereld gewoon te vol. Dat fokt maar en dat vreet maar! De ene helft gaat dood van de honger en de andere helft aan zuurstofgebrek!
Toevallig wist ik sinds mijn eigen jeugd dat veel kinderen het veel slechter getroffen hebben dan een normaal mens zich kan voorstellen, en ik dacht steeds vaker aan adoptie (maar dan ook nog steeds met die ‘goede vader’ erbij). Maar om op zoek te gaan naar een adoptiekind in een of ander ver land vond ik overdreven en mijn vriendjes kwamen en gingen.
Dus zal ik nooit weten hoe het is om moeder te zijn, big deal!
Maar omdat ik ondanks alles toch heel zorgzaam ben en iets voor een kind wil betekenen heb ik al twee jaar om de paar weken een weekend mijn handen vol aan een ‘weekendpleegkind’ via Pleegzorg. Er zijn ook andere kinderen, van vrienden en familie, maar voor dit ene kind ben ik onvervangbaar. Ik ben ontzettend blij met deze keus. Ik zou eeuwig spijt hebben gehad als ik dit niet gedaan had!
Succes met je worsteling Luna, de klok tikt en je komt er vast en zeker uit!
Ik wilde nooit moeder worden, en toen was ik zwanger, dwars door de pil heen, van iemand die ik nog maar net kende! Ik ben blij dat het me op die manier ‘overkomen’ is, anders had ik er denk ik niet voor gekozen, en nu heb ik toch maar een hele prachtige zoon van wie ik verschrikkelijk veel houd. De nadelen: je lijf wordt nooit meer hetzelfde en je bent extra kwetsbaar omdat je je altijd in meerdere of mindere mate zorgen maakt om je kind. Voor altijd verbonden met iemand… mooi en eng tegelijk!
Hier ook nooit bellen en dingen die rammelden, het is me ook min of meer overkomen. En ik vind het echt geweldig. Het is even flink wennen in het begin, maar iedere maand wordt het beter en leuker en krijg je steeds meer wat van je vrijheid terug. Overigens heb ik een supersociale en gezonde baby die het liefst bij iedereen op schoot ziet en de hele dag lacht. Dat maakt het leven als moeder ook een stuk gemakkelijker.
Ik zeg, doe het.
Je verlangen moet er zijn. Dat je kinderbakfietsen met reclame aan de zijkant ziet, dan is het jouw tijd nog niet.
Jij bent een zorgzaam Luuntje, maar hebt ook een eigen wereld. Volg niet de kinderwagen, kijk achterom of de kinderwagen jouw volgt. Of doe als Halina, vries je eitjes in voor 6.000 euro. Rek je weer 10 jaar.
Koekjes bakken voor een ander is makkelijker dan koekjes bakken omdat het moet.
xxx
En je moet ook maar afwachten of je wel een gezond kind krijgt…
Toch wel roerend, die mensen met net een baby of een kindje van 1,2 of 3 jaar oud. Jullie zitten nog steeds op de “roze wolk”. Wacht maar tot ze gaan ontdekken dat ze “ik” zijn. Je weet pas wat het is om kinderen te hebben als ze een jaartje of vijftien zijn. En houd je vast!!! dan begint het eigenlijk pas. Lol…
Dat puntje wilde ik nou ook eens aansnijden.
Ik praat vrij regelmatig met mijn vriend over onze vrienden en kennissen met kinderen (kinderen ouder dan 5 jaar oud). Wij hebben beiden geen babymaakdrang, dus we kunnen er vrij rationeel over praten. Wat ons opvalt is dat bijna géén van de ouders die wij kennen gelukkig lijkt te zijn. Ook de kinderen lijken niet erg veel plezier te hebben met hun ouders. Ik zie ouders die krampachtig proberen er “een leven” op na te houden, die doen alsof ze tijd hebben voor iets anders dan alleen hun kinderen. En dat hebben ze niet. En dat gaat dan weer ten koste van de kinderen. Ik zie het keer op keer, families waar de liefde tussen ouders en kind ver te zoeken is. Dat toekomstbeeld zou de eventuele twijfel direct doen verdwijnen. Gelukkig twijfel ik niet :) Even voor het plaatje: ik ben bijna 35.
@Moniek (Verder vind ik de wereld gewoon te vol. Dat fokt maar en dat vreet maar! De ene helft gaat dood van de honger en de andere helft aan zuurstofgebrek!): ik ben het hartgrondig met je eens. Ik lees verder niemand die zich afvraagt of dat kind wel een leuk leven tegemoet gaat op deze – nu al – overvolle aardbol. Het is enkel IK wil, IK vind, IK wens, maar het gaat om meer levens dan alleen het jouwe en dat van je partner.
Ik wilde nooit kinderen, omdat ik de wereld te vol vond en te gevaarlijk om kinderen groot te brengen. Ik weet nog goed wanneer de omslag kwam. Mijn lievelingsoom overleed en op (avond)school leerde ik wat de reproduktiefaktor was. Tijdens de crematie van mijn oom dacht ik: “Wat maakt het eigenlijk allemaal uit!” Een goede vriendin zei: “Als iedereen maar raakt leeft en nergens over nadenkt, dan zouden juist idealistische mensen kinderen moeten nemen.” Kortom, van alle kanten meende ik argumenten te horen om het wel te doen, plus mijn vrouw wilde het heel graag, maar ik hield steeds de boot af. Onze dochter werd geboren en ging overal mee naar toe. Wij vonden het leuk maar onze vrienden niet altijd. Dat begrijp ik nu wel. We kregen een zoon. Nog steeds leuk en ik vond het genoeg. Echt genoeg. Door een ongelukje werd mijn vrouw weer zwanger en moest ik écht nadenken over abortus, omdat de kans bestond dat het nodig was. Hij bleek een probleemkind te zijn en ik verweet dat mijn vrouw. Zij wilde toch een derde, waarom konden we niet gelukkig zijn met twee kinderen. Om een lang verhaal kort te houden. Na een zeer moeilijke periode, mijn jongste zoon en ik praatten de laatste drie jaar niet meer met elkaar en hij at op zijn kamer, ging hij op zichzelf wonen. Hij ontplooide zich, had leuke vrienden en vriendinnen. Kortom het ging uitstekend met hem en ik had het vertrouwen dat het wel allemaal goed zou komen. Twee maanden geleden kwam hij langs, speciaal voor mij. Hij bood zijn excuses aan voor zijn recalcitrante gedrag in het verleden, vond dat wij altijd heel tolerant waren geweest en was trots op de opvoeding die hij van ons had gekregen. Hij wil naar de universiteit. Ik twijfelde altijd of ik het nou allemaal zo goed had gedaan en dit was een enorme opsteker voor mij. We hebben onze kinderen altijd weinig luxe gegeven, zodat er een stimulans was om een baantje te zoeken en zo te leren wat er te koop is in de wereld. Mijn dochter studeert nu af in september en heeft nog steeds haar baantje op de markt. Mijn oudste zoon heeft geen diploma, maar wel een goed verstand en redt het wel door zijn werklust. Voor de jongste waren we al tien jaar aan het sparen, zodat we hem konden helpen konden met een huisje, of begeleid wonen. Er was een tijd dat we ‘geen leven’ hadden, maar nu ben ik blij dat het allemaal zo is gelopen. Iemand hierboven merkte op: ‘wacht maar tot ze een eigen wil krijgen’ Ik denk dat kinderen de spiegel zijn van de ouders, je krijgt wat je verdient. Heel leuk om al die verschillende reacties van iedereen te lezen.
Ik heb heel lang getwijfeld en mezelf de volgende vraag voorgelegd: ‘Als ik op mijn sterfbed lig en ik heb geen kinderen gehad, ben ik dan gelukkig?’ Het antwoord daarop was resoluut nee. Toen ik diezelfde vraagde stelde maar dan: ‘als ik op mijn sterfbed lig en ik heb kinderen ben ik dan gelukkig’, was het antwoord: weet ik veel! Op zich antwoord genoeg. Kinderen maken niet gelukkig maar ik wilde het duidelijk toch wel meemaken (mocht dat me gegund zijn). Kinderen zijn geen toegevoegde waarde, het gaat er om of jij die reis wilt maken.
Ik zie iedereen voor- en nadelen afwegen, maar volgens mij werkt dat gewoon niet bij het besluit om wel of niet kinderen te willen. Ik denk dat je inderdaad je kind(eren)als spiegel moet zien. En zoals Irene zegt: het gaat erom of je de reis wilt maken. Ik denk dat het helpt om geen verwachtingen te hebben. Als je iets wilt omdat je denkt dat het je gelukkig maakt, kun je wel eens bedrogen uitkomen. Mijn afweging om wél een kind te willen is dat ik denk dat ik mijn kind wat te bieden heb. Niet in materiele zin, maar ik denk dat ik mezelf goed genoeg ken om mijn kind als spiegel te zien en van mijn kind te leren over mijzelf en mijn rol in “de wereld”. Over overgave en onvoorwaardeljke liefde… En eerlijk gezegd kan ik niet wachten!
Merci pour ces bons moments sur votre blog. Je suis souvent au poste pour regarder ces merveilleux articles que vous partagé. Vraiment très intéressant. Bonne continuation à vous !
Dan twijfel je over 10 jaar nog, want als je erover na gaat denken blijf je twijfelen. Je kunt maar beter ineens zwanger zijn, dan heb je daarover niet te twijfelen. Ach ja, twijfels
Heb ik ervoor gekozen om geen kinderen te ´nemen´, kan ik als tante in de grote stad alsnog wakker liggen voor alle paniekerig nichtjes en neefjes die kamers zoeken. Bij deze: weet iemand een kamer in Amsterdam voor mijn kervers studerende nichtje?
Ik zeg altijd “bij twijfel niet doen”…
Tja, als je er rationeel over gaat nadenken, begin je er natuurlijk nooit over. Er is overigens ook nooit een goed moment voor. Ik vrees dat je het moet voelen ofzo.
Luna, ik ben er uit hoor!
Jij gaat een kindje nemen.
Zo, ik heb de beslissing voor je genomen en nou hop! Maken die handel!
Moet toch TE gek zijn om jou als moeder te hebben?!
Zoals iemand hierboven al zei, voor en nadelen tegen elkaar opwegen heeft totaaaaal geen zin. Voor elk voordeel staat er wel een nadeel tegenover. En je kan wel leuk een kind willen, zit het kind ook op jou te wachten? En net als je denkt: ja leuk, kindje, hele dag knuffelen, en ach hij/zij slaapt toch veel als baby dus wat veranderd er nou eigenlijk? Krijg je een huilbaby. Mijn punt is, je weet nooit wat je kan verwachten! Ik heb dezelfde twijfels nu voor een 2de. H is een zwaar makkelijk kind dus als ik de garantie had dat de volgende ook zo word dan zou ik er wel 10 bij willen. Maar daar kan je gewoon niet vanuit gaan. En ja alle clichés zijn waar. Succes in ieder geval met wat je ook besluit.
(Enne, wat de sex betreft. Ik weet niet wat bovenstaande mensen uitvoeren in bed maar bij ons is de sex alleen maar meer en nog beter geworden :P)
Ja, Luna als moeder te hebben, dat is te gek! Maar ja, het blijft een keus die je alleen zelf kunt maken. Ik moest en zou voor mijn 30e uitgebaard zijn. Dat is gelukt, met twee gezonde kinderen. Al vraag ik me nu af, waarom had ik toch zo’n haast?? Kies verstandig, maar met je hart!
Twijfel is herkenbaar, maar in ons geval in één keer weg toen hij 1 minuut oud was. Vrijheid hoef je tegenwoordig met oppas ooms, tantes, vrienden, vriendinnen, opa’s, oma’s en buurmeisjes heus niet helemaal in te leveren.
Je libido is het meest natuurlijke teken…
Leestip: http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/geen-kinderen-geen-bezwaar/1001004004703848/index.html
Een van de lastigste dingen als ‘bewust kinderloze’ vind ik dat je aan jezelf gaat twijfelen. Als de hele wereld vindt dat kinderen hebben een meerwaarde heeft en dat je zelf heus echt een goeie moeder zou zijn, zie ik het zelf dan wel goed? En er komen vast momenten dat ik heel even een seconde zal denken ‘had ik maar’. Net zoals veel, heel veel moeders, heel soms een seconde het gevoel hebben ‘stiekem wou ik dat ik niet…’. Je moet een knoop doorhakken op basis van alleen je eigen gevoel. (en dat ik in het kamp ‘bij twijfel Niet doen’ zit, daar heb jij niks aan want het is geen verkiezing…)
Het is een afweging: 9+ maanden niet roken, niet drinken, minderen met koffie, niks met rauwe eieren (dus crème bruleetjes/tiramisu en dergelijke zijn ook al ‘gevaarlijk’), geen carpaccio, ander rauw of halfrauw vlees en geen sushi (nouja het schijnt te kunnen maar ja voor de zekerheid doe je het dan natuurlijk toch maar niet).
Die sushi mis ik nog het meest, ben nu 19 weken en dus nog niet eens op de helft, maar al die dingetjes zoals de eerste echo’s, echt leven in je buik en dat ook langzaamaan gaan voelen, het voorbereiden van een kinderkamertje, de lieve reacties in je omgeving, blije oma’s en opa’s en -niet te vergeten- KADOOTJES maken dat bij mij -hoewel ik altijd twijfelde- de keuze uiteindelijk viel op ‘ja’. Ik ben 36 en heb altijd andere dingen leuker gevonden, een baan, sociaal leven etc. En nooit was de tijder goed voor, had ik een huis dat niet geschikt was voor kinderen of was mijn vriendje net niet helemaal de Man van mijn Dromen. En nu ben ik 36 en heb ik het allemaal en is het er toch van gekomen en vind ik het ineens wel erg tof (en stiekum ook een beetje eng en spannend) allemaal.
Soms gaat het leven gewoon zoals het gaat.
Hai Luna, ik (39 jaar) heb zelf ook nooit over kinderen nagedacht, ze echt gewild, tot de mensen er enkele jaren geleden achter begonnen vragen. En dan begin je zelf ook wel na te denken natuurlijk. Maar omdat er bij ons 2 niet echt een duidelijke “ja” is, lijkt het mij beter geen kinderen te nemen. De overbevolking speelt bij mij ook een rol in die keuze. En net als Moniek denk ik ook aan een pleegkind (en een hond!) op termijn. Eerst nog afstuderen aan de academie zodat ik terug wat meer tijd heb…