Auteur: luna

“Je moet het gewoon bijhouden”, zegt m’n moeder altijd. “De ene dag wassen, dan strijken, die dag stofzuigen en uiteindelijk kom je vanzelf in het ritme.” Niet dus. Ik haat het huishouden, al hoef ik me sinds de Boliviaanse J. een keer per 2 weken over de vloer komt over de meeste dingen geen zorgen meer te maken. “En als je het bijhoudt, dan heb je ook tijd om af en toe eens wat anders aan te pakken”, zei m’n moeder afgelopen maandag. “Zoals?”, vroeg ik. “Het schoonmaken van de koelkast bijvoorbeeld.” “Het schoonmaken van de koelkast?”, vroeg ik. “Ja, hoe lang is dat geleden?”, vroeg ze. “Eh, die heb ik nog nooit schoongemaakt”, zei ik. “Schande”, vond ze, “hoe lang woon je daar nu al? Een koelkast moet je elk half jaar schoonmaken.” “Ik haal heus wel eens een doekje over de plankjes hoor”, zei ik. Maar m’n moeder vond het schandalig. Kon echt niet. En zo had ze mij niet opgevoed. En ja, als moeders dat soort dingen gaan roepen, dan sta je natuurlijk 5 minuten later je koelkast volledig te demonteren en elk onderdeeltje uitgebreid te soppen. Viel best mee eigenlijk, met de smerigheid. Beetje schuurmiddel, beetje Andi, beetje afwasmiddel, beetje schudden en klaar. Tot ik tijdens het weer terugplaatsen van alle onderdelen ineens op een soort lade stuitte. Een onderkant-van-de-koelkast-lade. Mijn koelkast bleek ineens een onderkant te hebben die ik nog nooit had gezien! En die onderkant had mij overduidelijk ook nog nooit gezien, want er zat een laag schimmel vastgekoekt aan het plastic van minstens 1 centimeter. Oeps. Oh, smerig. Oh, goor, Oh, getver. Ik overwoog de lade gewoon weer dicht te schuiven en te doen alsof ik niks had gezien. Negeren tot je het vergeet is de beste oplossing voor elk probleem. Maar ik voelde de ogen van m’n moeder priemen in m’n rug en ik besloot door te zetten. “Mam, ik ben net meer dan 5 uur bezig geweest met die 2 kut-koelkasten”, klaagde ik 5 uur later, “zo’n kut-klusje zuigt gewoon alle energie uit een mens. Het was smerig en goor en ik doe het nooit meer.” “Ja”, zei ze, “als het gewoon netjes had bijgehouden, dan was je er in een uurtje mee klaar geweest.”

Dit is Fleur. Links de echte Fleur. En rechts de Look-a-Like PloesiePoesie Fleur. Allebei schatjes!!! Binnenkort meer Look-a-Lika PloesiePoesies, DeLuxe PloesiePoesies én Retro-Funky PloesiePoesies op www.ploesiepoesie.nl.

Ik lig in het logeerbed van vriend F. en vriendin T. en ik pas op hun zoontje B.’tje. Het is 1.00 en ik kan niet slapen. Ik moet er over 6 uur weer uit en het is belangrijk dat ik er op tijd uit ben, want B.’tje moet naar school. En al val ik toch in slaap, ik word steeds wakker met de gedachte: B.’tje moet naar school, paniek! Paniek! In die nacht realiseerde ik me; moeder zijn is een hoop gedoe. Ik heb nog nooit in m’n leven een kinderwens gehad. Nog nooit gezegd: ‘Ik wil later moeder worden.’ Of misschien het wel voor de gein gezegd, maar het nog nooit gevoeld. En als ik de radiowekker om 6.07 zie knipperen weet ik helemaal niet wat ik moet doen. Ik moet er om 7.00 uit en B.’tje moet om 8.30 op school zijn. Tanden poetsen, tas inpakken, drinken mee, banaan mee. Als ik nu weer ga slapen, dan slaap ik misschien wel door de wekker heen. Ik voel dat ik door die wekker ga slapen, dus ik ga wel even wat lezen. En terwijl ik wat lees, besef ik dat ik met kinderen waarschijnlijk nooit meer écht rust zal hebben. Dat het altijd alert zijn betekent. Altijd anders dan nu. Maar toch, zo af en toe, heel af en toe, dan begin ik te twijfelen of ik niet toch. Niet, toch, misschien, eventueel. Als. Want. “Zeg Luna”, begint zoontje B. terwijl hij keurig om 7.08 de eerste hap van z’n boterham met kaas neemt, “ik vind jou een hele mooie vrouw, weet je dat.” Ja, en als dat het eerste is wat je ’s ochtends hoort, dan wordt de twijfel toch wel heel serieus. Dan is die slapeloze nacht meteen vergeten. Maar toen ik daarna B.’tje in de stromende regen naar school moest brengen terwijl hij ook nog eens 1 minuut voordat we zouden vertrekken over z’n net schone spijkerbroek had geplast en ik z’n schooltas niet kon vinden en ook geen plastic tasjes en ik daarna op het schoolplein door 20 moeders argwanend werd aangekeken omdat die nog nooit iemand in een bloemetjesjurk hadden gezien, toen wist ik weer; laat mij nog maar even wachten. Luna speelt momenteel nog steeds liever moedertje dan dat ze er 1 wordt.

In mijn behoefte aan ontiegelijk slechte pulp-programma’s wordt het komende jaar en misschien wel de komende jaren weer ruimschoots voorzien door mijn favoriete zender Talpa. Met ‘De Gouden Kooi’ hebben zij een programma-concept neergezet waar ik al 2 dagen van heb zitten smikkelen en smullen. Het concept is simpel: 10 wannabe miljonairs worden in een super-de-luxe villa gestopt en degene die het langst blijft zitten, die wint de villa én een miljoen én het aantal dagen dat hij of zij in de villa zat maal 1000 euro. Tijdens hun verblijf in de villa zal het de kandidaten aan niets, maar dan ook niets ontbreken, behalve dan aan hun familie en vrienden. Zo liet Natasia haar 2 kinderen, waarvan er eentje ernstig ziek is, voor onbepaalde tijd achter en zei bij het afscheid tegen haar dochtertje: “Ik doe dit voor jullie!” In het huis zelf meldde ze: “Ik heb m’n leven lang gezorgd voor m’n kinderen, nu is het eens tijd voor mezelf.” Waarop de ultrageile blondine Nena reageerde met een: “Volgens mij hebben kinderen meer aan moederliefde dan aan geld.” Daarna is er overigens niets intelligents meer uit deze Nena gekomen. Verder krijgen de kandidaten tijdens hun verblijf de gelegenheid om mee te doen aan workshops, cursussen te volgen, of hun eigen bedrijfje op te zetten. De 25-jarige Brian hoopt in die tijd zijn eigen dichtbundel uit te brengen en ik hoop ondertussen nog regelmatig op zijn tenenkrommend slechte gedichten getrakteerd te worden tijdens de uitzendingen van ‘De Gouden Kooi’. Geen betere schaamte dan plaatsvervangende schaamte en de programmamakers van Talpa lijken met hun selectie van de 10 wannabe miljonairs vooral met dat gegeven rekening te hebben gehouden. Het is niet alleen een gouden kooi, maar ook een gouden concept! En ik las gisteren in Het Parool dat de kandidaten pas na 2 jaar (!) kans maken op het huis, dus ik ben in ieder geval de komende 2 jaar iedere werkdag om 19.30 verzekerd van een prettig portie pulp. Of de kijkcijfers moeten tegenvallen, want dan verkoopt John de Mol de hele villa gewoon weer.
www.degoudenkooi.nl