web analytics

5

HELLO AND WELCOME FREDDIE MERCURY

Ergens op een doordeweekse donderdag in juli gaat mijn voordeurbel om 7:30.

God, God, Godverdegodverregodverredomme. Ik slaap al zo slecht! En ik sliep! Eindelijk weer eens. Ik sliep. Diep! Wie gaat er nou aanbellen om 7:30!!!??? Ik doe m’n slaapkamerraam open en staar naar beneden. Ik zie m’n buren van een paar huizen verderop voor m’n deur staan, dus ik trek m’n badjas aan en ga naar beneden om de deur open te doen.

De buren staan met hun 2 honden aan de riem en de buurvrouw heeft een hysterisch gillend katje in haar handen die ik instinctief meteen van haar overpak. Het katje vlijt zich tegen me aan en begint keihard te spinnen. Dat ik de nachten daarvoor geen oog heb dichtgedaan en dat ik al weken een chronisch slaaptekort heb ben ik meteen vergeten. Geef me een spinnende kat, poes of kitten in m’n handen en al mijn problemen zijn verdwenen.

“Ooooh, wat een schatje”, zeg ik terwijl ik het katje dicht tegen me aan houd.

“Ja, we waren aan het wandelen met de honden bij het Amsterdam Rijn-Kanaal en daar kwamen we 2 jongens op de fiets tegen. Die hadden dit katje zien lopen bij het kanaal. Helemaal in z’n eentje. Ze hebben ‘m meegenomen, maar ze moesten naar school en toen gaven ze ‘m maar aan ons, maar, wat moeten wij nu doen? Moeten we ‘m naar ’t asiel brengen? De dierenambulance bellen? Dus toen dachten we aan jou, het poezenvrouwtje uit de straat, die weet vast wel wat te doen”, zegt de buurvrouw.

“Ooooh, dit kunnen jullie me niet aandoen hoor, want nu wil ik ‘m”, zeg ik, “ik wil ‘m.” Ik til ’t beestje op van m’n borst en houd ‘m voor me om ‘m eens goed aan te kijken. “Ooooh, mijn God. Hij heeft ook nog een snorretje, dat meen je niet!”, gil ik zachtjes. Ik ben helemaal verliefd.

“Wat moeten we doen?’, vragen m’n buren.
“Ik regel het”, zeg ik.

Even later zit ik met Freddie Mercury op de bank. Want ja, ik weet al jaren; áls, áls, áls, ik ooit weer een kat zou nemen, dan zou ik ‘m Freddie Mercury noemen. Maar hij moest dan dus wel een snorretje hebben. Ik heb honderden Facebook-poes-berichten gezien. En honderden Marktplaats-advertenties. Ik heb tientallen katers met snorretjes langs zien komen, maar nooit gereageerd. Want het ging de laatste jaren zo goed en gezellig met m’n andere katers Chuck Norris en Tom Jones dat ik bang was dat een andere kat de balans zou verstoren. En 2 katten was ook wel genoeg. Toch?

Ik twijfel. Wat als Freddie misschien van iemand anders is? Per ongeluk weggelopen? Hij is nog zo klein. Hij ziet eruit als 5 weken? Misschien 6 weken? Hoe dan? En wat dan? Voor de zekerheid bel ik een vriendin die een apparaat in huis heeft om te checken of-ie gechipt is. Is-ie niet. Maar het protocol voor gevonden dieren is dat je ze naar het asiel brengt en als ze dan na een aantal weken niet zijn opgehaald, dan heb jij als vinder ‘eerste keus’. Dan mag je ‘m hebben. Of eigenlijk kopen. Voor € 150,-. Maar de asielen zitten supervol met gedumpte dieren en ik wil Freddie helemaal niet naar het asiel brengen. Ik heb ‘m al een naam gegeven! En anders zit-ie daar in z’n eentje. In een kooitje. Zielig!!!!!!

Ik besluit ‘m te houden. Fuck the system! Al wist ik dat eigenlijk meteen al toen ik ‘m voor het eerst vasthield. Maar ik besluit ook om alle berichtgevingen over vermiste dieren goed in de gaten te houden, want straks is hij wél van iemand anders. Maar dat was hij niet.

Hij zat onder de vlooien en teken en ik heb zowel hem als de andere katers en m’n hele huis moeten ontvlooien met sprays en pipetjes en weet ik veel wat. Freddie heeft me de eerste dagen en weken nachten wakker gehouden. Hij heeft een kerstboom volledig ontmanteld. Hij heeft m’n benen voorzien van tientallen verticale krassen. Ik heb een litteken op m’n neus van een ietwat onhandige sprong. Hij heeft meerdere ontsnappingspogingen gedaan. En van alle katten die ik ooit heb gehad is Freddie met stip de aller-aller-allergrootste handvol. Maar hij is inmiddels gechipt en gecastreerd en helemaal officieel ‘van mij’. Hij mag naar buiten en komt weer keurig terug als ik ‘blikkieblikkieblikkie’ roep.

Het universum werkt op mysterieuze manieren, maar ‘the cat delivery system’ weet blijkbaar precies wat het moet doen. Ik kreeg Fred. En Freddie slaapt sinds kort elke nacht als een opgerold balletje bij mij op bed. En als er iets ontspannend en slaapverwekkend werkt dan is het wel een spinnende kater tegen je aan.

Dit vind je misschien ook leuk...

5 reacties

  1. Heidi Sour schreef:

    Hier heeft het ‘the cat delivery system’ ook zo goed gewerkt. Mooi hè, die kadootjes van het universum. Veel geluk voor jullie allemaal

  2. Laurent schreef:

    Wat een leuk katje!

  3. Jellebel schreef:

    Heerlijk! Geluk zit in veel kleine dingen (en grotere, want dat is Freddie)

  4. Paul schreef:

    Oh, wat een fijn cadeau en zo goed getimed.

  5. Barbara schreef:

    Zo lief. Ik heb het geluk gehad van drie plaskaters op een rij waardoor ik 25 jaar in de geur van kattenpis geleefd heb. En toch wil ik er weer een nu ik net verhuisd ben 😅

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *