LUNA’S BLOED GUTST

Bloed laten prikken dus. “Je moet wel nuchter zijn als je bloed laat prikken”, had de huisarts gezegd. “Oh, dus ’s ochtends niet even een Tia Mariaatje om mezelf wat moed in te drinken?”, vroeg ik. Nee, dus. “Het is sowieso beter om geen koffie of thee te drinken. En alcohol en sigaretten verhogen je hartritme ook”, zei de dokter. “En de vrijdagmiddagborrel dan?”, probeerde ik. “Nou, zo letterlijk moet je het allemaal niet nemen”, vond hij. Maar dat hele bloed af laten tappen, dat is dus niet mijn favoriete bezigheid. Ik hoefde het pas 1 keer eerder en toen ben ik bijna flauw gevallen. Niet van de pijn, maar van de hele situatie. Het ziekenhuis. De geur. En dan zo’n zijige zuster in zo’n zusterspakje. Zo’n type dat denkt dat zalvende zinnetjes een mens weer in het hier en nu te krijgen. Zucht. Ik ben niet van de lieve woordjes. Daar wordt het allemaal alleen maar erger van. Ik wil een nare situatie zo snel mogelijk achter de rug hebben en iedere minuut dat ik me langer in een nare situatie bevind is mij een minuut teveel. Daadkracht moet ik hebben. Jens die naald erin, als ik het maar niet hoef te zien. Pak wat je pakken kan en doe mij daarna een wijntje. En gelukkig had ik gisteren bij de bloed-aftapcentrale op de Fannius Scholtenstraat een zeer daadkrachtig bloedtap-vrouwtje te pakken. Terwijl ik 5 minuten op mijn beurt moest wachten had zij al 4 oudjes voor hun trombose geprikt. Dus dat schoot lekker op. En toen ik zelf aan de beurt was had ik niet eens tijd om te zeggen dat ik het eng vond. Ze pakte m’n arm, knelde ‘m af, stak de naald erin en begon me af te tappen. Ik hoorde m’n bloed in een buisje gutsen, en al kan het er mij op tv niet goor en bloederig genoeg aan toegaan, m’n eigen bloed horen gutsen vond ik net iets teveel realiteit. “Oh, getsie”, kermde ik zachtjes met m’n ogen stijf dichtgeknepen, maar ze ging stug verder. Een topwijf! Gewoon doorgaan. Laat mij maar creperen. En toch zeker wel 20 minuten later stond ik vol verbazing te kijken naar het aantal buisjes dat ze aan het ordenen was. “Jesus, hoeveel heb je eruit gehaald?”, vroeg ik. “Oh, 4 buisjes, dat is niet zoveel hoor”, zei ze. Nou, als ik van tevoren had geweten dat ik 4 buisjes bloed moest laten aftappen, dan was ik mooi niet gegaan.