GOED VOORBEELD DOET VOLGEN

Vandaag sprak ik Henk.

Ik liep terug van mijn vrijwilligerswerk op de Schakelafdeling en liep door de gang waar vorig jaar mijn schilderijen hingen voor het Tielse Tinten-project. Al mijn schilderijen zijn vorig jaar meegenomen en tot een paar weken terug waren de muren in die gang weer leeg. Nu hangen er schilderijen van Henk.

“Hé, ben jij Henk?”, vraag ik aan een man die nieuwe prijskaartjes naast de schilderijen die gesigneerd zijn met ‘Henk’ hangt.
Ja, dat was-ie.
“Hoi, ik ben Luna. Ik heb hier vorig jaar mijn schilderijen opgehangen.”
“Oh, eh”, zegt Henk.
“Leuk dat er nu eindelijk dingen hangen, het was hier 20 jaar leeg, maar het was dus mijn idee om wat met deze muren te doen.”
“Ja, eh, je mag hier niet zomaar iets ophangen”, zei Henk.
“Dat weet ik”, zei ik, “maar er hing hier al 20 jaar niets.”
“Ik ben gevraagd door het Facilitair Bureau.”
“Oh.”
“Ik heb wel van iemand gehoord die iets deed met een goed doel.”
“Ja, dat was ik, alle schilderijen die ik heb opgehangen mochten worden meegenomen en als iemand het schilderij wat waard vond, dan konden ze doneren aan de Kankerstichting. Ik heb in de Tielse Courant gestaan en in de Zakengids en in De Gelderlander.”
“Oh, eh, ik wil ook iets doen met een goed doel, maar ik weet niet hoe ik dat moet aanpakken. Ik wil elke 3 maanden een ander schilderij beschikbaar stellen. “
“Oh, wat een leuk idee.”
“Dus, eh, daarvoor moet ik bij jou zijn?”
“Nou, eh, nee, mensen mochten al mijn schilderijen gewoon meenemen, dus ik had er verder geen omkijken naar.”
“Ja, nee, dat ga ik niet doen.”
“Maar wat jammer dat het Facilitair Bureau mij niet even heeft gemaild om me te bedanken voor het goede idee. Want nadat mijn schilderijen hier hingen zijn er ophangrails gekomen en nieuwe plinten en nou ja, jouw schilderijen hangen er nu ook.”
“Je mag hier alleen in het ziekenhuis hangen als je een inschrijving bij de Kamer van Koophandel hebt”, zegt Henk.
“Heb ik”, zeg ik.
“Oh”, zegt Henk, “eh.”

Henk zegt wel vaker ‘eh’.

“Maar hartstikke leuk dat je hier hangt hoor, dan hoeven de mensen die aan het revalideren zijn of hier doorheen lopen niet meer tegen die depressieve muren aan te kijken”, zeg ik.

En toch steekt het me dat het Facilitair Bureau mij niet even een mailtje heeft gestuurd. En dat ziekenhuis Rivierenland nooit een reactie gegeven op mijn Tielse Tinten-project. Blijkbaar was het wel een goed idee van me om schilderijen in die gang te hangen. Blijkbaar zijn er wel vergaderingen over geweest. En blijkbaar was het ook een goed idee van me om een schilderij te verloten of doneren en om daar en goed doel aan te koppelen. Maar blijkbaar was een mailtje naar mij teveel moeite. Toegegeven: ik heb hen ook niet gemaild om te vragen of ik m’n schilderijen er op mocht hangen.

“Hoe gaat het eigenlijk met je moeder?”, vraagt Henk als ik wegloop.
Oh, Henk kent me dus wél.
“Hartstikke goed, die is weer thuis”, zeg ik.
En dat is het belangrijkste.