Auteur: luna

Ik zit weer in een volledige manische periode. ‘Kedeng-kedeng.’ Of misschien is het een ADHD-vlaag. Of misschien ligt het gewoon aan het feit dat de zon nu echt begint door te breken en er een einde is gekomen aan mijn verlengde winterdepressie. ‘Kedeng-kedeng.’ Dus. Dingen doen. De hele dag moet in het kader staan van dingen doen. Er zijn nog genoeg dingen te doen ook. De was bijvoorbeeld. Of de grote kast in de keuken, daar kan de helft van weggegooid. ‘Kedeng-kedeng.’ En ik heb nog honderden ideeën voor atc’s. En ik kan een paar pagina’s in m’n art-journal maken. ‘Kedeng-kedeng.’ En schilderen, en nog meer knippen en nog meer plakken. De administratie doen. Alle tijdschriften op jaar, maand en week sorteren. Alle recepten uitknippen en in mappen doen. De vloer in de slaapkamer voor de tweede keer verven. ‘Kedeng-kedeng.’ M’n site verder opschonen. Nog meer kleding weggooien die ik nooit meer draag. Alle digitale foto’s uitzoeken en af laten drukken. ‘Kedeng-kedeng.’ Maar ik kom er maar niet in. In het manische ritme waartoe mijn lichaam me dwingt. ‘Kedeng-kedeng.’ Ik zit maar te hangen voor mijn computer. Te staren, want tot meer ben ik niet in staat. ‘Kedeng-kedeng.’ Ik zit te wachten tot het 16.00 uur is. Tot de bouwvakkers van hiernaast eindelijk naar huis zijn gegaan. De bouwvakkers die al vanaf 7.00, en dat al 4 dagen achter elkaar, mijn dagenergie volledig overhoop gooien door in het huis hiernaast alwéér met een heipaal bezig te zijn. ‘Kedeng-kedeng.’ Om de 10 minuten, en dan 2 minuten achter elkaar, gaat er een heipaal de grond in. Ons huis trilt, ik tril, de poezen trillen, de schilderijtjes aan de muur trillen. En dat trillen gaat zo in m’n hoofd zitten dat ik onmogelijk iets kan doen. Ik word er helemaal neurotisch van. En neurotisch en manisch, dat gaat dus helemaal niet samen. “Liefje?”, belde ik met partner P., “hoeveel heipalen gaan er in 1 huis?” “Een heleboel meisje, een heleboel”, zei hij.

Het leek vriendin A. en mij vrijdag ineens een heel goed plan om te gaan salsa-dansen. Nooit eerder gedaan, maar met de juiste danspartner zou het geen probleem moeten zijn. Dus wij naar De Kluis. The place to be als het op salsadansen aankomt. Met live muziek en lekkere mannen. “Kun je het wel eerst eventjes voordoen, want ik heb het nog nooit gedaan”, vroeg ik aan het begin van de avond aan een salsa-neger. Daarop pakte hij m’n handen vast, deed het basispasje voor en als vanzelf gleed ik in de salsa-stand. “Maar je moet me wel iets steviger leiden hoor”, zei ik tegen de salsa-neger, “iets harder de goede kant op duwen.” De neger lachte een beetje verlegen. Durfde hij niet. Of hij begreep me verkeerd. Had ik weer. Een gecompliceerde neger. Een hele tent vol met de meest lekkere en macho negers en wie vraagt mij als eerste ten dans? Een gecompliceerde neger. Zucht. De meeste mannen daarna dachten dat ik met mijn vraag om me iets harder de goede kant op te duwen bedoelde dat ze iets harder met hun stijve pik tegen mijn bovenbeen op moesten rijden. Ook best lekker. Maar daar kwam ik niet voor. Ik kwam hier om salsa te leren. En dat lukte uiteindelijk ook best aardig, maar verder dan de basis-moves kwam ik niet. Tot ik in de armen belandde van een karamelkleurige jongen met grote reebruine ogen. “Ik doe nu m’n ogen dicht en dan moet jij heel stevig leiden”, zei ik. Hij vond het prima. Dus ik deed m’n ogen dicht en gaf me over aan de muziek en mijn danspartner. En ineens kon ik het. Niks geen basis-salsa met een beetje naar links en naar rechts schuifelen, nee, dit was ook naar voor en naar achter. En met rondjes erbij. Dit voelde alsof ik briljant kon salsadansen. Woehoe! “Hoe heet je eigenlijk?”, vroeg ik na een kwartier stevig draaien. “Ali”, antwoordde hij. Ali? Ali? Geen Juan, Manuel, Carlos of Orlando? Maar Ali? Ik danste dus uiteindelijk de sterren van de salsa-hemel met de Marokkaanse Ali. En dat ik ook de hele tijd zijn stijve lul tegen m’n been voelde, ach.

“Liefje! Je raadt nooit wat ik aan het doen ben”, vraag ik door m’n mobieltje. “Nee”, zegt P. rustig. “Nou, raad dan!’, zeg ik. “Nee, zeg het maar gewoon”, vraagt P., “ik ben hier even druk bezig.” “Nou”, zeg ik, “ik ben ook heel druk. Ik ben alle keukenkastje aan het opruimen en alles wat over de datum is aan het weggooien. En ik neem ook meteen de koelkast mee. Hele keuken schoon. Had je niet gedacht hè?” Nee, hij had van alles in gedachten, maar dit inderdaad niet. “En weet je wat nog meer?, vraag ik. “Nou?”, vraagt hij. “Vanavond eten we Tagliatelle Genovese, uit een kookboek van Jamie Oliver.” “Wat is dat?”, vraagt P. en ik hoor een lichte paniek in zijn stem. De naam van het gerecht klinkt niet als iets met aardappelen of aardappelpuree, dus in zijn beleving kan het hele gerecht dan nooit iets geweldigs zijn. “Tagliatelle Genovese”, zeg ik, “klinkt helemaal chique toch? Daar wil een man toch voor naar huis komen of niet?” “Wat zit erin?, vraagt P. voorzichtig. “Nou, tagliatelle natuurlijk en ik ga zelf pesto maken met basilicum en pijnboompitjes en parmezaanse kaas. Dat zit er dus door. En ook verse haricot verts en nog meer parmezaanse kaas en, nu komt het allerbeste, ook Roseval-aardappeltjes. Met aardappeltjes dus erdoor, lekker hè?” “En wat voor vlees?’, vraagt hij. “Wat voor vlees?, vraag ik terug. “Ja, vlees”, zegt hij. “Er zit geen vlees in”, zeg ik, “dat zit niet in Tagliatelle Genovese volgens Jamie.” “Oh, zegt P., geen vlees, dat is natuurlijk wel een beetje raar.” “Hoezo?”, vraag ik. “Nou, bij het avondeten hoort gewoon vlees”, vindt hij. Zucht. Diepe zucht. “Nou, tot vanavond dan maar”, zeg ik, “dan bak ik voor jou wel een schnitzel.” “Lekker”, zegt P. en hangt op. Zucht. Gezocht; enthousiaste vegetariër voor 1 avond op wie ik mijn lentegevoel kan overbrengen.

Zondagmiddag, 19 maart kwamen 2 Duitse werknemers van partner P. wat werk doorspreken. Tijdens dit gesprek geeft werknemer N. ons een zelfgemaakt boekje met de titel ‘A Guide To Cutting Stencils.’ Het mini-boekje gaat over de Londense stencil-kunstenaar Banksy, een kunstenaar waar zowel P. als ik nog nooit van hadden gehoord. Werknemer N. blijkt bevriend met deze Banksy en ik ben helemaal weg van zijn werk. Maatschappijkritisch, maar dan wel met een knipoog. En mooi! Ik vind alles mooi! We vragen aan werknemer N. of hij misschien kan regelen dat Banksy iets bij ons op de muur komt spuiten. Ooit. Werknemer N. kijkt wat hij kan doen. Bijna een week later komen onze Amerikaanse vrienden D. en E. weer terug in Amsterdam, na 10 dagen touren door Europa. Met een boek en een joint hangen ze op de bank. “What are you reading”, vraag ik vriend E. terwijl ik naast hem sta. Hij klapt het boek dicht en ik lees de cover; ‘Banksy, Wall and Piece’. “No, fucking way!”, roep ik. En daarna vertel ik ze dat ik Banksy net heb ontdekt en dat ik zijn werk helemaal briljant vind. Dan vertellen vriend A. en E. over een toevallige ontmoeting op zondag 19 maart in Londen met een ex-collega uit Amerika die hen heeft verteld over stencil-kunstenaar Banksy. Daarna probeerden zij wat werken van Banksy te spotten in Londen en kochten vervolgens allebei het boek. “No way! That’s synchronicity!”, roep ik. Als een dag later ook de Vietnamezen Q. en D. weer arriveren in Amsterdam vertellen we ze het Banksy-verhaal. “No way”, zeggen ze, “that’s unbelievable.” “Synchronicity man!”, zegt vriend D. met een jointje in z’n hand. We laten de Vietnamezen zowel het kleine als het grote boek zien en ook zij zijn onder de indruk van het werk van deze stencil-kunstenaar. “Awesome stuff”, zegt Vietnamees Q. terwijl hij het boek vluchtig doorbladerd. Maar wanneer hij het boek een kwartier later wat beter doorneemt ziet hij ineens iets wat hij herkent. Daarna kijkt Vietnamees Q. ons allemaal 1 voor 1 aan. Vervolgens knoopt hij zijn overhemd los en onder zijn overhemd draagt hij een T-shirt met daarop 1 van de stencils van Banksy. Gekocht in Barcelona, zondag 19 maart.