LOWLANDS, DEEL 1; DE CAMPING

Het is erg gemakkelijk om over de Lowlands-camping te klagen, maar ik doe het graag. Ik heb namelijk nogal een hekel aan campings. In een luxe Kip-caravan met gas, licht en water zou ik het misschien nog een midweekje uit kunnen houden, maar in een tent? Slapen in een slaapzak? Slapen op een matje? Slapen met een smerig lichaam vol zand, zweet en bier? Nee. Het slapen werd me sowieso onmogelijk gemaakt door dronken festivalgangers die het nodig vonden om te brallen op een sociaal niet aanvaard geluidsniveau. “He man (…), heeeeeeeee (…), he man (…), doe normaal man (…), (…), ram je op je bek man (…), je vraagt erom (…), (…), (…), hahahahaha.” Ik hou ook niet zo van gezamelijke douches. Er hing wel een douchegordijntje voor, maar tijdens het aan- en uitkleden sta je wel gewoon tegen de borsten, benen en billen van andere vrouwen aan te kijken. Niet de meest prettige aanblik. Misschien zouden mannen grof geld willen betalen om een kwartiertje van deze peepshow te mogen zien, maar ik kan je vertellen dat de borsten van Henriëtte uit Klazinaveen niet de mooiste van Nederland zijn. Maar het allerergste waren de groepjes die van thuis klapstoeltjes hadden meegenomen, midden op de weg waren gaan zitten met een paar blikjes bier en ondertussen tegen de langslopende mensen gingen schreeuwen. Een kleine greep oneliners (uiteraard door mannen): “Dat groen van je haar past niet bij dat roze T-shirt”, “Heee, heee, zullen we vanavond gaan neuken, of wordt het vechten?” en “Wil je m’n tent van binnen zien?” Je tent van binnen zien? Je tent van binnen zien? Ik hoop dat ik de rest van mijn leven nooit meer een tent van binnen zal zien. Ook al ligt Fred Durst er in.