LUNA EN EEN NIEUWE WASMACHINE

Ik kreeg het deurtje van de wasmachine niet meer open. Niet door erop te slaan. Ook niet door de handleiding te lezen. Niet door allerlei schroefjes los te schroeven, filters te ontfilteren en ook niet door te bidden. Toen de verkering er een keertje keihard tegenaan sloeg ging het deurtje overigens wel open, maar dat was een toevalstreffer, want nadat er weer een wasje was gedraaid had bleef het wasmachinedeurtje permanent dicht.

“Dan gaan we een nieuwe kopen”, zei de verkering.
“Ik wil eerst een monteur, weet je hoe duur een wasmachine is?”, zei ik.
“Weet je hoe duur het is om een monteur te laten komen?”
“Altijd nog goedkoper dan een nieuwe wasmachine.”

Dus de verkering regelde via zijn mannennetwerk een mannetje dat al 20 jaar wasmachines repareerde. Het mannetje kon onze wasmachine echter niet maken. “Domme pech”, zei hij. Het lag er niet aan dat ik altijd teveel wasmiddel en wasverzachter in het apparaat deed. Of dat ik het filter nog nooit had schoongemaakt. Of nog nooit had ontkalkt. Er was een mechaniekje doorgebrand in het openingssysteem en dat was op de een of andere manier doorgeslagen naar de printplaat en het kwam erop neer dat een nieuwe wasmachine een betere optie was dan repareren. De wasmachine was pas 4 jaar oud en ik moest nog net niet huilen.

De verkering en ik waren net een paar maanden bezig met een potje voor onvoorziene uitgaven. Al was de bestemming van dat potje eigenlijk wel heel voorzien, want wij hadden daar graag weer van naar Ibiza gegaan en als het zou kunnen dan ook graag zo snel mogelijk. De onvoorziene gebeurtenis dat de wasmachine er mee zou ophouden, daar had ik dus eigenlijk geen rekening mee gehouden en ja, ik weet dat je zoiets niet kan voorzien, daarvoor heet zo’n potje ook ‘voor onvoorziene uitgaven’ maar ik zag mezelf dus wél over een paar maanden weer in m’n kersjes-bikini op een Ibiziaans strandje liggen. Dat voorzag ik prima!

Dat ik nog eens op een vrijdagmiddag om 16:00 bij een witgoedspecialist in een klein dorpje nabij Tiel een wasmachine zou staan uit te zoeken, dat had helemaal nog nooit voorzien.

“Ik word hier niet blij van”, zei ik tegen de verkering.
“Ik word niet blij als ik jou zo zie”, zei hij.
“Nee, zo werkt het niet, we kunnen niet allebei niet blij zijn.”
“Hè?”
“Ik word gewoon hartstikke chagrijnig van en ik voel me al dagen depressief, als ik me morgen nog zo voel dan ga ik naar de dokter en dan wil ik aan de Prozac, het moet er toch een keer van komen, want dit kan niet de bedoeling zijn van het leven.”
“Nee, en aan het einde gaan we allemaal dood.”
“Precies, dat bedoel ik.”
“Schatje, ik maakte een grapje.”
“Ik kan momenteel nergens meer om lachen.”
“Nou, je mag wel wat vrolijker kijken voor een vrouw die net een nieuwe wasmachine heeft gekregen hoor.”
“Hou op, daar kan ik al helemaal niet om lachen.”
“Schatje”, zei de verkering, “wees blij dat we überhaupt een nieuwe wasmachine kúnnen kopen. Weet je hoeveel mensen er in Nederland zijn die geen potje hebben voor onvoorziene uitgaven.”

Daar had hij een punt, maar ik bleef liever nog een paar uur chagrijnig.

De nieuwe wasmachine is superzuinig en heeft een lichtje van binnen als je het deurtje open doet. Dat laatste is toch wel de allergaafste feature en haalde me over om tot aanschaf over te gaan. We hebben er voor de zekerheid maar meteen 8 jaar extra garantie bij gekocht.