LUNA EN DE SINGSTAR

M’n verkering en ik hadden in de kerstvakantie een Singstar-apparaat gekocht om aan de Playstation 3 te koppelen. Eigenlijk vooral voor zijn dochter. Maar ook leuk voor met z’n tweetjes. Beetje karaoke-en voor de tv. Geinig. Normaal heb ik toch een wijntje of 10 nodig om in het bijzijn van anderen te zingen, maar dat is geen optie meer. Dus ik moest me over een grensje of 10 heen zetten voordat ik überhaupt durfde te zingen samen met m’n verkering. Want ik heb dan wel een heleboel interessante features, zingen behoort daar dus niet toe. En voor je het weet gaat hij op zoek naar een vrouw die wél kan zingen. Maar na een liedje of 5 was ik volledig de schaamte voorbij. Al won ik nooit. Niks. Helemaal niks. Het was geweldig, maar als ik een keertje zou winnen, zou het nog veel leuker zijn. Het werd dus de hoogste tijd dat deeltijd-dochter langskwam! "Nee, nee, nee, we gaan niet Hannah Montana doen", zei ik. "Nee, ook niks van High School Musical, nee, nee, die doe je maar een keer met je vader, nee, wij gaan Abba doen." "Leven die nog?", vroeg deeltijd-dochter. "Eh, ja, die leven nog en ze gingen allemaal met elkaar. Die 2 vrouwen gingen met die 2 mannen en toen kregen ze ruzie en toen gingen ze allemaal uit elkaar. Was een hele toestand." "Okay", zei ze. Dus wij zingen. En nog meer zingen. En als je dan 1 keertje verliest, dan kan je dat nog als ‘laten winnen’ bestempelen. Maar ze won dus alles. Alles! Wel godverdegodver! Zat ik hier te zingen met een 9-jarige die de tekst helemaal niet kent, alleen het ge-mama-mia kent ze, en dan alsnog keihard verliezen. Het was niet eerlijk, want ik kon alle liedjes zelfs zonder de karakoke-regeltjes onder het tv-scherm woordelings mee zingen! "Hé, je hebt toch niks met die instellingen gedaan hè? Zodat zij alles wint?", vroeg ik aan m’n verkering. Nee, had-ie niet. "Maar je krijgt wel bonuspunten als je het dansje erbij doet", zei hij. "Echt??", riep m’n deeltijd-dochter, die meteen van links naar rechts begon te dansen. Helemaal jazzballet was ze. Op haar knietjes, hoofd naar achteren, microfoon als een echte zangeres tegen haar lippen aan. "Echt?", vroeg ik. Je weet het niet. Misschien zat er in die microfoons wel een soort van Wii-sensor die registreerde of je wel een beetje in de maat bewoog tijdens het zingen. Zou kunnen. "Kijk! Volgens mij heb ik ook alle dans-bonuspunten gehaald!", riep deeltijd-dochter even later verrukt. Oh ja. Tuurlijk! Zij wel! Ja, hier viel gewoon niet tegenop te zingen. En ook niet tegenop te dansen. Ik wacht nu met smart op de Singstar-editie van Madonna. Die kon ook niet zingen.