Auteur: luna

“P., ik wil een sapcentrifuge”, meldde ik maandagochtend. “Een wat?”, vroeg hij. “Een sapcentrifuge, daar kun je allemaal sapjes mee maken”, zei ik. “Je hebt toch al een blender en zo’n sinaasappelpers, is dan niet genoeg?”, vroeg hij. “Ja, maar een sapcentrifuge is anders”, ging ik verder, “daar kun je ook bijvoorbeeld appelsap mee maken. En wortelsap. En bietensap. Hartstikke gezond. Volgens Dr. Gillian McKeith is een sapcentrifuge onmisbaar in elk huishouden.” “En wie is Dr. Gillian McKeith?”, vroeg P. argwanend. “Die heeft ‘Wat je eet ben je zelf’ geschreven”, vertelde ik. “Jesus, wat ben jij toch ongelooflijk voorspelbaar”, zei P., “als wij ook maar een beetje een zwaar weekend achter de rug hebben, dan ga jij op maandag ineens gezond doen.” “Om alles een beetje in balans te brengen”, piepte ik. “En die sapcentrifuge belandt zeker net als de broodbakmachine, de blender, de sinasappelpers, de popcorn-maker en al die andere huishoudelijke apparaten met een stekker eraan in de kast?”, dacht hij. “Nee, echt niet”, zei ik, “echt niet. Hier heb ik echt goed over nagedacht. En het is al heel lang geleden dat ik een nieuwe keukengadget heb gekocht. Zeker een half jaar. En een sapcentrifuge maakt niet alleen een heel geinig geluid, het is ook nog eens écht goed voor lichaam en geest. En ik wil ‘m al heel lang, echt waar, al heel lang. Al een paar weken. Maar ik heb het gevoel dat ik nu op een punt ben gekomen dat ik niet meer zonder kan.” P. keek me rustig aan en wist instinctief dat hij, als ik op dat moment geen sapcentrifuge aan mijn collectie keukengadgets zou mogen toevoegen, de komende weken naar mijn gezeik zou moeten luisteren. “Okay”, zuchtte hij, “ga ‘m maar halen.” “En mag ik dan…”, begon ik. “Ook nog m’n pinpasje?”, vroeg hij. Ik gaf hem m’n breedste glimlach. Die was onweerstaanbaar, zelfs voor een P. die al bijna 8 jaar bij me is. Dus nu hebben we een sapcentrifuge! En het lijkt erop dat dit het eerste keukengadget is dat niet in de kast zal belanden, want zelfs partner P. heeft een slokje genomen van de zelfgemaakte appelsap.

Een grote witte envelop met mijn naam erop ligt op de deurmat. Van het Ministerie van Verkeer en Waterstaat. Oh God, denk ik meteen. Oh God. Niet nog meer gezeik. Gezien het aantal blauwe enveloppen dat de laatste weken voor zowel P. en mij persoonlijk, als voor P.’s B.V. als mijn eenmanszaak op de deurmat te vinden waren, heb ik een groot wantrouwen jegens enveloppen van moeilijke instanties. Maar het Ministerie van Verkeer en Waterstaat die kende ik nog niet. Wat moeten die van me? Ik open de envelop en haal er een grote sticker van zo’n 20 centimeter doorsnede uit. Een wit hart met een rode rand. Met daarin, in grote zwarte cijfers; 30. Lekker dan. Haha, geintje zeker. Luna is 30 en daar zullen we haar even subtiel aan herinneren, met een fijne sticker die ze op haar deur kan plakken, zodat iedereen in de rest van de wereld ook weet dat zij 30 is. Het leven begint bij 30. Bedankt. Ik kijk verder in de envelop. Nog een stickervel, maar dan met 9 rode hartjes met daarin in witte letters de woorden; ‘Rij met je hart’. Er begint mij iets te dagen van een infantiele campagne van de overheid dat iedereen met z’n hart moet rijden en niet met z’n voet op het gaspedaal. Dat het allemaal gezellig wordt in Nederland. En dat iedereen naar elkaar lacht. Ja, want we kunnen het allemaal best leuk hebben met elkaar. Ik kijk verder in de envelop, maar vind geen begeleidend briefje. Ik snap er niks van. Rij met je hart? Rij met je hart? En wat heeft die 30 er dan weer mee te maken? Ik heb nog nooit een rijbewijs gehad. En als ik op m’n fiets 30 ga rijden, dan is dat dus helemaal niet goed voor mijn hart. Dan val ik binnen 10 minuten dood neer. Wat zeg ik? Ik krijg het met mijn conditie niet eens voor elkaar om mezelf met 30 kilometer voort te bewegen. Ik kras die 3 door en ik ga lekker op de bank liggen met een wijntje. Me voortbewegen met 0 kilometer per uur, dat past een stuk beter bij me. En het is een stuk veiliger ook.