Auteur: luna

Bij Zezunja las ik over de door haar en Maanzand geïntroduceerde ‘Ontlurkingsweek’. Een week waarin zij anonieme en zwijgzame webloglezers oproepen zich voor 1 keertje bekend te maken. Geinig initiatief. Ik liet het even bezinken. Aan de ene kant interesseert het me namelijk niks wie mijn lezers zijn. Ze komen maar en ze lezen maar en ze doen maar. Ze oordelen maar. Ze reageren maar. Of ze reageren niet. Ik kan er nu, na 6 jaar loggen, niet meer van wakker liggen. Maar dat ik er niet van wakker lig, wil ook weer niet zeggen dat ik volledig blasé ben. Van sommige positieve reacties word ik nog steeds helemaal blij van binnen. Woehoe! Ze vinden het een goed stukje! En ik vlieg ook nog steeds op de kast van sommige stomme of negatieve reacties: “P., die en die, die zegt dit en dat, de klootzak.” “Maar ken je die en die?”, vraagt P. dan. “Nee, natuurlijk niet, het is een lezer van Maanisch, maar dan kan het nog wel een ongelooflijke ongenuanceerde klootzak zijn!” “Maar meisje”, zegt P. dan, “het is internet, het is een vreemde, hij kent jou niet en jij kent hem niet.” Nee, ik ken de lezer niet. Maar die lezer kent mij ook alleen maar van de stukjes die ik wil publiceren. Dus. Dag lieve lezer. Op internet heet ik Luna. Maar in het dagelijks leven heet ik gewoon Chantall. Vrienden noemen me ‘Cee’, ‘Chan’ of ‘Talleke’. Sommige vrienden weten dat ik Chantall heet, maar noemen me toch ‘Luna’ of ‘Luun’. En partner P. heeft me nog nooit bij mijn naam genoemd. Behalve als ik het écht te bont heb gemaakt. Hij noemt me altijd ‘meisje’. Maar voor m’n lezers hier blijf ik liever Luna. Rest mij de vraag: who the fuck are you? Al meer dan 6 jaar schrijf ik hier. Voor honderden lezers. Soms wel duizend of meer per dag. En van al die lezers reageert maar een heel klein percentage. En dat is helemaal niet erg, maar voor 1 keertje zou ik het heel leuk vinden om te lezen wie mijn ‘lurkers’ zijn; de lezers die wel lezen, maar zich nooit mengen in de reacties. En dat is minstens 95% van de Maanisch-lezers. Dus, laat mij voor 1 keer weten wie je bent. Laat voor 1 keer weten dat je mij leest. Klik op het woordje ‘reacties’ en zeg het: “Ik lees mee.” Zeg het! Zeg het!

Ik heb het niet zo met foto’s. Ze doen me weinig. Op de een of andere manier lukt het me niet volledig open te staan voor dat wat een fotograaf me probeert te vertellen. Mijn reactie reikt vaak niet verder dan een: “Goh, leuk.” Of: “Mooie kleuren.” Maar meestal, en dat geldt zeker voor ‘persfoto’s’: “Jesus, wat een depressieve toestand.” Foto’s die door mezelf gemaakt zijn hebben vaak een matte interne reactie: “Goh, wat was het toen gezellig.” Of: “Goh, ik kan me deze foto niet meer herinneren, dus het zal wel gezellig geweest zijn.” Foto’s van willekeurige poezen, katers en kittens daarentegen zorgen bijna altijd wél voor een euforische reactie van mijn kant: Ah, gossie, wat een lieffie! Maar verder ben ik iemand van woorden. Een tekst kan dagen, weken, jaren, blijven hangen. Een gedicht ook. Een liedje ook. Een boek. Een songtekst. Een film ook en dat is dan niet om de beelden, maar om het verhaal zelf. Een bezoekje aan de World Press Photo 2006 stond dus niet echt bovenaan m’n lijstje. Maar omdat het gratis was met m’n museumjaarkaart én omdat vriend F. er graag naartoe wilde én omdat het maar 5 minuten lopen is vanaf m’n huis ging ik toch maar even mee. En het was in de Nieuwe Kerk precies zoals ik verwachte: Depressieve Shit Galore. Opengereten kinderlijfjes. Dood. Verderf. Ziekte. Oorlog. Verdriet. Pijn. En bij het zien van dit soort foto’s gaat meteen mijn volautomatische afsluitmechanisme aan. Ik voel niks. En niks raakt me. Want als ik alles wat ik zou horen te voelen bij dit soort leed toe zou laten, dan zou ik nu nog volledig overstuur en snakkend naar een wijntje in de Oude Kerk op de grond liggen. Van de hele World Press 2006 is me maar 1 foto écht bijgebleven en dat was een foto van Paul Nicklen met daarop een zeeluipaard met een dode pinguïn in z’n bek. Een mooie foto, maar vooral het verhaaltje erbij raakte me. Het zeeluipaard nam die dode pinguïns namelijk mee voor z’n nieuwste vriendje de fotograaf. Ah, gossie, wat een lieffie! Nee. Dan deze foto. Afgelopen zaterdag in het Volkskrant Magazine. In 1 keer raak. Voor het eerst in m’n leven hevig ontroerd door een foto. Huilen om een plaatje. Nooit eerder gebeurd. De fotografe, Miloushka Bokma, heeft wat mij betreft de ImPress Photo 2007 gewonnen.

p.s.: Miloushka Bokma ging een jaar geleden op zoek naar families die 4 generaties omspannen en fotografeerde ze in het huis van de oudste. Op de foto die ik zo prachtig vind staan Bloeme (2005) en haar overgrootmoeder Anna (1907).

Marianne Thieme, van de Partij van de Dieren, is een 10 jaar oud filmpje onder ogen gekomen van een zielig schaap. Op deze 16 mm-film van kunstenaar Jeroen Eisinga ligt een schaap 4 minuten te creperen en te hijgen. Geen prettig plaatje, maar wel een heel realistisch plaatje, want dagelijks, en zeker in het voorjaar, liggen er in Nederland tientallen schapen op deze manier te sterven. Heel klote, maar als een schaap eenmaal op z’n rug ligt, dan heeft het niet meer de kracht om zichzelf om te draaien. En nu is Marianne Thieme dus heel boos op de kunstenaar. Want dierenleed, in welke vorm dan ook, dat kan natuurlijk niet. Thieme wil dat de Tweede Kamer een onderzoek instelt of Eisinga het schaap misschien wel zelf op z’n rug heeft gelegd. Ook wil ze dat zulke kunstuitingen in de toekomst niet meer worden gemaakt. Gelukkig hoeven voor haar eerste eis geen duizenden euro’s betaald te worden aan een onderzoeksbureau, want volgens Jaap van den Ende, die de ontstaansgeschiedenis van het filmpje kent, is het schaap inderdaad voor 4 minuten op zijn rug gerold. Maar daarna weer keurig op zijn poten teruggezet. Hoppeta. En je kan het werk van Jeroen Eisinga natuurlijk als een kunstuiting zien. Een kunstuiting over machteloosheid en lijden. Maar het lijkt mij veel beter als iedereen die dit filmpje onder ogen is gekomen het ziet als een belangrijke bron van informatie! Want! Wat te doen als je argeloos in de trein van, pak ‘m beet, Houten naar Culemborg, zit en je ziet ergens in een weide een schaap op z’n rug liggen? Vroeger was je gewoon doorgereden, want je dacht dat dat schaap het lekker vond; een beetje rollen in het gras, beetje wat zon meepakken op z’n buik. Maar nu weet je dat dat schaap ligt te creperen en ben je aan jezelf verplicht om dat schaap te gaan redden. Dus trein uit, teruglopen of taxi pakken om zo dicht mogelijk bij het schaap te komen en dan… niet het schaap zomaar omrollen! Want dan bestaat er een grote kans op een maagkanteling. En dan gaat het schaap alsnog dood! En dan is het écht helemaal jouw schuld. Nee, je brengt het schaap via zijn kont weer tot staan. Hoppeta.

Ik had mijn boekhouder-accountant-mannetje aan de telefoon. Hoe het ging met m’n bedrijf. “Ja, nee, goed, ik stond in de Elle en in de nrc.next en ik kom binnenkort in nog een blaadje, dus ik ben helemaal blij. En ik heb eigenlijk constant een aantal opdrachten lopen, dus, reeds, even”, zei ik. “Dat is mooi”, zei hij. “En ik heb een afspraak met een winkel”, vertelde ik, “die willen misschien mijn PloesiePoesies gaan verkopen.” “Oh, maar let je dan wel op”, zei hij, “want dan krijg je te maken met contracten.” “Contracten? Contracten?”, zei ik, “Hoho. Daar begin ik niet aan, het moet allemaal wel gezellig blijven. Zij kopen gewoon een paar PloesiePoesies in.” “Dat zul je nu altijd zien met vrouwen”, zei m’n boekhouder, “die willen het allemaal gezellig houden.” Oh. Eh. Ik zie persoonlijk geen probleem in gezelligheid. Liever elke dag gezellig en gelukkig dan succesvol. Maar als ik het goed begrepen heb vindt mijn boekhouder dat gezelligheid niet samen gaat met succesvol zaken doen. En volgens mij zitten mijn boekhouder en ik dan dus niet op 1 lijn als het gaat over de definitie van succes. Maar mijn boekhouder zit waarschijnlijk wél op 1 lijn met De Belastingdienst als het gaat over een succesvolle of niet zo succesvolle onderneming. Ik had namelijk een b.t.w.-aanslag gekregen. Een veel te hoge b.t.w.-aanslag. Of mijn boekhouder dat even voor me kon regelen. En meteen even mijn inkomstenbelasting 2006 kon doen. Dat kon, want mijn boekhouder is natuurlijk een schatje. Hoe zag ik eigenlijk de toekomst voor mijn bedrijf, wou hij weten. “Nou, ik wou eigenlijk gewoon in de kleine-ondernemersregeling vallen de rest van m’n leven”, zei ik, “dan hoef ik nooit b.t.w. af te dragen.” Dat vond m’n boekhouder niet zo’n goed streven. “Ja, maar ik heb helemaal niet de ambitie om een groot PloesiePoesie-imperium op te bouwen. Of een bedrijf met meerdere werknemers. Ik wil dit wat ik nu heb.” En toen kwamen er ineens een heleboel woorden en zinnen waarvan vooral bij mij is blijven hangen dat De Belastingdienst nog wel eens moeilijk kon gaan doen in verband met de startersaftrek. Paniek. Ik heb er verschillende gesprekken met bevriende kunstenaars én een aantal flessen wijn voor nodig gehad om de woorden ‘Belastingdienst’, ‘startersaftrek’ en‘b.t.w.’ weer enigszins uit mijn geheugen te wissen. Praten met m’n boekhouder is killing voor m’n creativiteit.

Gisteren liep ik zo, hups, in de Albert Heijn op de Jodenbreestraat tegen een nieuw schap aan. Het ‘Kies & Kook’-schap. Pontificaal in de looprichting van je karretje neergezet, dus niet te missen. Het ‘Kies & Kook’-concept is simpel. Kies uit elk van de 4 categorieën 1 pot, bak of zak, je voegt het samen en je hebt zo, hups, in 10 minuten een kant-en-klare maaltijd voor het hele gezin. Dus een sausje, vlees of vis, groente en iets van pasta, rijst of aardappelen. En dat voor de zeer schappelijke prijs van 8 euro. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Ik vond het treurig. De versimpeling van de maatschappij. Het zal vast een uitkomst zijn voor veel gezinnen. Niet meer na hoeven denken over wat te eten, en gewoon 1 + 2 + 3 + 4 kiezen bij de Albert Heijn. Maar ik vind het een verontrustende ontwikkeling. Je kunt minuscule bakjes met geroosterde pijnboompitjes kopen die je over je salade kan strooien. En dat is dan inderdaad makkelijk, maar voor hetzelfde geld heb je 2 schappen verder 2 keer zoveel pijnboompitten in een zakje. En als je 2 straten verder fietst, heb je zelfs 6 keer zoveel. Wel even zelf roosteren, goh, wat een kutkarweitje. Of diezelfde mini-bakjes met een kant-en-klare, maar wel ‘verse’ dressing. Iets meer moeite doen door zelf de ingrediënten door elkaar te husselen zorgt voor een écht verse dressing. Maar ja, dat hele husselen, toch zeker 2 minuten werk, zucht, wat een kutkarweitje. Ook interessant zijn diezelfde mini-bakjes kruiden die je door je salade kunt gooien. Dan koop je een bakje ‘gemengde kruiden’ waarbij alle smaken en geuren al een paar dagen door elkaar mengen. Bah. Alles moet snel. Alles moet kant-en-klaar. Alles lijkt in een massa-productie van de band te moeten rollen en wat er precies in zit, dat lijkt niet uit te maken. Ik wil weten wat ik eet. Ik wil godverdomme een uur lang aan een bosje verse basilicum staan ruiken voordat ik het ga gebruiken. Ik wil weten waar het vandaan komt, wat erin zit en hoe het gemaakt is. Vorige week in Het Parool gaf Johannes van Dam een naam aan de verandering in de kookgewoonten: dumbing down. En hij heeft gelijk. Koken lijkt in Nederland af en toe gereduceerd tot iets wat elke debiel kan: het random in een pan of magnetron gooien van wat random ingrediënten. Bah. En ik kan me er verder wel druk over maken, maar ik moet nu eerst even de frituurpan aan. Bitterballen. Vrijdagmiddagborrel.

Vorige week woensdagochtend om 9.15 kwam P. terug van zijn trip naar New York. Ik was blij, jippie, hij is er weer, fijn! Een kwartier later belt hij naar zijn moeder, die vorige week 70 werd, om te zeggen dat hij veilig thuis is gekomen. Zijn moeder vertelt hem dat de avond ervoor een vriend van hem, P., 38, net 2 kindjes, zomaar ineens is overleden aan een hartaanval. Van een jippie-stemming naar groot verdriet in 1 seconde. Adem in en adem uit. De laatste week van mijn P.’s eerste vakantie in 2 jaar verandert met dit nieuws van een hè-gezellig-samen-week naar iets heel anders. Dan krijg je dat ‘is-dit-nu-later’-gevoel over je heen. Is dit nu later? Wordt het het verliezen van iedereen, tot je uiteindelijk niemand meer over hebt? Zucht. Hoe meer mensen je kent, hoe meer je er kwijt kunt raken. En van die gedachte werd ik eigenlijk toch wel goed depressief. Aan de ene kant wil je een paar weken in bed blijven en alles langs je heen laten gaan. Laat maar zitten. Even niet meer meedoen. Maar je kan niet anders dan toch gewoon maar doorgaan. Gewoon doorgaan met doorgaan. Gewoon de dingen doen die je al aan het doen was. Gewoon werken. Gewoon boodschappen doen. Gewoon wat PloesiePoesies in elkaar naaien. Gewoon naar die verjaardag. Gewoon daar lachen. Gewoon wijntjes drinken. Gewoon een filmpje kijken. Gewoon bellen met je moeder. En je vader. Gewoon lekker koken. Gewoon eten. Gewoon buttons maken voor Koninginnedag. Gewoon opstaan, douchen, aankleden. Zaterdag werd de vriend van P. gecremeerd. Zondag werd de vader van P. 74. En maandag vierde ik gewoon als alle jaren Koninginnedag. Maar dit keer met mijn prachtige én vooral 4 maanden zwangere vriendinnetje H., met vriendin K. en met nog veel meer vrienden die allemaal even kwamen kijken wat voor buttons ik aan het verkopen was. Anderen kwamen die avond nog even een drankje doen bij P. en mij thuis, onder het genot van een dj-set van vriend F. en al die gezelligheid was de enorme kater van de dag erna meer dan waard. En ja, dan ben je eigenlijk zo een week verder. En als je dan achter je pc een stukje zit te schrijven, dan besef je ineens dat de gewone dingen die je doet eigenlijk helemaal niet zo gewoon zijn.