DAAR GAAN WE WEER
“Ik ben al 6 kilo afgevallen mam”, zei ik maandagochtend, “dat is dan wel weer een positief neveneffect van deze hele kuttoestand.”
Ik ging naast haar staan en liet m’n buik zien.
Mamma deed haar duim omhoog.
Ze zit al maanden te zeuren dat ik te dik word en zij was er zelf trots op dat ze in een jaar 8 kilo was afgevallen. Dat was dus achteraf een negatief neveneffect van de gezwellen en het abses in haar buik, maar ze dacht de hele tijd dat het kwam omdat ze geen wijntjes meer dronk, elke dag een uur liep en meedeed met ‘Nederland in Beweging’.
Nadat mamma vrijdag geopereerd is, abses eruit, nier eruit, stuk darm eruit, heeft de chirurg haar buik opengelaten met een soortement van sponsachtig zuigsysteem erin. Dit systeem zuigt ‘alle’ smerige toestand uit haar buik. Zaterdag werd mamma ‘wakker’ gemaakt, zondagochtend ging ze van de beademing af en ik zit het hier allemaal wel op te schrijven, maar het is gewoon een grote, onwerkelijke toestand. Ik kan het niet bevatten, of eigenlijk ook weer wel. Ik weet het allemaal niet meer. Mamma is aan het vechten als een tijger en haar lichaam herstelde goed van de operatie. Ze kon zelfs weer grapjes maken. Dus mijn mamma zat nog in dat lichaam dat helemaal niet meer lijkt op het lichaam van m’n moeder.
“We zitten in een film en we weten niet hoe-ie afloopt”, zei pappa.
Understatement van het jaar.
Gisteren, net voordat ik wilde gaan eten, belde de Intensive Care om te zeggen dat mamma die avond nog onder het mes zou gaan. Het sponssysteem moest worden vervangen. Wisten we van tevoren. Maar ik had het zeer geapprecieerd als ze even hadden gewacht tot na etenstijd, want dan had ik misschien wél een paar happen door m’n keel gekregen. Grapje.
Gisteravond, na weer uren en uren wachten tot de tweede operatie een feit was, reden pappa en ik voor de zoveelste keer richting het ziekenhuis. Weer die gangen door. Weer onze handen desinfecteren. Mamma weer aan de beademing. Mamma weer in een kunstmatige slaap. Weer maar weer een paar dagen afwachten of mamma nog in dat lichaam zit.
“Goed voor jezelf zorgen hoor”, zegt iedereen.
Met hangen en wurgen heb ik gisternacht een broodje pastrami naar binnen gewerkt.
Och wat vind ik het knap dat je alles zo kan opschrijven. Ik leef met je mee, wat een kutwereld af en toe, maar hij kan ook zo mooi zijn. Vecht ze, en laat los als het moet. Liefs voor jou en je familie.
Lieve luna,
Ik denk aan je. En wens jou en je familie heel veel kracht.
De afgelopen weken denk ik veel aan jou en je familie. Ik vind het zo bizar hoe het allemaal gaat en zo knap hoe je het weet te omschrijven. Voor jullie hoop ik het allerbeste, ook al weet ik niet wat dat nu is. Sterkte voor jullie allemaal.
Zo af en toe lees ik bij op je blog en leef ik intens met je mee. Ik weet uit ervaring hoezeer schrijven over deze situaties je helpen kan. Alles weer een beetje op een rijtje krijgen. Uitlaatklep voor die enorme emotionele rollercoaster. Ik hoop dat die enorme cirkel van liefde die er om je heen is, van je naasten, van al die mensen die op je stukjes reageren, je sterken en dragen in deze moeilijke tijd. Ik wens jullie allemaal, maar mammaluna in het bijzonder, heel veel kracht toe. Knuffel!
Vooral goed blijven drinken ook :-)
Heeeeeel veel sterkte in deze zware tijd