LUNA EN EEN MANISCHE ADMINISTRATIE

Sommige dingen kun je van mijlenver zien aankomen. Je weet het. En je kent jezelf. Je weet dat je goed en vooral accuraat bent met cijfertjes en de administratie en Excel en de boekhouding, maar je weet ook dat je er geen ene reet aan vindt. En je weet ook dat je er niet aan kunt ontkomen. Dat er nu eenmaal dingen in het leven zijn waar je echt niet onderuit komt. En dat je er daar dus eigenlijk maar beter zo snel mogelijk weer vanaf kan zijn. Dus je besluit, eigenlijk best spontaan, je administratie te gaan doen, zodat je je belastingtoestanden op tijd kunt inleveren. Dus je begint vroeg in de ochtend met zoeken. Het zoeken naar alle bonnetjes van 2007. Want, ja, natuurlijk ben je in januari 2007 braaf begonnen met het perfect organiseren van je administratie. Bonnetjes voorzien van nummer, bonnetjes op datum, bonnetjes achter elkaar geniet in een map. Facturen keurig uitgeprint op nummer en datum. Prachtig was het. En klaar! Maar ja, als je dan een paar weken de aandacht laat verslappen, dan is het eigenlijk al te laat. Het laatste halfjaar van 2007 verzamelde je al je bonnetjes ergens in de boekenkast, in de keukenla, in verschillende portemonnees, in verschillende tassen en op verschillende handige en vooral overzichtelijke plekken in je atelier. En wanneer je dan na uren zoeken eindelijk met een grote stapel ongeorganiseerde bonnen en facturen voor je zit, dan komt de grote spijt. Spijt dat je niet gewoon elke week eventjes al die bonnetjes bij elkaar hebt gezocht. Elke week een kleine moeite. En daarna komt het grote voornemen. Het voornemen om het dit jaar écht helemaal anders te doen. En dan komt de aandrang om er maar een wijntje bij te nemen, want dat maakt zo’n organisatie toch een stuk aangenamer. Maar na januari en een wijntje, februari en een wijntje en maart en een wijntje, ja, dan komt het allesoverheersende besef dat al die ingewikkelde cijfers best nog een dag kunnen wachten.