Categorie: Standaard

Vroeger zaten m’n handen altijd onder de vilstift of verf. Ik kon als kind, net als nu, moeilijk stilzitten en de enige manier waarop m’n moeder me rustig kreeg was door me een bak stiften, potloden en een paar vellen papier te geven. M’n hobby was ‘knutselen’ en ik was gek op alles wat met papier te maken had. Aansluitend bij deze hobby ging ik later naar de Grafische MTS om daar onder andere zeefdrukken, offsetdrukken, boekbinden en hoogdrukken te leren. Ik ging altijd met gore verfhanden naar huis. Op school was ik dus constant met m’n handen bezig, maar ook thuis was ik begonnen aan een patchworkdeken met 5000 stukjes. Bezigheidstherapie. Een uitdaging voor mezelf verzinnen en daar met verstand op nul dan dagen, weken en maanden mee bezig zijn. Ik was toen een stuk meer in balans dan de laatste jaren. Mijn manier van ontspannen was van ‘fröbelen’, veranderd in ‘stappen, zuipen en nog meer uitgaan’. Ondertussen sleepte ik nog wel alles wat er leuk uitzag en van papier was m’n huis in, zodat ik bakken vol met ‘platte herinneringen en dingetjes’ heb. Maar ik deed er niks mee. Toen ik vorig jaar op www.1000journals.com kwam was ik razend enthousiast over de 1000 art-journals die de wereld rondreizen. Wilde ik ook. Maar ik deed het niet. Geen tijd. Maar ik bleef er wel aan denken. Tot ik een paar weken geleden op www.tussenpozen.com las dat M. druk aan het tekenen, knippen en plakken was in haar art-journal. Dat was het zetje dat ik nodig had. En momenteel zit ik iedere avond te knippen, plakken, stempelen en doen. Ik ervaar een rust die ik jaren niet gevoeld heb en ik word er blij van. Daarnaast houdt het me van de straat.

Helemaal gek word ik altijd op de vrijmarkt met Koninginnedag. Vroeg opstaan en dan de hele Jordaan door om zoveel mogelijk voor weinig te kopen. Briljant concept, die hele vrijmarkt. Mag van mij elke maand. Dit jaar viel mijn koop-zoveel-mogelijk-voor-nog-geen-euro-uitstapje een beetje heel erg tegen door de regen. Maar toch nog fijn een aantal spullen gekocht waar je geen reet aan hebt zoals; een stempeldoos met alfabet (€ 0,10), 2 dozen scrabble (samen € 2,-), een babydieren-kwartetspel (€ 0,25), een set homo-speelkaarten met kerels met enorme stijve pikken (€ 0,50), een setje kaartje ‘Silly Things to do When You Are Blue (€ 0,10) en een bloemenpers (€ 0,20). Maar omdat ik toch wel heel zielig was dat ik mijn koopdrift plotseling moest stoppen door de regen vroegen vriendin I. en haar vriend G. of ik misschien meewilde naar de IJ-hallen zondag. Vlooienmarkt! “Ga je nog meer troep naar binnen slepen?”, vroeg P. angstig. Maar je kunt nooit genoeg troep hebben, dus liep ik gisteren met 2 goedgevulde plastic tassen de IJ-hallen weer uit, met wederom spullen die van weinig nut zullen zijn; een mini-mini-kwartetspel met schattige hondjes (€ 1,-), 2 mapjes met zwart-wit-negatieven van een vakantie naar Parijs (€ 2,-), een doos foto’s uit de jaren ’70 (€ 1,-), Sympathie (een soort voorloper van het spel Partnerlink, met briljante jaren ’70 plaatjes voor (€ 0,50), een geborduurd roosje (€ 0,10) en set Karmakaarten (€ 0,50). Geweldig. Toen ik thuis alles uitpakte was ik een stuk lyrischer dan P., maar daar gaat het niet om. Waar het wel om gaat is dat er élke maand een grote vlooienmarkt is in de IJ-hallen. En dat ik nu elke maand een beetje Koninginnedag kan vieren! Leve de Koningin!

Zo. Dat was me het feestje wel. Ik durf nog niet naar boven naar de huiskamer te gaan om de schade te bekijken die ongeveer 45 vrienden en bekenden hebben aangericht. Zeker is dat er een bank gesneuveld is en dat de ene helft van die bank gisteravond al buiten is gezet. En dat de vuilnisman al langs is geweest vanmorgen. Gisteren leek het een goed plan om de rugleuning meteen de deur uit te doen. De andere helft kan, met een leuk plaidje erover, nog best dienst doen als chaise longue, dacht ik gisteren dan, want ik moet het nog bij daglicht gaan aanschouwen. Verder ben ik er ook heilig van overtuigd dat er minstens 10 glazen kapot zijn gegaan en dat de inhoud van nog veel meer glazen over onze anhydrietvloer is uitgestort. Gisteren was het niet erg. Er zullen ook wel wat asbakken over de vloer zijn gegaan. En naar alle waarschijnlijkheid zullen er wat  brandgaten zitten in ons pluche vloerkleed en onze pluche kussens. Maar we hebben daar natuurlijk wél wat voor teruggekregen! Een topfeest, met topvrienden én 3 top-dj’s, waarvan dj Jefferson de avond daarvoor nog in de Melkweg had gedraaid en dj Numan op Koninginnedag zelfs een set van 7 uur ergens in Almere had gespeeld. Partner P. en ik waren helemaal de bink in ons zeer voor feestjes geschikte huis. Verder heeft er niemand gekotst, is er niemand flauwgevallen en leven alledrie de katten nog. En om dat te vieren zijn we gisternacht om 2.00 richting Paradiso vertrokken om daar tijdens een liveset van JunkieXL nog even compleet uit onze kanarie te dansen. Om 5.00 kapot in bed. Geweldige dag! Wat ook heel geweldig is, is dat er nog genoeg drank voor mij in huis is voor de komende 2 weken. En ik denk dat ik er nu maar aan ga beginnen, dat maakt het opruimen van het huis vast een stuk aangenamer.

Al hadden we de kaarten al maanden in huis, ik had geen zin om naar Massive Attack te gaan gisteren. En ook P. was liever thuisgebleven, ware het niet dat we van vrienden, die zondag in de Heineken Music Hall stonden, hoorden dat het écht goed was. En meestal als je geen zin hebt wordt het juist helemaal geweldig. Niet dus. Ik kon er niet inkomen. In geen enkel liedje. Misschien was het omdat ik hun nieuwe cd ‘100th Window’ eigenlijk nog helemaal niet ken. En eigenlijk na een paar keer luisteren ook helemaal niet goed wil kennen. Veel te slap. Veel te veel van hetzelfde. Veel te traag. En zo goed als de cd ‘Protection’ wordt het toch nooit. Sommige artiesten moeten stoppen op hun hoogtepunt. Dat het geluid te zacht stond en dat ik omringd was door lullende wijven heeft ook niet bijgedragen aan de feestvreugde. Al moet ik wel toegeven dat ik nog nooit zo’n goede vj-show heb gezien. Matrix-achtige computerbeelden. Hypnotiserend. En vooral bizar om ineens allerlei Nederlandse woorden op zo’n immens groot beeldscherm te zien. Kwam veel heftiger over dan de standaard vj-beelden die er af en toe wat Engelse woorden tussendoor flikkeren. Maar de vj-show kon het optreden niet redden voor mij. Ik kwam er gewoon écht niet in. Toen de toegift begon keken P. en ik elkaar aan en gelukkig dachten we hetzelfde; naar huis! “Willen jullie nog terugkomen?”, vroeg een portier enigszins verbaasd. Dacht het niet en even later zaten P. en ik in een heerlijke rustige metro richting huis. Rust. Op tijd naar bed. Lekker. Net een aantal mp3-tjes gedownload van live optredens van een paar jaar terug. Kopje koffie erbij. Heerlijk wakker worden. Ik zit er helemaal in.

Meer dan 5 maanden niet kunnen douchen in je eigen huis gaat op den duur vervelen. Je gaat ook je grenzen verleggen. Gewoon ’s ochtends opstaan en je niet eens omkleden. Alleen even snel een plens water in je gezicht en je tanden poetsen. Deootje eronder, flink wat parfum aan alle kanten spuiten en klaar. Maar het gaat vervelen. We konden natuurlijk wél elke dag in bad, maar ook dat gaat vervelen. Van in bad word ik moe, dus in bad is iets voor ’s avonds. En ook het douchen bij anderen die in de buurt wonen gaat op den duur vervelen. Je boeltje pakken, aldaar douchen en aankleden en weer terug richting je eigen huis. Gaat veel tijd in zitten. Ik heb gehunkerd, verlangd en gedroomd over ’s ochtends onder de douche staan in m’n eigen huis. Ik was haast vergeten hoe het was. Maar vanmorgen was het eindelijk zover. Echt douchen, onder een warme douchekop. Lekker. Zeker 3 kwartier onder dat ding gestaan. Wat een luxe. Vooral omdat ik de afgelopen 5 maanden zo ontzettend verlangde naar een douche dat ik een enorme hoeveelheid douchespul, badparels, scrubscrème’s, shampoo’s en massagetroep in huis heb gehaald die ik allemaal uit kon testen. Ook een hoop onzin die ik waarschijnlijk nooit ga gebruiken, maar die wel erg gezellig staan op de badrand. Al mag ik daar niets neerzetten van P., want die is van het minimalisme. Ook het dat ik kreeg van E. van www.viashop.nl ziet hij liever niet aan de doucheknoppen gekoppeld zitten. Een dildo-doucheslang. Maar van mij hoeft dat ding er ook niet altijd aangekoppeld. Dan kom ik waarschijnlijk écht nooit meer onder de douche vandaan.

“Luun, neem jij maar even een glaasje water hè?”, roepen Marti en Suffie in koor. “Nee, waarom?”, vraag ik, maar herinner me nog net dat ik hen in de auto gevraagd heb mij een glas water voor m’n neus te zetten als ik te liederlijk zou worden tijdens de weblogmeeting. Ik drink in 1 keer een groot glas water weg en pak meteen weer een biertje in m’n hand. Die biertjes werden steeds voor me neergezet en die heb ik allemaal geheel op automatisch piloot leeggedronken. Gelukkig hebben Marti en Suffie die avond op diezelfde automatische piloot nog een paar glaasjes water neergezet, die ik braaf leegdronk. Het was leuk zaterdag en ik heb het naar m’n zin gehad, maar ik blijf me afvragen of zo’n meeting nou echt nodig is. Of het iets toevoegt aan het webloggebeuren, afgezien van de belachelijk grote hoeveelheid digitale foto’s. Niet voor mij. Uiteindelijk sta ik toch te praten met loggers die ik sowieso al goed ken in het dagelijks leven. En de loggers die ik ooit wilde ontmoeten die heb ik al ontmoet. Zo ongeveer dan. Iedereen was lief en aardig, maar het hebben van een weblog is mij een te willekeurig overeenkomstig gegeven om een meeting omheen te bouwen. Dat is hetzelfde als iedereen die de laatste plaat van Madonna heeft bij elkaar in een bar zetten. Rest het feit dat een avondje bier drinken natuurlijk altijd leuk is en dat het er na een aantal biertjes eigenlijk niet meer toe doet met wie je dat doet. En net als de vorige meeting spreek ik met mezelf af om niet meer te gaan. En net als toen weet ik best dat ik er de volgende keer gewoon weer bij zal zijn. En gewoon weer veel te veel zal drinken. Ken jezelf en je zult gelukkig zijn.

“Ehhhhhh, nou eh, gaan jullie elkaar maar even zoenen dan, zou ik zo zeggen”, zei ik tegen 2 meisjes met alleen een stringetje aan. Ze lagen op een bed met een fluwelen tijgervel erop. De muren waren voorzien van allerlei gouden lappen die ik daar 2 dagen eerder zelf had opgehangen. De meisjes giechelden. “Dit filmen is ook mijn eerste keer hoor”, grapte ik. De meisjes hadden net aan me bekend dat ze nog nooit eerder met een andere vrouw hadden gezoend, maar dat dat wel een erotische fantasie van ze was. En ze wilden best samen op de FOXY-dvd komen te staan. Even daarvoor waren ze namelijk al gefotografeerd in een aantal gezellige poses door de FOXY-fotografe en ze waren helemaal in een geile bui. Helaas was de cameraman net weg om te gaan eten, dus kreeg ik de camera in m’n handen geduwd. “Jij kan dat wel”, zei collega M. me met een knipoog en ze liet me alleen achter met de meisjes. Die vonden het gelukkig niet erg dat ik nog nooit eerder had gefilmd. “Doen jullie maar gewoon wat, dan zorg ik wel dat ik die camera gewoon recht houd”, zei ik. De meisje zoenden elkaar en streelden elkaar en ik kon moeilijk geloven dat ik écht bezig was met het filmen van 2 vrijende vrouwen. Ondertussen zoomde ik wat in op tongen, borsten en slipjes en luisterde naar het gegiechel van de meisjes die elkaar helaas niet durfden te vingeren of te beffen. Als ik de opnameknop goed heb ingedrukt zijn Luna’s filmkwaliteiten binnenkort te bewonderen op de FOXY-dvd! Maar ook al is het niet gelukt; de meisjes vonden het uiteindelijk net zo spannend als ik.

Ondertussen bezocht ik een new-age-winkel en keek ik naar boeken die antwoord konden geven op vragen die ik nog niet eens wist te stellen. Niets gevonden. Ondertussen tarotkaartjes gelegd. Zeer positieve kaarten die mij wel vertrouwen gaven in gemaakte keuzes, maar mij de goede richting niet konden tonen. Ondertussen at ik mijn eerste ijsje van het jaar en terwijl ik daarvan genoot bedacht ik me dat € 3,90 toch wel erg aan de prijs was voor een ijsje met maar 2 bolletjes. Ondertussen sliep ik meer dan 12 uur per dag zonder daar echt van te genieten. Ik dacht na over gisteren, vandaag en morgen en ondertussen kwam ik tot de conclusie dat ik misschien een cursusje yoga moet gaan volgen. Of Zen-meditatie. Of karate. Ondertussen ontslag genomen en ondertussen nog wat nagedacht. Bij gebrek aan balkon of tuin de voordeur opengegooid en een bankstel die richting opgesleept. Half-buiten-en-half-binnen naar de Amsterdamse stadsbussen, de toeristen en de junkies gekeken en me afgevraagd waarom iedereen zich zo druk maakt. Ondertussen geglimlacht naar die toeristen en junkies en ze gaven me allemaal een glimlach terug. De zon scheen. Ondertussen ook een broodje rosbief gegeten en een kopje Senseo-koffie gedronken. Ik sprak vrienden die net zo op zoek zijn als ik en het ook nog niet hebben gevonden. Ik sprak vrienden die het wél hebben gevonden, maar me niet konden uitleggen wat het nu precies was. Ondertussen dronk ik mijn eerste witbiertje in de zon en de gedachte kwam in me op dat het leven ook niet meer hoeft te zijn dan dat. En ondertussen deed ik gewoon de dingen en dacht er verder het mijne van.

Precies 2 jaar geleden, op 15 april 2001, stond het eerste stukje dat ik onder de naam Luna schreef online. En al lijkt een zelfreflecterend stukje op z’n plaats na 2 jaar loggen, ik vind het eigenlijk niks. Schrijven over 2 jaar lang schrijven. Over 2 jaar lang loggen en wat dat met je doet en hoe moeilijk dat wel niet is. Ik schrijf dat soort stukjes wekelijks. Maar ik plaats ze nooit. Ik wil ze wel plaatsen, want het is soms écht niet makkelijk, het loggen. En ook niet makkelijk zijn de irritante reacties, moraalridders, lezers die niet lezen, de scheiding tussen logbare onderwerpen en niet-logbare onderwerpen en de identiteitscrisis die mij af en toe parten speelt. Maar sommige dingen veranderen nooit. Al schrijf ik al maanden niets meer over seks, er zullen altijd lezers zijn die bij ieder stukje denken; volgens mij ligt Luna nu op dit moment met een enorme dildo tussen haar benen. Het is een stigma dat ik aan mezelf heb te danken en waar ik niet meer vanaf kom. Ik vind het niet erg. Vooroordelen zijn er om het leven makkelijker te maken en het is makkelijk om mensen in hokjes in te delen. Je kan niet zomaar iedereen aardig vinden, want het hokje ‘aardig’ is bestemd voor degenen die dat bewijzen. De hokjes ‘drugsgebruiker’, ‘grachtengordelyup’ en ‘seksverslaafde’ blijven altijd voor Luna. Wat ik ook schrijf. Schrijf ik iets wat niet in dat bevooroordeelde straatje past, dan wordt het niet gelezen. Of vergeten. Vooral vergeten. Want ‘seks’, ‘dildo’ en ‘drugs’ zijn nu eenmaal woorden die veel langer blijven doorklinken in het geheugen van een gemiddelde lezer dan welk woord dan ook. Maar daarover schrijven maakt het alleen maar erger. Dan krijg je reacties als: ‘Ik bepaal toch lekker zelf hoe ik reageer?’ Vandaag is het feest, dus laat ik het gezellig houden. Laat ik mezelf feliciteren en mijn lezers bedanken voor hun trouwe bezoek en hun reacties. Hoera!

“Nee hè? Ik ga niet mee. Ik heb geen zin”, zei ik vrijdag chagrijnig tegen P. “M’n moeder is jarig en m’n zus wil een verrassingsetentje geven. Voor de rest komt er geen familie”, zei P., die er duidelijk net zoveel zin in had als ik. “Ik wil echt niet”, jammerde ik, maar ik wist eigenlijk al dat ik er niet onder uit kon. Dus zaten P. en ik gisteren in het zonnetje bij zijn zus B. met zwager E., nichtjes M. en S. en zijn ouders. En zoals het altijd gaat; als je ergens geen zin in hebt, dan wordt het uiteindelijk hartstikke gezellig. Na het eten zat ik met mijn nichtjes te puzzelen met een geduld dat alleen niet-moeders op kunnen brengen. En na puzzels met BABYborn’s, ‘A Bug’s Life’, Kabouter Plop en Dikkie Dik moest nichtje M. naar bed. Ze wilde dat ik haar naar bed bracht. Dus plassen, wassen, tandenpoetsen en nog een verhaaltje voor het slapengaan. Zij las mij een verhaaltje voor en ik haar. “Zal ik jou eens een geheimpje vertellen?”, vroeg nichtje M. me in haar roze pyjamaatje. Ze pakte een doosje met 2 beertjes erop. ‘Mijn eerste tandjes’, stond er in sierletters op. Ze maakte het doosje open en ik zag 1 minuscuul tandje liggen. “Kijk. Hieronder”, zei nichtje M. en ze tilde het tandje met onderliggende watjes omhoog. Ik zag een klein sleuteltje liggen en moest glimlachen. Daar bewaarde ik mijn dagboeksleuteltjes vroeger ook altijd. “Niet doorvertellen hoor, maar dit is m’n dagboeksleuteltje”, zei nichtje M. bloedserieus. “En waar is je dagboek dan?”, vroeg ik. Ze liet het dagboekje zien. Eentje met een Barbie-foto. “Er staat nog niks in hoor”, zei ze, “ik begin pas als ik 18 ben, want ik weet nu nog niet alle woorden om op te schrijven hoe ik me voel.” Wat een wijsheid voor een meisje van 6. “Ooh”, zei ik, “maar ik ben meer dan 20 jaar ouder dan jij en weet je wat? Ik weet die woorden nog steeds niet altijd.”