LUNA EN DE LEGE COLAFLESSEN

Met oppaskind M. naar de supermarkt, altijd gezellig. “Zou jij de lege colaflessen even weg willen brengen?”, vroeg ik. Dat wou hij wel en hij vloog weg. Om 5 minuten weg te blijven. Ik werd ongerust. Best erg. Zoeken bij de snoepafdeling, zoeken bij de kaasafdeling, tot hij hijgend naar me toe kwam rennen. “Waar kom jij vandaan?”, vroeg ik. “Ik heb de colaflessen weggebracht”, zei hij. “Waar dan?”, vroeg ik streng. “Ik heb ze in de bosjes gegooid”, zei hij nonchalant. Dit kon lang gaan duren. Hij was de hele dag al erg vervelend geweest, maar dit was de limiet. Ik legde alle boodschappen terug, bracht de winkelwagen terug en liep met een kwaadkijkende M. naar buiten. Naar de bosjes. Aldaar hebben wij een ware machtsstrijd gevoerd. War of the Worlds. “Ik blijf hier net zolang staan tot jij ze uit de bosjes hebt gehaald”, zei ik. “Echt niet”, zei hij. “Echt wel”, zei ik, “moet jij eens opletten.” Oppaskind M. haalde alles uit de kast om maar niet de flessen uit de bosjes te hoeven halen. Huilen, schreeuwen, kwaad kijken, zwijgen. Heftig, maar ik wil als volwassene niet eerst zeggen dat iets niet mag en later handelen alsof het wel mocht. Dus die flessen moesten uit de bosjes. En ik ging het niet doen. Het duurde precies een uur. Toen besefte hij waarschijnlijk dat ik het echt meende. Hij stond een beetje treurig met de flessen in z’n hand. “Sjongejongejonge”, grapte ik, “moest je daar nou zo lang over doen? Ik kan het binnen een paar seconden!” Op zijn chagrijnige gezichtje verscheen een glimlach die hij met alle macht probeerde weg te drukken. “Gooi die flessen maar weer terug”, zei ik, “zal ik het je laten zien.” Vol ongeloof keek hij me aan. “Gooi dan!”, riep ik. Hij twijfelde, maar gooide de 2 colaflessen nog een keertje in de bosjes. Ik keek, worstelde me door de bosjes, pakte de flessen en duwde ze even later in oppaskind M.’s handen. Hij keek me aan met grote verbaasde ogen. Daarna hebben we lachend de boodschappen gedaan.