LUNA DOET AAN TOPOGRAFIE

“Zullen we dan nu even topografie doen?”, vraagt dochter S.
“Okay, geef maar hier die papiertjes”, zeg ik.
Dochter S. drukt me 2 A4-vellen in m’n handen. Eentje met een grove tekening van Nederland met allerlei cijfers en letters erop en eentje met 2 lijstjes met namen van rivieren en steden.

Ik krijg een flashback en zie mezelf 25 jaar geleden met een joystick in m’n hand over een beeldscherm vliegen met een wel heel erg grafisch helikoptertje. Op het scherm de landkaart van Nederland en ik vlieg naar plaatsen als Hengelo en Drachten. Ik speel het spel ’topografie’ op de Commodore64 van mijn oom en tante. Als ik alle plaatsen binnen een bepaalde tijd had bezocht met m’n helikoptertje mag ik door naar het volgende level. Europa.

“Wat ligt hier?”, vraag ik aan dochter S. en wijs op een plek waar een ‘D’ in een cirkeltje staat.
“Die heb ik nog niet geleerd”, zegt S.
“Moet je die dan niet eerst gaan leren?”, vraag ik.
“Nee, we moeten ze samen leren.”
“Nee, leren doe je in je eentje.”
“Nee, ik moet het samen met iemand doen.”
“Nee, leren doe je alleen, ik kan je alleen overhoren.”
“Ja, maar ik moet ze samen met iemand leren.”
“Dat kan jij echt wel alleen.”
“Nee, echt niet.”
“Echt wel.”
“Echt niet.”
“Echt wel.”
“Echt niet.”
“Echt wel.”
“Echt niet.”
“Echt wel”, zeg ik, en geef haar de vellen weer terug.
“Echt niet”, zegt ze mokkend.
“Ik heb gestudeerd in Amsterdam en ik heb al m’n diploma’s, dus ik weet véél beter hoe je moet leren dan jij”, zeg ik.
Een discussie die getuigt van een prachtig staaltje parenting skills, al zeg ik het zelf!
En in de paar minuten dat ik met haar discussieer over wat ‘leren’ nu precies is had ik mooi even de tijd gehad om subtiel te checken wát ze nou eigenlijk precies moest leren. Want een beetje stoer doen dat je gestudeerd hebt en zelf niet eens weten waar de Rijn ligt, ja, dat zou al die prachtige parenting skills meteen weer teniet doen. Beetje zonde.
Maas, Waal, Amsterdam-Rijnkanaal, Lek, Ijssel, Deventer, Eindhoven, tik, tik, tik; mijn focus blijkt het nog prima te doen op momenten dat het écht nodig is.

“Is het gelukt?”, vraag ik een kwartier later.
“Ja”, zegt S. en geeft me de A4-tjes terug.

Zonder dat ik zelf naar de antwoorden hoef te kijken noemt S. de namen van de rivieren en plaatsen die ik aanwijs.

“Zie je nou wel dat je het alleen kan?”, zeg ik, “Je hebt alles goed!”

En terwijl S. straalt van trots ben ik zelf ook reuzeblij dat ik weer weet waar Delfzijl ligt.