LUNA EN A. DE GOEROE/COACH/TRAINER/VRIENDIN

Wát is nou eigenlijk het probleem? Ik ben gelukkig. Ik heb een lekkere man. M’n ouders leven nog. M’n schoonouders leven allemaal nog. Ik ben deeltijd-mamma van een supergezond meisje van 10. Ik heb een dak boven m’n hoofd. Ik heb vrienden. Ik heb hele leuke poesjes. Ik heb een eigen bedrijf. M’n haar zit altijd prima. Ik ben geen domme vrouw, wel mega-naïef, maar de verkering zei gisteren nog dat dat een hele mooie karaktereigenschap is. En als er ergens een trein voorbij rijdt heb ik niet het idee om er eens gezellig voor te springen. Dus wat is dan godverdomme het probleem? De kindjes in Pakistan die hebben pas een probleem! Mijn enige probleem is dat ik gewoon gestructureerd wil werken! Want er moet wel geld verdiend worden zodat ik drank kan kopen, want als ik geen drank meer kan kopen, dan heb ik pas echt een probleem. En het aanbrengen van structuur lukt niet met die chaos in m’n hoofd. Maar verder is de chaos en het als een achterlijke tiktiktiktiktikken van de ene gedachte naar de andere gedachte prima! Lekker snel! Vermoeiend af en toe, maar het zijn wel mijn gedachten! Maar creativiteit en structuur, op de een of andere manier werkt het niet samen. Het lukt me niet. Dus ik zei tegen de huisarts: “Ik kan het niet meer alleen.” En die stuurde me naar de psycholoog waartegen ik ook zei: “Ik kan het niet meer alleen.” En aangezien ik als klein meisje altijd als hardste riep; “Ik wil het zelf doen!!!!”, vond ik dat al een hele stap. Maar het voelde niet goed. “Het gaat ‘m niet worden tussen mij en de psycholoog”, zei ik tegen vriendin A., “het botert gewoon niet zo tussen ons en het voelt gewoon als een weg die ik niet in wil slaan.” “Ik kom je redden”, zei vriendin A., of misschien zei ze wel iets heel anders, maar daar kwam het wel op neer. En als een strenge schooljuf zat ze een week later voor me. “Wat wil je doen?”, vroeg ze. “Heel veel”, zei ik. “En wat moet je doen?”, vroeg ze. “Eh, heel veel minder”, zei ik. “Schrijf alles maar op”, zei ze. En toen maakten we samen een analoog lijstje van het een en van het ander. En toen streepten we heel veel dingen weg en toen kwam er een weekplanning uit voor deze week. Inclusief koffiepauzes, tijd voor mezelf, lunchmomenten, het schrijven voor deze site en de huishouding. En ik had ineens ook allemaal standaard opdrachtformulieren voor de PloesiePoesies met allemaal handige invul- en afstreepmogelijkheden. “En ik kom je vrijdag controleren”, zei ze, “en dan maken we meteen een planning voor de week erna.” “Okay juf”, piepte ik. En ik weet 1 ding: vriendin A. is geen vrouw om mee te sollen.