Auteur: luna

De Diddl-cadeautjes die ik gisteren aan nichtje M. gaf vielen niet zomaar in de smaak, nee, ze vloog me om de hals om me te bedanken. Een heb-je-je-tante-al-bedankt-waarschuwing was helemaal niet nodig, nee, dit was een volledig oprecht bedankje. Bij meisjes van 9 merk je het verschil tussen een oprecht en een aangeleerd bedankje gelukkig nog. En niet alleen nichtje M. was onder de indruk, ook de rest van de aanwezige meisjes vond het een hele prestatie dat een volwassene precies de juiste coole Diddl-spullen uit het schap had weten te bemachtigen. “Wow, het nieuwste Kaasblad”, zei eentje. “Wow, een etui met Diddl, Diddlina en Galupy”, zei een ander. “Kunnen jullie mij misschien even uitleggen hoe dat zit met die Diddl?”, vroeg ik. Nou, dat wilden ze wel. Mappen werden erbij gehaald en 3 blonde meisjes gingen er eens goed voor zitten. Tante Luna kreeg een wijntje en de meisjes een glas ranja. En alle vier een zakje chips. In 2 uur ben ik door de meisjes volledig op de hoogte gebracht van alles wat met Diddl te maken heeft. Ik weet precies wat er te koop is, welke karaktertjes het leukste zijn, welk meisje welke spulletjes heeft en welke spulletjes welk meisje nog wil hebben. “Maar de Troetelbeertjes, wat vinden jullie daarvan?”, vroeg ik. Naar mij staarden 3 paar grote meisjesogen. “En My Little Pony? Die dan?”, vroeg ik. Die kenden ze wel, maar die vonden ze stom. Ik voelde mij ineens heel erg 20 jaar ouder. “Eigenlijk is Diddl alweer bijna uit”, zei 1 van de meisjes. “Maar ik zit er net in”, zei ik. “Ik ga nu WINX sparen”, zei ze en ze vertelde uitgebreid over feeën en heksen en stickers en albums. “WINX klinkt inderdaad een stuk cooler dan Diddl”, zei ik. Toen 1 van de moeders het groepje meisjes en mij langsliep, zei ze: “Zo Luna, volgens mij ben jij je roeping misgelopen.” En ik weet nu nog niet of ze daarmee ‘moeder’ of ‘schooljuf’ bedoelde.

Nichtje M. is jarig vandaag. En als je jarig bent dan hoor je cadeautjes te krijgen. Maar wat te geven aan een meisje van 9? Moeilijk. “Ze is gek van Diddl”, zei P.’s zus B. gisteren. “Eh, Diddl?”, vroeg ik. Was een muis. En van die muis waren allerlei leuke hebbedingetjes te koop. Kaarten en papiertjes die je kon sparen in bewaarmappen. En die muis had ook allerlei vriendjes en vriendinnetje. Ik had er nog nooit van gehoord en ik voelde mij even compleet out of touch met de hedendaagse jeugdcultuur. Maar de Diddl-merchandising bevond zich in filialen van de Expo, volgens zus B., dus ik toog gisteren naar de Expo in de Kalverstraat. Regelmatig heb ik mij op zaterdagmiddagen in de Kalverstraat afgevraagd waar alle kinderen waren gebleven. Overal tieners, twintigers, toeristen en schuifelende bejaarden die mij het winkelen moeilijk maken, maar nergens een kind te zien. Sinds gisteren weet ik het antwoord. Al die kinderen bevinden zich in de Expo op de Kalverstraat. Of eigenlijk; al die kinderen bevinden zich in de Expo op de Kalverstraat voor het schap met de Diddl-spullen. Ik dacht even dat ik gek werd. Overal meisjes met een hebberige blik in hun ogen en graaiende vingertjes in de schappen: “Mamma, mag ik dit? Mamma, mag ik dan deze?” Het was de hel. Tranen van groot verdriet bij een meisje dat van haar moeder iets van € 5,- mocht uitzoeken, maar met een pluche muis in haar handen liep die € 9,95 kostte. Ik overwoog een cadeaubon. Ik trok dit niet. Zo kon God het leven niet bedoeld hebben. Ik duwde 2 kibbelende meisjes opzij ik trok links en rechts wat roze spullen met een muis uit het schap en ik manoeuvreerde me richting de kassa’s. Adem in. Adem uit. “Zitten er cadeautjes bij?’, vroeg een jochie van hooguit 15 me ongeïnteresseerd. Ik keek hem opgefokt aan en bedacht me dat dit misschien wel eens de meest incompetente inpakker van Nederland kon zijn. En ik wilde weg. En heel snel! “Nee”, zei ik, “laat maar, dat doe ik zelf wel.” Volgend jaar krijgt nichtje M. een boekenbon.
www.diddl.nl

Ik ben al 2 dagen, al weken, misschien wel maanden, en zoals ik me nu voel lijkt het wel m’n hele leven, in een hangstemming. Een ik-verveel-me-stemming. Zo’n stemming waarbij ik de hele dag denk; was ik maar in bed gebleven, dan hoefde ik me nu ook niet schuldig te voelen dat ik het bed niet heb opgemaakt. Ik doe alleen het hoognodige en zelfs dat kost me dan ook de hoognodige moeite. Niet dat ik de energie niet heb. Ik heb er gewoon geen zin in. Want ik heb juist genoeg te doen. Ik zou de slaapkamervloer af kunnen verven, of beginnen aan de vloer in het kantoor en de administratie ligt al maanden te wachten. En er moeten minstens 10 wassen gedraaid worden, maar zolang ik nog genoeg slipjes heb om aan te trekken krijg ik het niet voor elkaar om die machine aan te zetten. Nou ja, dat aanzetten, dat lukt nog wel, dat doe ik zelfs elke dag. Maar dat ophangen, daar begin ik niet aan. Ik word al depressief als ik dénk aan het vasthouden van een wasknijper, dus het daadwerkelijk vasthouden van zo’n wasknijper zit er voorlopig niet in. “Die was die erin zit kun je weggooien, die is gaan schimmelen”, zei m’n moeder. “Echt niet, die is superschoon, want ik heb ‘m al 10 keer gedraaid”, zei ik. Ik zou kunnen gaan wandelen, naar de bioscoop kunnen gaan, iemand kunnen bellen of een boek kunnen lezen. Maar daar heb ik nu allemaal geen zin in. “Dan maak je maar zin”, zei m’n moeder. Maar het lukt me niet om zin te maken. En ik heb er trouwens ook geen zin in om zin te maken. Met alle moeite van de wereld sleepte ik me naar de supermarkt en weer terug. Om er thuis achter te komen dat die boodschappen ingeruimd moesten worden en dat ik daar al helemaal geen zin in had. Ik ga de wasmachine nog maar een keertje laten draaien.

Het is 8.00 en ik besluit het maar gewoon meteen te gaan doen. Dan ben ik er vanaf en dan ben ik er klaar mee. Wanneer ik 10 meter van huis af gewandeld ben kom ik mijn bovenbuurman op de fiets tegen. “He, buurman”, roep ik, “net gestemd?” Hij heeft ‘voor’ gestemd roept hij. “Ik ga nu lekker 2 keer ‘tegen’ stemmen”, roep ik lachend. “Sukkels”, roept hij lachend terug. Nog geen 5 minuten later ben ik weer thuis. Gymzaal in, vakje van mij vullen en het vakje van P. vullen met een rood potlood en weer terug naar huis. Ik ben niet zo van de politiek, maar ik ga wel altijd stemmen. Ex S. daarentegen kan oeverloos lullen en lullen over politiek. Over Israël, Amerika, Irak, Fortuyn; hij zit overal helemaal in. Weet alles, leest alles. Regelmatig zucht ik tegen hem dat politiek me niet interesseert. Of ik nog een wijntje mag en dat hij me toch niet kan overtuigen. Hij stemt al jaren VVD en ik al jaren Groenlinks of SP. Dus toen ex S. gisteren vroeg wat ik zou stemmen 1 juni was ik licht verbaasd dat hij, net als ik, van plan was ‘tegen’ te stemmen. Hij had er zelf een hele studie van gemaakt. Zou hij wel even doorsturen via de mail. En verdomd, hij en ik waren het helemaal eens. Hij schreef: ‘Het staat allemaal netjes samengevat in artikel 1 lid 6; “De Europese Grondwet heeft voorrang boven het nationale recht.”’ En dat is niet handig! Precies! Hij schreef: ‘Nederland is ondanks alles nog steeds het meest liberale en tolerante land ter wereld en dat blijft niet zo als we het aan Brussel overlaten. In Europa wordt heel anders gedacht dan in Nederland over zaken als euthanasie, abortus, soft drugs, homohuwelijken en sociaal beleid.’ Precies. ‘De Europese constitutie telt 350 pagina’s, de Amerikaanse slechts enkele. Hoe kan je van burgers verwachten dat ze dit lezen, laat staan begrijpen? Je moet niet ‘voor’ stemmen op iets wat je niet of onvoldoende begrijpt.’ Precies! Dus ik stemde ‘tegen’. Reeds.