LUNA AL HUPPELEND OVER DE DIJK

Na wat sportblessures en algehele malaise zijn vriendin C. en ik weer helemaal on track wat betreft ons renschema. We begonnen in de winter en ons enige doel was toen het halen van de lente. Of beter gezegd; wij wilden graag de zon op zien komen zodat we niet meer in de verschrikkelijke tyfuskou hoefden te rennen. Want om 6.00 ’s ochtends opstaan, met sjaals om en mutsen op, dat is eigenlijk niet mijn idee van een feestje, al voelde ik me daarna altijd wel kiplekker. En ook vriendin C. was volgens haar collega’s op de dagen dat ze ’s ochtends rende een stuk gezelliger in de omgang! Maar inmiddels zien wij het ‘ s ochtends van schemering naar ochtendzon gaan, dus hebben we ons doel bijgesteld naar het fysiek in staat zijn tot het rennen van Tiel naar Varik over de dijk (8 kilometer). Aldaar laten wij ons in een plaatselijk café, met uitzicht op de Waal, volgieten met rosé en daarna bellen we de verkering om te vragen of hij ons op komt halen. Want terugrennen, dat hebben wij niet in ons doel opgenomen. Doei! Maar het gaat dus helemaal goed met ons schema en het ’s ochtends opstaan en afgelopen dinsdag besloten vriendin C. en ik om eens een keertje ’s avonds rennen. Gewoon omdat het kon. Ik deed het nooit eerder, ’s avonds sporten, maar wil eigenlijk nooit meer iets anders. Want wat een heerlijkheid om in zo’n avondzonnetje over de dijk te rennen. En je ziet ook nog eens wat! Natuur! De rest van de wereld! En zo zagen we ook eindelijk eens wat andere renners (“Door rennen, tot we elkaar gepasseerd zijn, ze mogen niet zien dat we op een renschema zitten!”), konijntjes, fazanten, schapen, lammetjes, eenden, ganzen en een dood babypony’tje. “Hij is dood”, zeiden we tegen elkaar toen we bovenaan de dijk stonden en beneden in de wei een ponylijkje zagen liggen. Ah! Zielig! Moesten we iemand bellen? Maar wie dan? De dierenambulance? Paniek! Hij was echt nog een baby. Moesten we het van dichtbij gaan bekijken? Paarden staan toch altijd op hun benen? Dus pony’s toch ook? Nee, hij was echt dood, concludeerden C. en ik terwijl we naar beneden strompelden om als ware CSI-dokters de dood van het pony’tje vast te stellen. Maar toen we tegen het hek aanstonden schrok het babypony’tje wakker en huppelde snel richting z’n moeder. En vriendin C. en ik huppelden naar huis. Richting een rosé-tje tegen de schrik.