LUNA EN EEN GOEDE ACTIE

“Eigenlijk best lekker rustig hè schatje, zo op een woensdagochtend boodschappen doen”, zegt de verkering.
“Echt wel”, zeg ik terwijl ik ‘1 van de 100 aanbiedingen voor 1 euro’ in het karretje leg.
“Die blikjes Fanta zijn nu maar 0,25 per stuk, dat is wel een goede actie”, zegt hij.
“Oh, is dat zo?”, vraag ik.
Ik heb een blinde vlek in mijn geheugen voor de prijzen van alle niet alcohol-gerelateerde dranken.
“Ja, en het is wel handig voor Appelpop straks toch?”
“Neem maar mee hoor”, zeg ik en de verkering legt een traytje met 6 x 4 blikjes Fanta in de kar. Daarbovenop een tray met 6 x 4 blikjes Pepsi en ook een tray met 6 x 4 blikjes 7up.
“Volgens mij mag je per persoon maar 4 x 4 blikjes meenemen hoor”, zeg ik en ik wijs op het extra papiertje wat boven de aanbieding hangt.
“Bullshit”, zegt de verkering.
“Doe nou maar”, zeg ik, “anders krijgen we zo gezeik bij de kassa.”
“Nee.”
“Ja.”
“Nee.”
“Kom op, gewoon even uit elk traytje 2 x 4 blikjes terugzetten.”
“Onzin”, zegt de verkering, maar hij haalt even later wel uit elke tray 2 x 4 blikjes, zodat wij keurig 4 x 4 blikjes Fanta, 4 x 4 blikjes 7up en 4 x 4 blikjes Pepsi overhouden.

“U mag maar 4 x 4 blikjes per persoon”, zegt de caissière.
“Dat hebben we toch”, zegt de verkering geïrriteerd.
“Nee, u heeft er nu 12, u mag er maar 4, de Fanta, 7up en Pepsi vallen onder dezelfde aanbieding.”
“Je gaat me toch niet vertellen dat ik alles terug moet zetten?”
“Meneer, ik kan er niks aan doen.”
“Ja, dat weet ik, maar ik neem 4 x 4 blikjes, mijn vrouw neemt 4 x 4 blikjes en die andere blikjes die zijn voor die mevrouw achter ons.”
De cassiere staart de verkering niet-begrijpend aan.
“Schatje”, zeg ik, “zet ze nou maar gewoon terug.”
“Ik. Zet. Helemaal. Niks. Terug!”, briest de verkering.
“Ik kan wel een dealtje met u maken dat u 6 x 4 blikjes mee mag nemen”, probeert de caissière om de gemoederen te sussen.
“Als wij hier zaterdag komen zijn al die kloteacties van jullie altijd uitverkocht en nou komen wij een keer op tijd en dan…”
De verkering ademt diep in.
“Daarom hebben ze bij sommige acties die limiet per persoon schatje, om te voorkomen een aanbieding meteen binnen 1 dag uitverkocht is”, zeg ik.
Maar hij hoort me niet.
“Het is verdomme toch belachelijk”, scheldt hij, “ik woon toch godverdomme niet in een Oostblokland!”
“Ik kan er niks aan doen”, zegt de caissière.
“Zij kan er niks aan doen”, zeg ik rustig.
“Ik loop nu naar buiten”, briest de verkering en laat mij en de caissière achter met 3 traytjes koolzuurhoudende drankjes en de rest van de boodschappen.

“Ik vond het 1 van mijn meest verstandige acties ooit om daar weg te lopen”, zegt de verkering wanneer ik hem even later uitgeraasd bij de auto aantref, “anders had ik de boel daar kort en klein geslagen.”
“Hele goeie actie, schatje”, zeg ik.