Auteur: luna

“Miauw”, klinkt het heel luid. “Digweed, hou op!”, roep ik naar boven. Voor de zoveelste keer. Maar het gemiauw houdt aan en ik besluit toch even naar boven te lopen. Daar tref ik 4 katten aan, starend naar het raampje in ons washok. “Miauw”, doet Digweed nog een keer. Voor het washok-raampje, dat op een kiertje staat en zich op 2,5 meter hoogte bevind, zit een vreemde poes te miauwen. Heb ik weer. Het washok-raampje komt uit op praktisch niets. De poes voor het raampje moet van een paar huizen hoog naar beneden zijn gevallen of gesprongen. Mijn eerste gedachte; ik haal die poes in huis en dan heb ik er 5! Mijn tweede gedachte; ah, gossie, misschien heeft dat arme poesje al dagen niets gegeten. Dus ik een paar brokjes in een bakje en dan met een ladder richting het washok-raampje. De poes is non-stop aan het miauwen geweest sinds ik tegen haar aan het praten ben. Ze geeft ook kopjes wanneer ik mijn hand door het raampje steek. Wanneer ik wat brokjes heb gegeven en al een uur aan het praten ben tegen de vreemde poes, besluit ik naar buiten te gaan en aan te bellen bij alle buren links en rechts. Misschien is iemand z’n poes kwijt. Eenmaal buiten loopt een meisje mij tegemoet. “Have you seen my cat?”, vraagt ze. Ik vertel dat er een poes bij mijn achterraam zit. “I heard someone talking from our roof”, zegt ze. En ze is haar poes al 3 dagen kwijt. Ik laat het meisje binnen en leid haar richting washok-raam. Het meisje ziet de poes meteen en roept ‘Sabotage’. “Her name is Sabotage?”, vraag ik aan het meisje. “Yes”, zegt ze. “Nice name”, antwoord ik. Wanneer het meisje de poes na veel lokken en lieve woordjes eindelijk op haar schouder heeft stel ik voor om de poes in de kattenmand van mijn poezen te doen, anders schiet Sabotage misschien van pure stress ineens de straat over. En met wat geduw en geknijp persen we Sabotage samen in de mand. “Thank you”, zegt het meisje, “I’ll bring the basket back in an hour.” Maar ik heb die hele kattenmand al een dag niet meer gezien.

Update: De poezenmand kon gisteren niet teruggebracht worden omdat het meisje er een gevulde poezenmand van wilde maken. Met iets lekkers voor mij en voor de poezen. Lief! Alle vertrouwen in de mensheid weer eventjes terug!

Dat hele WK, dat kan mij dus gestolen worden. En dan heb ik het over de voetbalwedstrijden op tv, alle herhalingen, alle samenvattingen, alle nabeschouwingen, alle documentaires over voetballers, ex-voetballers, trainers en ex-trainers én alle reclames waar de kleur of het woord ‘oranje’ in voorkomt. Helaas is mijn partner P. een ex-profvoetballer en nog steeds helemaal gek van een groen beeldscherm met bewegende mannetjes. Toegegeven, een officiële wedstrijd van Nederland, daar kan ik best wel eventjes van genieten. En het nog spannend vinden ook. Maar dat voortdurende gezap! Van Nederland 2 naar de BBC naar de Duitser en weer terug. En dan dat gelul. Dat oeverloze gelul. En dan nog de samenvatting. En weer een herhaling. Doodvermoeiend. “Liefje, kunnen we geen afspraken maken over het WK?”, vroeg ik gisteravond poeslief. Nee, tijdens het WK werden er dus géén afspraken gemaakt over hoe-en-wat. Hoe ik het ook maar durfde te vragen. “Maar ik heb echt een heel goed voorstel”, zei ik. Was onmogelijk. “Okay, als Nederland speelt, dan mag je de wedstrijd zien”, begon ik. “Mogen, mogen?”, viel P. me in de reden, “ik bepaal zelf wel wat ik kijk.” Het WK haalt duidelijk niet het beste in P. naar boven. “Nee, maar luister nou even, want het is echt een goed voorstel”, zei ik. P.’s aandacht werd getrokken naar Mart Smeets. “Nou?”, vroeg hij zonder zijn blik van het beeldscherm af te halen. “Nou, alle wedstrijden van Nederland mag je zien, inclusief al het gelul, genabeschouw en gesamenvat eromheen. “En hou jij dan ook die bijdehante opmerkingen voor je?”, vroeg P., nog steeds naar Mart kijkend. “Misschien”, zei ik. “En de rest van de wedstrijden mag je ook allemaal zien, echt alles, en ik zal niet lopen zeiken, echt niet, en een potje pijpen zit er ook wel in, en ik zal boodschappen doen en koken en alles, beloofd, en allemaal met enthousiasme, heus, maar het gelul, het genabeschouw en gesamenvat van de niet-Nederland-wedstrijden, die laten we achterwege, okay?” Maar P. was alweer volledig in de ban van de bal en de televisie. Hij was net naar de BBC gezapt. En P. vond wat de presentatoren daar te zeggen hadden veel interessanter dan mijn voorstel.

‘Na de zomer is ‘Prison Break’ weer terug’, roept een stemmetje naar ons vanuit de televisie. Dit zinnetje laten partner P. en ik even tot ons doordringen. Een seconde of 10. En dan ineens slaat het gegeven in als een bom. What the fuck! What the fuck! “Schatje zag je dat? Zag je dat?”, vraag ik aan P. terwijl ik op zoek ga naar de afstandbediening om via alle knopjes te checken of wat er net gebeurde wel echt gebeurd is. Maar het is echt gebeurd en P. en ik staren om beurten van het scherm naar elkaar. What the fucking fuck! Al 12 weken lang kijken P. en ik elke donderdag naar de, overigens briljante, serie ‘Prison Break’ op RTL5. Al 12 weken lang steunen wij de kijkcijfers van RTL5. En al 12 weken lang zijn wij er blindelings vanuit gegaan dat we na 12 weken de ontknoping van het verhaal zouden zien! “Zal het Michael lukken om z’n broer te bevrijden en te ontsnappen uit de gevangenis?”, galmde elke week door onze woonkamer. Wij zijn 12 weken lang elke donderdagavond thuisgebleven omdat wij de serie zo briljant vonden en omdat we wilden weten hoe het afliep. Wij dachten; ach, zo’n serie van 12 afleveringen, dat moet te doen zijn. Niet dus. “Moet ik nu een paar maanden wachten voordat ik weet hoe het afloopt?”, vraag ik. “Meisje, daar ziet het wel naar uit”, zegt hij. “Wat een kutzooi”, zeg ik, “dat kunnen ze niet maken.” Zo’n 12 weken lang, en dan heb ik het nog niet eens over de lekker-maak-trailers vooraf, heeft RTL5 ons op zitten geilen om naar ‘Prison Break’ te kijken. Zal het Michael lukken om te ontsnappen? Zal het ‘m lukken, zal het ‘m lukken? Ik was er de hele donderdag al mee bezig. ‘Vanavond ‘Prison Break’, sms-ten P. en ik naar elkaar. En dan, na 12 weken, krijg ik de grootste anti-climax voorgeschoteld die er bestaat; een cliffhanger! Een cliffhanger! Een cliffhanger! “Weet je wat ik ga doen?”, vraag ik aan P. terwijl ik opsta van de bank. “Nou?”, vraagt hij.

Het blijft een beetje raar om pas om 0.00 naar ‘m’n werk’ te vertrekken. Maar het geeft me ook een enorm gevoel van vrijheid. In m’n eentje op m’n fiets naar een feest om foto’s te maken. En alle voorgaande keren was ik ook helemaal in m’n rol als partyfotograaf terwijl ik me tussen de dansende menigte begaf. Klik. Klik. En klik. Maar afgelopen maandag was het héél druk in de Melkweg. En afgelopen maandag werd ik ineens héél verliefd op dj Armin van Buuren. Ja. En wat doe je dan? Dan vergeet je dus de eerste 2 uur foto’s te maken en sta je gebiologeerd te kijken naar de meest enthousiaste dj die je ooit hebt gezien. Dan sta je met je ogen dicht te genieten van de allerbeste live-dj-set die je ooit gehoord hebt. Ik ben normaal niet het type om met een vingertje omhoog te gaan staan wijzen naar de dj en dan heel hard te gaan gillen of woeien. Maar maandag stond ik dus met m’n vingertje omhoog te wijzen en te woeien naar Armin. Woehoe! Armin! Woehoe Armin! Dit was de schoonzoon die m’n moeder nooit heeft gekregen. Dit was de man die mij ’s ochtends zou doen ontwaken met een lekker rustig dj-setje en mij tijdens het koken zou laten genieten van een paar stevige trance-platen. Woehoe Armin! Als Armin met een bootje door de Amsterdamse grachten zou varen zou ik er net als de Beatle-meisjes in 1964 vol liefde en enthousiasme in springen. En pas nadat Armin van Buuren plaats had gemaakt voor een andere dj ontwaakte ik enigszins uit mijn trance en besefte ik dat ik nog minstens 100 foto’s moest gaan maken. Geen probleem, want morgen zou Armin op mij wachten. Klik. Klik. En klik. “Z’n vriendin schijnt ook zo’n leuke meid te zijn”, vertelde vriendin J. me de volgende dag aan de telefoon toen ik haar had doorgegeven dat ik helemaal op Armin was. Vriendin? Vriendin? Ho! Ho! Dat paste niet in het plaatje dat ik voor ogen had. Ik zou eitjes voor ‘m gaan koken. Precies 6 minuten. En hij zou plaatjes voor me gaan draaien. De hele dag. Zucht. Gelukkig kan dat laatste nog steeds, want ik heb net al zijn live-sets gedownload.

(Mijn eerste verkochte Bruce-mini-schilderijtjes hangen er perfect bij in een huisje in Friesland! Ik trots. Bruce trots.)

Partner P. is niet van de drank. Hij houdt niet van drinken, dronken worden, alcohol en dronken mensen. Dat moet hij lekker zelf weten, zolang hij mij maar niet met zijn principes lastig valt. Want ik hou wél van een wijntje. Partner P. is daarentegen van het blowen. En ik weer niet. Ik heb het heus wel eens gedaan, een paar jaar geleden, maar ik ben er nooit in blijven hangen en ik vond het niet voor een dagelijkse herhaling vatbaar. Ik ben van de uppers, P. is van de downers. En dat wij al 7 jaar een setje zijn, mag daarom alleen al een wonder heten. Want ik, als ik een paar wijntjes op heb, wil altijd dat P. óók een wijntje neemt. “Maar meisje, dat lust ik niet”, zegt hij dan. “Ja, maar het is zo gezellig”, zeg ik dan. Of andersom. “Shut up and smoke this”, zegt hij dan, met het uiteinde van de joint al richting mijn mond, in de hoop dat ik na een paar uur ratelen eindelijk relaxt bij hem kom liggen. “Nee, daar word ik raar van in m’n hoofd”, zeg ik dan. Dus ik houd niet van coffeeshops en hij houdt niet van cafés. Maar zo af en toe moet je een beetje richting de ander stappen om je relatie gezellig te houden. Dus. Reeds. “Liefje, ik heb kaartjes voor Wim Helsen geregeld vanavond”, zei ik woensdagochtend, “een Belgische cabaretier, in de Kleine Komedie.” “En!”, beloofde ik verder, “dan gaan we eerst naar De Rokerij om de hoek, speciaal voor jou.” Vond P. wel wat. Dus gisteren zat ik in coffeeshop De Rokerij. En ik dacht; nu ik er toch ben kan ik net zo goed een paar trekjes nemen van P.’s joint. Hihi. “Het zou toch wel fenomenabel… fenomemabel… fenomeen… fenomenabel”, poogde ik. “Wat?”, vroeg P. helder. Hihi. “Fenomemabel… of fenomenamel”, zei ik, “wat is het nou?” Hihi. “Je weet het niet hè?”, vroeg hij, waarschijnlijk net zo verbaasd als ik, dat hij nu eindelijk eens meer parate kennis had van de Nederlandse taal dan ik. “Fenomenabel?”, probeerde ik. “Meisje”, lachte P., “het is fenomenaal!” “Nee,”, zei ik, “dat klinkt stom. Dat kan echt niet.” Echt wel. Echt niet. Echt wel. Echt niet. Hihi. De voorstelling van Wim Helsen was trouwens net zo fenomenabel.