LUNA EN DE STILTE OP TEXEL

“Jesus, P., er loopt hier hélemaal niemand op straat! Niemand!”, zei ik zaterdag tegen P. terwijl ik gebogen zat over een salade met lamsham, Texelse kaas en een balsamicodressing. We vonden dat we een weekendje weg verdienden en hadden daarom een culinair arrangement geboekt. Wij vonden dat fijn klinken; culinair arrangement. En we zeiden het ook steeds tegen elkaar; “We hebben een culinair arrangementje.” Dit culinair arrangementje hield in dat we heerlijk hebben genoten van een 4-gangen-diner inclusief koffie mét Jutterje en 2 nachten sliepen in een extra luxe hotelkamer mét bubbelbad in hotel De Lindeboom op Den Burg, Texel. Wij waren vast niet de enigen die dit weekend gebruik maakten van dit hotel, maar het hotel leek bijkans uitgestorven. Net als het bij het hotel horende restaurant en net als de straten en het plein rondom dit hotel. En dat terwijl De Lindeboom zich volgens hun eigen folder nog wel in ‘het hart van Texel bevindt’. Tijdens mijn briljante hertenbiefstukjes keek ik nog maar eens voorzichtig naar buiten om te kijken of er écht niemand te zien was. Maar, nee, er was écht niemand. “Jeetje”, zeiden P. en ik tegen elkaar. En ook na het toetje, iets met koffie-ijs en bavarois, hadden wij nog niemand anders dan onze serveerster gezien. Nu was dat eigenlijk ook precies onze bedoeling, een beetje met z’n tweetjes in alle rust uitwaaien op Texel, maar dit was wel héél erg stil. Pas toen we een stukje gingen wandelen, het dorp Den Burg gingen verkennen, kwamen we iemand op straat tegen. Een oudere man liet z’n hond uit. Als import-Amsterdammer ben ik zo gewend aan lawaai, heisa en drukdrukdruk-mensen om me heen dat ik de stilte soms niet meer vertrouw. Het koste me 2 dagen om eraan te wennen. En toen gingen we alweer naar huis.
www.lindeboomtexel.nl