LUNA’S EERSTE KLANT

“Liefje, ben je bijna thuis?”, vraagt P. aan de telefoon. “Hoezo?”, vraag ik. “Gewoon, ben je bijna thuis?”, vraagt hij. “Ik loop om de hoek, nog een paar minuten”, zeg ik, “wat dan?” “Er is hier iemand om een PloesiePoesie te kopen”, zegt hij. “Wie dan?”, vraag ik, want ik kan me niet herinneren dat ik een afspraak met iemand had. “Kom nou maar gewoon”, zegt hij. “Ja, maar wie dan?”, vraag ik weer. “Kom nou maar gewoon”, zegt hij. Wanneer ik even later binnenkom staat er een gebukte vrouw met een enorme reet naar onze boekenkast te staren. Naast haar staat een grote gevulde Dirk van den Broek-boodschappentas. “Hoi, ik ben Luna”, zeg ik en geef haar een hand. “Grietje”, zegt de vrouw en ik sta oog in oog met een ongeveer 50-jarige dame met een bruinig gebit waarvan 1 hoektand mist, slonzig blond hangend haar en een dikke jampotbril. Op haar witte T-shirt staat: ‘Dat zeg ik: GAMMA’. M’n mond gaat een stukje open staan. Flashbacks van mijn werk in de verstandelijk gehandicapten-zorg flitsen door me heen. Hoe komt deze dame ineens in mijn huis te staan? Raar! Ik heb toch nergens een lijstje met openingtijden online? Toch? M’n huis ziet er aan de voorkant toch niet uit als een winkel? Toch? Er staat ineens iemand in mijn woonkamer die volledig detoneert! En dat op een zondag! Raar! Mijn verbazing wint het bijna van mijn professionaliteit. Bijna. “Ik heb eigenlijk alleen maar een online winkel”, zeg ik, “maar je kunt wel even mee naar beneden lopen naar m’n atelier hoor, dan laat ik je alles zien. Hoe kom je hier zo terecht?” “Ja, m’n vriendin had me gebeld”, begint Grietje, die had iets gelezen in een blad. Dit was echt iets voor mij, had ze gezegd, want ik ben gek op poezen.” “Oh, wat leuk”, zeg ik. Beneden in m’n atelier laat ik Grietje verschillende Deluxe en Retro PloesiePoesie zien en ze kiest een roze exemplaar uit. Ik hang er wat strikken omheen, doe er een button, wat poezen-ansichtkaarten en een Bruce-spiegeltje bij en even later zwaai ik Grietje de straat uit. “Dat was echt raar”, zeg ik tegen P., “toch?” “Echt wel”, vindt hij. Maar gelukkig voor alle Grietejes, voor alle toeristen in Amsterdam, voor alle poezenvrouwtjes, alle fans van de PloesiePoesies en bovenal gelukkig voor mezelf heb ik wél grote plannen en vooral een grote droom om over 1,5 jaar een winkel aan huis te beginnen. Met eigen opgang.